Ο βρυχηθμός των λιονταριών και η προειδοποίηση του Βασιλιά

 Μέσω ενός χιουμοριστικού κειμένου, που κοινοποίησε η Royal Family στον βρετανικό Τύπο, μαζί με το τυπικό «Κύριε Σαουθγκέιτ, θερμά συγχαρητήρια», ο Βασιλιάς, εμμέσως, πλην, σαφώς προειδοποιεί, χαριτολογώντας, τον προπονητή πως «οφείλει να προστατέψει την αρτηριακή πίεση ολόκληρου του Έθνους. Σας παρακαλώ πολύ, καταλήγει, όχι άλλα γκολ στο τελευταίο λεπτό και όχι άλλες δραματικές διαδικασίες στα πέναλτι».

 Και έχει απόλυτο δίκιο, γιατί στα λόγια του Καρόλου βρίσκεται και όλο το ζουμί για την πραγματική εικόνα των «Τριών Λιονταριών» στα γερμανικά γήπεδα. Το πώς κατάφερε, μία μέτρια ομάδα σχεδόν με τα ψέματα να φτάσει έως τον τελικό κερδίζοντας το δικαίωμα να διεκδικήσει, το βράδυ της Κυριακής στο Βερολίνο, το πρώτο της ευρωπαϊκό στέμμα με αντίπαλο τη θεωρητικά, αλλά και αντικειμενικά καλύτερή της Ισπανία.

 Προσοχή, μέτρια ως προς το σύνολο ή το, βαριεστημένο ποδόσφαιρο που έδειξε μέχρι σήμερα γιατί, ατομικά, εάν τους πάρεις έναν, έναν, καμία άλλη ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να παίζει ταυτόχρονα με Κέιν, Μπέλινγκαμ, Φόντεν, Ράις και να τους αντικαθιστά με τους ισάξιους, Πάλμερ, Τόνει, Εζέ ή Ουότκινς που με «χρυσό» γκολ στο 90’ έστειλε την Αγγλία σ’ έναν ακόμη τελικό κόβοντας τα πόδια στους Ολλανδούς που είχαν ήδη συνηθίσει την ιδέα της παράτασης. Υλικό, λοιπόν υπάρχει, και μάλιστα μπόλικο, όχι όμως ομοιογένεια: κι αυτό είναι καθαρά θέμα προπονητή.

 

 Έως σήμερα, η Αγγλία είδε και έπαθε μέχρι να λυγίσει τη Σερβία (1-0), στην πρεμιέρα, γλίτωσε με Δανία (1-1) και Σλοβενία (0-0), είδε τον χάρο με τα μάτια της με τη Σλοβακία (2-1 στην παράταση, αφού την ισοφάρισε στο 91’), και το ξαναείδε με την Ελβετία (1-1), την οποία και απέκλεισε μόνο στα πέναλτι. Στην ουσία, δηλαδή, την καλύτερή της εμφάνιση την έκανε στα ημιτελικά με την Ολλανδία κι εκεί όμως στάθηκε δύο φορές τυχερή: την πρώτη μ’ ένα αμφιλεγόμενο πέναλτι που «είδε» μόνο το Var και τη δεύτερη στο 90’ όταν ο Ουότκινς βρήκε το γκολ της καριέρας του.

 Παρόλα αυτά, κουτσά, στραβά, με τύχη ή με συγκυρίες η Αγγλία θα είναι παρούσα και σε δεύτερο συνεχόμενο τελικό Euro, ύστερα από τη δραματική απώλεια του προηγούμενου: μάλιστα μες στο «Ουέμπλεϊ», από την Ιταλία στα πέναλτι. Αυτή τη φορά θα βρει μπροστά της την εκρηκτική Ισπανία των τρομερών πιτσιρικάδων, Γιαμάλ και Νίκο Ουϊλιαμς ή του «μαθηματικού» εγκεφάλου Ρόντρι που έχει ήδη υποτάξει πολύ δυσκολότερες ομάδες: την Ιταλία, τη Γερμανία και, στα ημιτελικά τη Γαλλία.

 Τα προγνωστικά δεν είναι, σε καμία περίπτωση με το μέρος της: είναι όμως ο κόσμος. Η Κοινή Γνώμη, που κατά βάθος ελπίζει και εύχεται να στεφθεί πρωταθλήτρια η Αγγλία. Όχι γιατί είναι καλύτερη, αλλά γιατί, πέρα από το Μουντιάλ ’66 (κι εκείνου, πάλι με αμφιλεγόμενο τρόπο), αυτή η τρομερή «ποδοσφαιρομάνα» που υπερηφανεύεται για την πατρότητα του football, δεν έχει κατακτήσει τίποτα, μα τίποτα παραπάνω. Και είναι δεδομένο, ότι η ανθρώπινη φύση έχει την τάση να υποστηρίζει μονίμως τους πλέον αδύναμους.