Κωλοπαίχνιδο δεν το λες.
Ούτε για πέταμα ήταν.

Απλά, ρε φίλε, έμοιαζε άδειο, τζούφιο απ’ όλες τις πλευρές. Και μου θύμισε εκείνο το διήγημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου  (μέγας Σαλονικιός, ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του), που τελείωνε κάπως έτσι:
«Σκέφτηκα το πάρτυ: τώρα θα φεύγαν και τα τελευταία ζευγάρια κι ο Παράσχος θα τους ξεπροβόδιζε νυσταγμένος. Κι αυτές οι στιγμές, που οι καβαλιέροι συνοδεύουν τη ντάμα τους ως το σπίτι της, λοξοδρομώντας στις σκοτεινές μάντρες ή φιλώντας τες καταμεσίς τού δρόμου! Ενώ εγώ...
Ένιωσα πάλι σαν κλούβιο αυγό».
Αυτή ήταν η έκφραση που έψαχνα να βρω όση ώρα παρακολουθούσα την αναμέτρηση της Μίντιλαντ με τον ΠΑΟΚ και τη βρήκα καθώς οδηγούσα προς το σπίτι:
Σαν κλούβιο αυγό!

Είχε μονομαχίες, είχε σπριντ, είχε σουτ, είχε κεφαλιές, είχε σέντρες, είχε τσόφλι αλλά δεν είχε περιεχόμενο. Ένα πράγμα κενό, αέρας κοπανιστός…
Πράγμα το οποίον, βέβαια, βόλευε πολύ περισσότερο τη Μίντιλαντ, που από κουράγια ξεχειλίζει αλλά από μπάλα δεν την λες και πολύ καλλιτεχνική. Οργανωμένη σίγουρα και με καθαρή σκέψη, δεν το αμφισβητώ, πλην όμως ένα πράγμα ψιλοάνοστο σαν μοτσαρέλα Δανίας. Καμία σχέση με το γνήσιο το στόρι, που ξεχειλίζει από ζουμιά και γεύση!

Κι ο ΠΑΟΚ; Ο ΠΑΟΚ εμφάνισε τις γνωστές του ασθένειες, που τον έχουν καταδικάσει φέτος. Ολίγη απροσεξία, ολίγη αφηρημάδα, ολίγη ανεμελιά, ολίγος Πασχαλάκης. Ο τελευταίος, απέδειξε για μία ακόμη φορά γιατί είναι αθάνατο το έργο του Βλαδίμηρου Ίλιτς Λένιν. Στη φάση του γκολ ιδίως, ήταν λες και ξαναδιάβαζα από την αρχή το ευαγγέλιο των φοιτητικών μου χρόνων:
«Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω»!

Εγώ το είχα βρει από τις εκδόσεις «Θεμέλιο», τώρα που έκανα ένα ψάξιμο στο δίκτυο είδα ότι κυκλοφορεί σένιο από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Το συστήνω και στον Πάσχα, να το ξεφυλλίσει έστω, μπορεί να πάρει καμιά ιδέα για τις φαντασμαγορικές εξόδους του.
Και για τις ζεϊμπεκιές του, με χαρακτηριστικότερη εκείνη του 62ου λεπτού όταν στο τσακ γλύτωσε ο ΠΑΟΚ το δεύτερο γκολ, θα συστήσω τις «Βεργούλες». Με τον χαρακτηριστικό στίχο «τα δυο σου χέρια πήρανε, βεργούλες και με δείρανε», να απεικονίζει τέλεια τον εσωτερικό κόσμο του Ραζβάν Λουτσέσκου όταν αντικρίζει τον γκολκήπερ του σε χορευτικές ατασθαλίες! 

Επί τη ευκαιρία, μιας και μιλάμε για την οικογένεια Λουτσέσκου, να σημειώσω ότι εμφανώς πλέον δεν ισχύει για την περίπτωσή τους η γνωστή αμερικάνικη παροιμία «τα σκουπίδια του ενός, είναι ο θησαυρός του άλλου». Βλέπε και Σίντκλεη, που τον ξαπόστειλε ο μπαμπάς Μιρτσέα για να τον υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες ο υιός Ραζβάν. Ο οποίος Σίντκλεη στη φάση του γκολ παρακολουθούσε κινούμενα σχέδια κάπου στη σέντρα και δεν άδειαζε να μαρκάρει τον παίκτη της Μίντιλαντ…

Αυτά και τίποτε παραπάνω παιδιά, τι να γράψεις παραπάνω για ένα ματς φάντασμα που δεν άξιζε ούτε να κατουρήσεις την οθόνη; Μόνο κάτι αστειάκια της παρέας από το καφέ Gratzi, όπου μπήκε ο Τσόλακ στο παιχνίδι και τον είδε ένας διπλανός με τη γαμάτη κόμμωση και γύρισε και είπε την ατάκα της βραδιάς:
«Μαλάκα, είναι ο Ζιρού των φτωχών»!

Υ.Γ.: Πάλι κλάταρε στο εξηκοστό λεπτό ο Σβαμπ. Ίσως πρέπει να το λάβουν υπόψη τους στον ΠΑΟΚ, στις συζητήσεις για καινούριο συμβόλαιο…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: "Άθλιο κοουτσάρισμα Ραζβάν - Φτάνει με τα... γερόντια στον ΠΑΟΚ - Να έρθουν 8 παίκτες το καλοκαίρι"!

 

 

 

 

 

 

Europa Conference League Μίντιλαντ Ποδόσφαιρο ΠΑΟΚ