Ο θρίαμβος της μιας βραδιάς

Πρώτον, γιατί η Μάιντς δεν είναι μια ομάδα από αυτές που θεωρούν επιτυχία τους ότι βρέθηκαν στα προκριματικά μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης - oι Γερμανοί δεν ήθελαν απλώς να προκριθούν, αλλά είχαν και φιλοδοξίες διάκρισης στη διοργάνωση. Δεύτερον, γιατί ήρθε με τον δυσκολότερο δυνατό τρόπο, αλλά με όπλο κάτι σπουδαίο: την πίστη στο επιθετικό παιχνίδι.

O Στάικος Βεργέτης πήρε δίπλωμα προπονητή φέτος το καλοκαίρι κι ανήκει στην πολύ νέα γενιά των Ελλήνων προπονητών, αυτή που ακόμα δεν έχει στο αίμα της το μικρόβιο που λέγεται σκοπιμότητα. Ο Βεργέτης που σχεδόν ποτέ δεν πανηγυρίζει τα γκολ της ομάδας του και που ελάχιστα παρασύρεται από την ένταση του ματς, ώστε να διαμαρτύρεται σε διαιτητές ή και παίκτες του, ήταν πέρυσι ο προπονητής με τις καλύτερες από τον πάγκο αντιδράσεις σε ολόκληρη τη Super League.

Δεν το επισήμανε κανείς, ίσως επειδή θεωρούσαμε όλοι τον άνθρωπο υπηρεσιακό, δεν θέλαμε να του αποδώσουμε διάφορα μπράβο που θα πήγαιναν χαμένα: λάθος μας. Δεν ξέρω αν ο Βεργέτης μπορεί να προετοιμάσει ή να διαχειριστεί μια ομάδα όσο καλά επιβάλλεται να το κάνει ένας διοικητής: θα το δείξει ο καιρός. Αυτό που ξέρω είναι ότι ελάχιστοι μπορούν από τον πάγκο να βοηθήσουν μια ομάδα όσο ο κόουτς του Αστέρα.

Τεράστια

Και τα δυο ματς του Αστέρα με τη Μάιντς είναι μεγάλα ματς, τεράστια. Στο πρώτο ο Αστέρας αλλάζει διάταξη και τρόπους κατά τη διάρκεια του αγώνα, ανάλογα με τη φρεσκάδα των παικτών του: παίζει ένα εξαιρετικό παιχνίδι κατοχής μπάλας και αντεπιθέσεων στα 60 πρώτα λεπτά, αλλά έχει κι ένα πολύ καλό διάστημα μισής ώρας, στο οποίο υπερασπίζεται το 1-0 το οποίο ο προπονητής του κρίνει ότι ανατρέπεται. Ο Βεργέτης πρέπει να διαχειριστεί την απουσία των σχεδόν αναντικατάστατων Μπαράλες και Ουσέρο και στο δεύτερο ματς, όταν αποφασίζει να ρίξει στο γήπεδο τον δεύτερο, έχει χάσει τον Μπαντινμπανγκά δηλαδή τον καλύτερο ποδοσφαιριστη του στο πρώτο ματς.

Το ξέρει

Στο δεύτερο αυτό σπουδαίο παιχνίδι ο Αστέρας βρίσκει απέναντί του μια ομάδα που πλέον τον ξέρει καλά. Η Μάιντς πιέζει τους κόφτες του (ειδικά τον Μουνάφο που είναι αυτός που πρέπει να βγάλει την ομάδα στην επίθεση), καλύπτει σωστά τις πλάγιες γραμμές, κρατά πολύ την μπάλα και βρίσκει το γκολ της ισοφάρισης πριν βγει το ημίχρονο: δεν σταματάει μάλιστα να κυνηγά το γκολ, αφού αμέσως μετά έχει δύο δοκάρια. Αλλά ο Αστέρας και ο προπονητής του δεν τρομάζουν γιατί έχουν αποφασίσει να παίξουν ποδόσφαιρο χωρίς να αυτοπαγιδεύονται από ανόητες σκέψεις του τύπου «πρέπει να κρατήσουμε το μηδέν» κ.λπ. Ο Βεργέτης και ο Αστέρας παίζουν για να κερδίσουν. Η είσοδος αρχικά του Μπακασέτα (που αν μάθει να παίζει σαν δεύτερος κυνηγός, μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός παίκτης), και στη συνέχεια του Σανκαρέ (που παίζει σαν σέντερ φορ με τον ενθουσιασμό του πρωτάρη), βοηθάνε την ομάδα να ανεβεί και να δημιουργήσει. Τα γκολ τα πετυχαίνει ο Μάσα, αλλά έχουν δουλέψει γι αυτόν όλοι οι υπόλοιποι.

Ρίσκα

Ο Βεργέτης έχει πάρει όλα τα ελεγχόμενα ρίσκα που μπορεί να πάρει ένας προπονητής που θέλει να βοηθήσει την ομάδα του να κάνει κάτι σπουδαίο. Εχει την τύχη (;) να έχει πλέον σε εξαιρετική κατάσταση το κομπιούτερ που λέγεται Κουρμπέλης και που στο ματς παίζει άνετα και κόφτης και δεύτερο στόπερ καταπίνοντας αντιπάλους, αλλά έχει και την ικανότητα να πείσει την ομάδα του να μη φοβάται: αν ο προπονητής δεν φοβάται, δεν φοβάται ούτε η ομάδα. Ο Βεργέτης μ' αρέσει γιατί δεν αραδιάζει αριθμούς όταν μιλάει για ποδόσφαιρο, δεν δίνει στα συστήματα μεγαλύτερη αξία απ αυτή που έχουν, καταλαβαίνει ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι σημαντικότερο από διατάξεις: κυρίως πιστεύει ότι μια ομάδα πρέπει να προσαρμόζεται στις συνθήκες, να ξέρει να τα κάνει όλα. Αυτό μοιάζει να ζητεί κι από τους ποδοσφαιριστές του: σημασία δεν έχει πού θα παίξουν, αλλά πώς θα παίξουν - κυρίως τι πάθος και τι ψυχή θα καταθέσουν.

Αγια

Ο Αστέρας ήρθε καλοκαιριάτικα να θυμίσει κάτι ξεχασμένο στο ελληνικό ποδόσφαιρο που υποφέρει από κακές νοοτροπίες και μεγαλομανίες: τον θρίαμβο της μιας βραδιάς. Θύμισε ότι με λίγο ρίσκο, πολύ θάρρος, μεγάλη πίστη και λίγη άγια τρέλα για ένα βράδυ όλα γίνονται. Με τον Σανκαρέ, αν χρειαστεί, σέντερ φορ. Και τον ήρεμο Στάικο στον πάγκο

Ντροπή

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΑΝΟΣ δεν πρέπει να αφήσει να περάσει έτσι ο αποκλεισμός του Ατρομήτου από τη Σαράγιεβο: δεν ήταν ένας αποκλεισμός που μπορεί να αποδοθεί στην ατυχία ή σε λάθη αγωνιστικής ανωριμότητας, αλλά πιθανότατα πρόκειται για τη χειρότερη στιγμή της ομάδας τα τελευταία τουλάχιστον πέντε χρόνια. Αυτό που έγινε είναι ασυγχώρητο και σχεδόν ντροπιαστικό κι όχι μόνο γιατί ο Ατρόμητος αποκλείστηκε έχοντας στα υπέρ του μια νίκη με 2-1 εκτός έδρας. Ο Ατρόμητος αποκλείστηκε από μια ομάδα μικρή, φοβισμένη, που έκανε ελάχιστα για να κερδίσει: θα 'λεγα
ότι το μόνο που έκανε είναι ότι κατάλαβε κάποια στιγμή πως είχε απέναντί της μια ομάδα που αν και γηπεδούχος δεν είχε σκοπό να παίξει ποδόσφαιρο. Αυτό προσπάθησε να κάνει ο Ατρόμητος και είναι ποδοσφαιρικά εγκληματικό: προσπάθησε με κουτοπονηριά, κυνισμό και τεράστια αδεξιότητα, κόντρα σε μια ομάδα χειρότερή του, να μην παίξει ποδόσφαιρο. Απόδειξη ότι το γκολ του Ταυλαρίδη, με το οποίο σαν από θαύμα μένει ζωντανός στο 86' κερδίζοντας τα 30 λεπτά της παράτασης, έρχεται μετά από το μόλις δεύτερο κόρνερ, που έχει κερδίσει η ομάδα του Παράσχου σε
ολόκληρο το ενενηντάλεπτο.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ για τον Ατρόμητο ήταν η εικόνα του, ενώ περιμένει το πρώτο και το δεύτερο ημίχρονο της παράτασης. Την ώρα που οι παίκτες της Σαράγιεβο είναι όλοι γύρω από τον προπονητή τους δίνοντας όρκους νίκης, στην άλλη πλευρά υπάρχει ένα σκορποχώρι που όμοιό του είχα χρόνια να δω σε ελληνικό γήπεδο: άλλοι μιλάνε μεταξύ τους στη σέντρα, άλλοι δροσίζονται μόνοι τους στην άκρη του πάγκου, άλλοι κάνουν σουτ στον Τσέναμο - όλα αυτά σαν να πρόκειται για φιλικό και μάλιστα από τα πλέον ασήμαντα.

ΚΑΤΑΝΟΩ ότι η απουσία του Ουμπίντες ήταν ένα θέμα, αλλά δεν είναι άλλοθι. Ο Ατρόμητος έδειξε μια κάκιστη νοοτροπία - αλίμονο αν ο Σπανός αφήσει το πράγμα να περάσει στο ντούκου

Πάμε για συνέχεια Θα θυμόσαστε ότι οι παίκτες της Εθνικής ομάδας είχαν στείλει στον πρωθυπουργό μια επιστολή από τη Βραζιλία, στην οποία του επισήμαναν ότι σε λίγο δεν θα έχουν προπονητήριο οι Εθνικές ομάδες για να προπονηθούν, αφού το τωρινό κέντρο του Αγίου Κοσμά πρέπει να το εγκαταλείψουν. Τότε έλαβαν κάποιες εγγυήσεις ότι πρόβλημα δεν θα υπάρξει και ότι σύντομα οι Εθνικές ομάδες και οι υπεύθυνοί τους θα γνωρίζουν πού θα τακτοποιηθούν. Ξέρετε τι έγινε από τότε; Σχεδόν τίποτα! Και κάτι μου λέει ότι σε καμιά δεκαπενταριά μέρες που θα υπάρξουν κλήσεις για το ματς με τη Ρουμανία θα 'χουμε από την πλευρά των διεθνών συνέχεια.