Ντροπιαστική διαιτησία, πάλι θύμα ο Άρης - Κοιμόταν στο VAR - Καταδικάζω και ντρέπομαι για το πανό

Τίτλοι τέλους για τον θεσμό του κυπέλλου και φέτος, αφού ο Άρης κατόρθωσε να κλωτσήσει με δύναμη την επιτυχία και να χάσει ένα παιχνίδι που έπρεπε να κερδίσει και μάλιστα με σκορ πρόκρισης. Το τελικό 0-1 δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα των δύο ομάδων μέσα στο γήπεδο αλλά κυρίως την έλλειψη τύχης από πλευράς των κιτρίνων.

Κάθε τραγωδία έχει έναν τραγικό ήρωα και αυτός απόψε ήταν ο Αντρέ Γκρέι, ο σέντερ φορ του Άρη. Ο Τζαμαϊκανός ήταν ο καλύτερος παίκτης των κιτρίνων, αλλά παράλληλα ήταν κι ο μοιραίος, καθώς απέτυχε να νικήσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα σε πάρα πολλές περιπτώσεις, με αποκορύφωμα τη φάση κλειδί, το χαμένο πέναλτυ στο 82’! Και αν ο Γκρέι είχε αυτή τη τεράστια τραγικότητα, από την αντίθετη πλευρά υπήρξε ένας ήρωας που δεν ήταν τραγικός, αλλά ουσιαστικός, ο εικοσάχρονος τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, Τζολάκης. Ο νεαρός ήταν πραγματικά ανίκητος, φρέναρε κάθε επιθετική λάμψη του Άρη και σέρβιρε σε χρυσό δίσκο την πρόκριση στους Ολυμπιακούς, κόντρα στη ροή του παιχνιδιού

Το πρώτο ημίχρονο ήταν συναρπαστικό από άποψη ρυθμού, αλλά του έλειπε το γκολ!

Ο Άρης μπήκε από την αρχή δυνατά και λίγο έλειψε να ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου ματς πριν ολοκληρωθεί το 1^ο λεπτό, αλλά το σουτ του Ετέμπο έδιωξε με υπερένταση ο Τζολάκης σε κόρνερ.

Στην συνέχεια οι κίτρινοι πίεσαν για ένα δεκάλεπτο και έχασαν ευκαιρίες με την κεφαλιά του Μανού που πέρασε άουτ στο 8’ και την λόμπα του Γκρέι που βρήκε αέρα από καλή θέση στο 17’. Να τονίσουμε και μια φάση που θέλω να ξαναδώ, το σπρώξιμο και το γκρέμισμα του Γκρέι από αντίπαλο αμυντικό μέσα στην περιοχή στο 4’, μια φάση που δεν έκανε το αυτί του διαιτητή να ιδρώσει αλλά είμαι παραπάνω από σίγουρος πως θα δινόταν πανηγυρικό πέναλτυ στο Καραϊσκάκης ή στην Τούμπα υπέρ των γηπεδούχων.

Ο Ολυμπιακός άρχισε να ισορροπεί μετά το τέταρτο και έχασε ευκαιρία με σουτ του Βαλμπουενά στο 20’ που εξουδετέρωσε με απογείωσή του ο Κουέστα. Η πιο σπουδαία όμως ευκαιρία για τους φιλοξενούμενους ήρθε στο 26’ όταν σέντρα παράλληλη μέσα στην μικρή περιοχή του Άρη απέτυχαν να βρούνε δύο επιθετικοί των ερυθρόλευκων και τελικά ο Μαζικού έσωσε επάνω στη γραμμή πριν η μπάλα μπει μέσα!

Ο Άρης πήρε ξανά τα ηνία του αγώνα,μετά το 27’ και στο 32’ έχασε ακόμη μια σπουδαία ευκαιρία με τον Γκρέι που βρέθηκε από τα δεξιά τετ α τετ με τον πορτιέρο του Ολυμπιακού αλλά απέτυχε να τον νικήσει! Τελευταία σπουδαία στιγμή για τον Γκρέι στο 46’, όταν από κοντινή θέση σούταρε αλλά ο τερματοφύλακας έδιωξε και πάλι σε κόρνερ.

Το δεύτερο ημίχρονο είχε τον ίδιο ρυθμό αλλά λιγότερες φάσεις. Ο Ολυμπιακός πίεσε στην αρχή αλλά στη συνέχεια ο Άρης πήρε και πάλι τα ηνία του αγώνα. Ωστόσο στις ευκαιρίες που δημιούργησαν οι κίτρινοι όρθωσε το ανάστημα του ο Τζολάκης που στάθηκε σαν τοίχος μπροστά από την εστία του εκτρέποντας κάθε μπάλα εκτός δικτύων…

Να μιλήσουμε και πάλι για τη διαιτησία; Ντροπιαστική για ακόμη μια φορά η διαιτησία ενός ξένου ρέφερι, αλλά η συνεχόμενη τοποθέτηση του Άρη στη θέση του θύματος μόνο τυχαία δεν πρέπει να είναι. Πέρα από τη φάση του 4’ που όπως γράψαμε αλλού θα ήταν άνετα τιμωρητέα με την εσχάτη των ποινών, ο Ούγγρος Βαντ αρνήθηκε το πέναλτυ στον Άρη στο καθαρό χέρι του Εμβιλά που έγινε στο 59’, με το ΒΑΡ να κοιμάται για ακόμη μια φορά τον ύπνο του δικαίου.

Στα τρία πέναλτυ όμως φαίνεται πως είθισται να δίνουμε το ένα. Έτσι στο 81’ ο Γκρέι μπήκε από δεξιά στην περιοχή πλάσαρε και πάλι ανεπιτυχώς τον Τζολάκη, αλλά η μπάλα βρέθηκε στον Γκαρθία που σούταρε και ο Ντόη απέκρουσε με τα χέρια! Πέναλτυ και η μεγάλη ευκαιρία για τον Άρη να πάει το παιχνίδι στην παράταση εναποτέθηκε στα πόδια του Γκρέι που έστησε την μπάλα στη βούλα. Δυστυχώς το σουτ του Τζαμαϊκανού δεν νίκησε για ακόμη μια φορά τον ήρωα Τζολάκη και η ευκαιρία πέταξε μακρυά.

Και δεν έφτανε αυτό, αλλά στο 88’ σε ένα τυχαίο διώξιμο, ο Ελ Αραμπί βρέθηκε μόνος μπροστά στον Κουέστα, αλλά αυτός δεν αστόχησε, βυθίζοντας στην θλίψη τον κόσμο του Άρη.

Δεν θέλω να αδικήσω τους παίκτες του Άρη. Η εμφάνιση τους ήταν εξαιρετική και από τις καλύτερες της σεζόν. Ωστόσο έλειπε το κάτι τι που θα έδινε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και κυρίως έλειπε η τύχη…

Έτσι χάθηκε ένα παιχνίδι που όχι απλά ήταν δικό μας, αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει τον παιάνα μιας θριαμβευτικής και δίκαιης πρόκρισης!

Ο Άρης της πέμπτης θέσης ήδη από τον Ιανουάριο δεν έχει πλέον στόχους. Ο παράγοντας διαιτησία είναι καταλυτικός στην απώλεια ενός μεγάλου αριθμού πόντων, αλλά δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα που εξέτρεψε την ομάδα μας εκτός στόχων.

Θα αναφερθούμε στα του Άρη εκτενέστερα σε κάποιο άλλο «ραντεβού» μας στο διαδίκτυο.

Για την ώρα αυτό που μας έμεινε να προσμένουμε στο υπόλοιπο του πρωταθλήματος είναι να δούμε τον Άρη να παίζει καλό ποδόσφαιρο και να δίνονται ευκαιρίες σε νεαρούς και Έλληνες, κάτι που μοιάζει δύσκολο και εκτός βούλησης της τεχνικής και διοικητικής ηγεσίας της ομάδας…

Υ.Γ. Καταδικάζω και ντρέπομαι για το πανό που αναρτήθηκε και έβριζε μητέρες αντιπάλων.