Ο ΠΑΟΚ φέτος πλήρωσε με τόκο κάθε μια από τις παθογένειες και τις ελλείψεις που παρουσίασε μέσα στις σεζόν, κι ο τελικός δεν αποτέλεσε την εξαίρεση, που θα μπορούσε να γλυκάνει λίγο τη γεύση της, έστω και την τελευταία στιγμή.
Ο Δικέφαλος όχι απλά ηττήθηκε στο παιχνίδι της χρονιάς, αλλά είδε αυτό να συμβαίνει με τον πλέον σαδιστικό τρόπο, σαν ένα επιστέγασμα όσων ζήσαμε τους τελευταίους μήνες.
Γιατί όταν δεν μπορείς όχι απλά να κατακτήσεις το τρόπαιο, αλλά ακόμα και να σκοράρεις, δεν μπορείς να τα βάζεις με την τύχη σου. Στο πρώτο ημίχρονο οι «καθαρές» ευκαιρίες βγήκαν, αλλά κατασπαταλήθηκαν.
Η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου νομίζω πως ήταν η πλέον ανησυχητική. Σε ένα μεγάλο κομμάτι του ο ΠΑΟΚ «χάθηκε», ενώ η ομάδα δεν πήρε σχεδόν τίποτα από τις πρώτες κινήσεις του Ράζβαν Λουτσέσκου από τον πάγκο, με την ομάδα να μοιάζει μπερδεμένη στον αγωνιστικό χώρο, να μην σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να βρει το γκολ που χρειαζόταν, για να μπει και πάλι στη διεκδίκηση του τροπαίου.
Αν και είχε την υπεροχή, λόγω και του αριθμητικού πλεονεκτήματος, περιορίστηκε σε μια φλύαρη προσέγγιση που του έφερε ουσιαστικά μια μόνο πραγματικά μεγάλη στιγμή στο δεύτερο ημίχρονο, με το πλασέ του Ντούγκλας Αουγκούστο.
Η ουσία είναι ότι ο ΠΑΟΚ δεν εκμεταλλεύτηκε την υπέρ του κατάσταση, απέτυχε παταγωδώς με την ΑΕΚ να κατακτά δικαίως το Κύπελλο.
Όσες φορές φέτος έφτασε κοντά στο να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω, δεν ήταν αυτός που έπρεπε, κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει ενόψει της επόμενης σεζόν, η οποία μόνο μακριά δεν είναι, μετά την απώλεια της τρίτης θέσης και του Κυπέλλου Ελλάδας.
Το θέμα είναι το τι μπορεί να κρατήσει ο ΠΑΟΚ από αυτή την άσχημη χρονιά, τα μαθήματα που μπορεί να πάρει ούτως ώστε να μην χρειαστεί να βιώσει άλλη μια τέτοια σεζόν.
Ο Γιώργος Σαββίδης είπε σε συγκεντρωμένους οπαδούς μετά τον τελικό ότι πονάνε κι ίδιοι, «οικονομικά και ηθικά» και ότι θα γίνουν οι απαραίτητες μεταγραφικές κινήσεις το καλοκαίρι. Άρα η πρόθεση υπάρχει.