Ο Αρσέν σε ασφυκτικό κλοιό

Προφανώς υπερβολές. Υπερβολές μίας κρίσης που επί της ουσίας υποβόσκει εδώ και τρία χρόνια και με μαθηματική ακρίβεια ερχόταν από τότε που ο Βενγκέρ έχασε τον δρόμο του, γιατί έχασε τον έλεγχο των πραγμάτων.
 
Προφανώς και δεν είναι «δικτάτορας», ποτέ δεν ήταν, προφανώς και δεν έχει εναντίον του όλους τους παίκτες, ποτέ δεν του συνέβη, προφανώς όμως και η ομάδα του είναι η χειρότερη που έφτιαξε ποτέ ο ίδιος στο Λονδίνο τα τελευταία 16 χρόνια. Και αυτό δεν το λένε τα αποτελέσματα, ούτε ο αποκλεισμός από την Μπράντφορντ. Το λέει, το φωνάζει για την ακρίβεια, το ποδόσφαιρο που (δεν) παίζει η ομάδα του.
Τώρα, όμως, ο Βενγκέρ και μαζί του η ομάδα θερίζει ό,τι έσπερνε τα τελευταία τρία χρόνια. Τότε όταν παίρνονταν οι μοιραίες για τον σύλλογο και πιθανόν για τον ίδιο αποφάσεις όλοι έμεναν στο «ο Αρσέν ξέρει». Σήμερα έφτασαν όλοι στο «ο Αρσέν φταίει». Και τότε και τώρα λάθος έκαναν.
 
Ο Αρσέν, που ξέρει πάντα τι κάνει, έπαψε να είναι τέτοιος όταν αναγκάστηκε να πουλά τους παίκτες που ήθελε (βλέπε Νασρί, Σεσκ) και να αγοράζει παίκτες υπό πίεση.
 
Ο Βενγκέρ πίστεψε ότι όσοι παίκτες έγιναν στα χέρια του αυτό που ήταν δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ. Γελάστηκε. Το χειρότερο είναι ότι άρχισε να κάνει πράγματα υπό πίεση και εκεί χάθηκε τελείως η μπάλα. Το καλοκαίρι του 2011 και υπό την πίεση του Τύπου και του κόσμου έκανε τέσσερις μεταγραφές την (κυριολεκτικά) τελευταία ώρα των μεταγραφών. Περισσότερα από 35 εκατ. λίρες βγήκαν σε μία ώρα από τα ταμεία για να αποκτηθούν ο Κορεάτης Παρκ (δεν έπαιξε ποτέ στην Αρσεναλ και τώρα είναι δανεικός στη Θέλτα!), ο Βραζιλιάνος Αντρέ Σάντος, ο Γερμανός Μερτεζάκερ και ο Αρτέτα. Κανένας από τους τέσσερις δεν ήταν όχι νεαρός, αλλά ούτε καν μικρός σε ηλικία. Κι όμως ο Βενγκέρ τους πήρε όλους σε μία νύχτα.
 
Τότε ήταν φανερό ότι ο Αλσατός είχε χάσει τον δρόμο του. Τη βραδιά που αποκλείστηκε από την Μπράντφορντ ένας τεράστιος κύκλος έφτανε στο τέλος του. Οχι λόγω του αποκλεισμού, αλλά γιατί έπεσε και το τελευταίο κάστρο της φιλοσοφίας και της λογικής του Βενγκέρ όλα αυτά τα χρόνια.
 
Η Αρσεναλ 15 χρόνια τώρα στο Λιγκ Καπ έπαιζε ΠΑΝΤΑ με τη δεύτερη ομάδα, με τα πιτσιρίκια. Ακόμη και σε ημιτελικούς με τη Σίτι, τη Γιουνάιτεντ, τη μισητή Τότεναμ αυτό δεν άλλαζε και ο Βενγκέρ έλεγε: «Δεν νομίζω ότι αν πάρουμε το Λιγκ Καπ πρέπει να πανηγυρίζουμε. Είναι μία διοργάνωση για να παίρνουν ευκαιρίες τα νέα παιδιά». Κόντρα στην ομάδα της τέταρτης κατηγορίας της Αγγλίας, την Μπράντφορντ, ο Βενγκέρ έβαλε ΟΛΟΥΣ τους βασικούς, διότι η πίεση έπειτα από 7,5 χρόνια χωρίς κανένα τίτλο ήταν αφόρητη και το φετινό Λιγκ Καπ έμοιαζε στα μάτια του Βενγκέρ ως μία διέξοδος. Ο αποκλεισμός από την Μπράντφορντ ήταν σαν μία τιμωρία στον ίδιο τον Αλσατό τεχνικό, μία τιμωρία που ήρθε τη βραδιά που... έπεσε και το τελευταίο δικό του κάστρο.
 
Το να μείνει στον πάγκο αυτός ο Βενγκέρ δεν έχει νόημα. Το να ξαναγίνει αυτός που ήταν με τις ιδέες που είχε και να ζητήσει πίστωση χρόνου τριών ετών για να ξαναφτιάξει ομάδα έχει νόημα. Αν έχει τα κουράγια να το κάνει, έχοντας πλέον περάσει τα 65, είναι ένα μεγάλο θέμα...

Πηγή: Sportday