Γιατί, λέμε συχνά, οι Άγγλοι να έχουν πρωτάθλημα, ενώ εμείς όχι; Δεν είναι, δηλαδή, μια ευκαιρία να πάνε και οι Έλληνες φίλαθλοι στο γήπεδο να χαρούνε μπαλίτσα;

Κανονικά, πάντως, δεν πρέπει να ζηλεύουμε. Κι όχι μόνο επειδή ποιοτικά σαν πρωτάθλημα η Superleague είναι μια τρίχα από την Premier. Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι.

Κατ' αρχήν, τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης. Το σκεφτόσαστε, λοιπόν, να γίνονταν αγώνες χριστουγεννιάτικα; Να βλέπαμε, δηλαδή, πώς θα έπεφταν καρέκλες σε διαιτητές από την κερκίδα, μπινελίκια στις ανακοινώσεις, ποδήλατα από οπαδούς προς τα ΜΑΤ, δηλώσεις υβριστικές και υποτιμητικές. Αυτό δεν είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο; Αυτά δεν βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα κάθε εβδομάδα; Γιατί να γινόταν εξαίρεση λόγω εορτών;

Τι να ευχαριστηθούμε, λοιπόν; Τα 0-0 και τα 1-0 του ελληνικού πρωταθλήματος; Τις κασέτες που ακούμε τα καλοκαίρια; Τα δεκάδες περιστατικά βίας; Ή τα πρωτοσέλιδα που άλλοτε πανηγυρίζουν ασκόπως ή άλλοτε προκαλούν την νοημοσύνη του κόσμου;

Εμείς, δηλαδή, εδώ στην Ελλάδα είμαστε ικανοί να ξεφτιλίσουμε ακόμα και το πνεύμα των χριστουγέννων. Αντί, δηλαδή, ο κόσμος να γιορτάζει βλέποντας μπάλα, να πλακώνεται …γιορτινά στα γήπεδα και να τα κάνει Καμπούλ και Βαγδάτη. Ποιος άγιος Βασίλης, λοιπόν;

Άρα, ας αφήσουμε τους Άγγλους να παίζουνε μέσα στις γιορτές. Εμείς δεν το ξέρουμε αυτό το σπορ. Για την ελληνική πραγματικότητα, άλλωστε, το ποδόσφαιρο δεν είναι χαρά και γιορτή. Είναι πόλεμος και ξύλο. Αυτή κι αν είναι κατάντια…