Υπάρχουν δυο οπτικές γωνίες από τις οποίες μπορείς να δεις τις δηλώσεις του Γιοβάνοβιτς, μετά την νέα ήττα εκτός έδρας του Παναθηναϊκού αυτή τη φορά στην Τρίπολη από τον Αστέρα.

Η πρώτη και ίσως η πιο προφανής, είναι να πεις πως δεν γίνεται να είσαι προπονητής του Παναθηναϊκού, να χάνεις και πάλι από μια μικρομεσαία ομάδα του πρωταθλήματος που στην έδρα της μέχρι τώρα δεν είχε πετύχει γκολ και να λες είμαι ευχαριστημένος από την προσπάθεια των παικτών μου, παλέψαμε και όλα τα σχετικά.

Η δεύτερη είναι πολύ απλά, πως μπορεί ο Γιοβάνοβιτς με βάση την ομάδα που έχει και τους παίκτες που έχει, να έχει τελικά... δίκιο, καθώς όντως προσπάθησαν αλλά... τόσο μπορούν και αυτό είπε με λίγα λόγια ο προπονητής.

Το κακό είναι πως ότι και να ισχύει από τα δύο, ο Παναθηναϊκός μοιάζει καμένος από χέρι.

Πολύ περισσότερο αν η οπτική γωνία που ανταποκρίνεται σ' αυτά που πραγματικά ήθελε να στείλει σαν μήνυμα ο Γιοβάνοβιτς, είναι η δεύτερη.

Κι εδώ που τα λέμε πάντως, γιατί να μην είναι κιόλας;

Τα δείγματα γραφής που έχουμε από τον Παναθηναϊκό και που πλέον είναι αρκετά για να βγάλουμε ένα περίπου ασφαλές συμπέρασμα, λένε ένα πράγμα.

Πως όλα τα "μεγάλα αστέρια" που φέτος υποτίθεται έκαναν την διαφορά και όπως λένε και γράφουν όλοι κατά κόρον μετά τα εντός έδρας παιχνίδια, επιτέλους μας θυμίζουν "Παναθηναϊκό απ' τα παλιά" και όλα τα σχετικά, όποτε χρειάστηκε μέχρι τώρα να βγουν μπροστά και να καθαρίσουν ένα παιχνίδι που δεν τους κάθεται από την αρχή καλά και δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα από πλευράς απαιτήσεων, χάθηκαν και πνίγηκαν σε μια κουταλιά νερό.

Όταν ακούμε ότι φέτος ο Παναθηναϊκός βρήκε ένα εκπληκτικό, μοναδικό και δεν συμμαζεύεται αμυντικό χαφ στο πρόσωπο του Πέρεθ που είναι μάλιστα... όλος ο Παναθηναϊκός και επί της ουσίας το βαρόμετρο εξακολουθεί να είναι ο νεαρός Αλεξανδρόπουλος, τότε μην πάμε μακριά.

Ογκόλιθος και τρομερός και φοβερός αμυντικός χαφ, που να είναι τέτοιος μόνο σε παιχνίδια που λήγουν με τέσσερα και πέντε γκολ υπέρ σου, το οποίο σημαίνει ότι είχε μηδαμινή πίεση από τον αντίπαλο, δεν υπάρχει στον κόσμό.

Υπάρχει μόνο στην... νέα Παναθηναϊκή πραγματικότητα, που τρέχει ασθμαίνουσα μετά από κάθε καλό αποτέλεσμα, να ανεβάσει στα ουράνια μετριότητες και να κρύψει επί της ουσίας προβλήματα, αδυναμίες, κενά και πραγματικές δυνατότητες της ομάδας.

Όταν λοιπόν σε μία ομάδα που υποτίθεται θέλει να λέγεται ανταγωνιστική και πάει φέτος για "μεγάλα γούστα" (τρομάρα τους όσοι το έχουν πιάσει σκοινί κορδόνι και το λένε συνέχεια), η σούμα μετά από έξι αγωνιστικές στις οποίες μετράει τρεις νίκες στο γήπεδό της και δύο ήττες και μια ισοπαλία εκτός, το συμπέρασμα είναι ότι... πάει τρένο και ότι είναι και από τα φαβορί κιόλας για μεγάλα πράγματα, τότε προφανώς και κάτι δεν πάει καλά.

Κι όταν ακόμα χειρότερα, αυτό δεν το λένε απλά κάποιοι που εδώ και δέκα και βάλε χρόνια έχουν αναλάβει εργολαβικά να πουλάνε φούμαρα στον κόσμο, αλλά αρχίζει και το πιστεύει και η ίδια η ομάδα, αρχίζει και μπολιάζεται απ' αυτό, τότε τι ακριβώς σαν φαίνεται περίεργο και τραγικό από την νέα ήττα στην Τρίπολη;

Τίποτα ουσιαστικά.

Συνεχίζουμε όπως κάθε Κυριακή και οσονούπω περιμένουμε ένα... νέο ξέσπασμα στην Λεωφόρο με την... Επανωμή ή τον.,. Εορδαϊκό για να συνεχίσουμε το ίδιο τροπάρι.

Όμως καθαρα ποδοσφαιρικά η ουσία είναι μία.

Και στην Τρίπολη φάνηκε, πως αυτοί που υποτίθεται ανέβασαν επίπεδο και κάνουν την διαφορά στον φετινό Παναθηναϊκό, ήταν από ανύπαρκτοι έως ανίκανοι, σε ένα ακόμα παιχνίδι που η ομάδα τους χρειάστηκε να βγουν μπροστά και να την πάρουν από το χέρι βγάζοντάς την από μια κακοτοπιά.

Ο σούπερ Καρλίτος σε ένα ακόμα παιχνίδι δύσκολο στην εξέλιξή του εκτός έδρας, μετράει ένα γκολ σε κενή εστία, ΚΑΜΙΑ προσωπική ενέργεια και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο εντελώς απών από το παιχνίδι με μοναδική του εμφάνιση σ' αυτό, κάθε φορά που έκανε φάουλ ή τράβαγε από την φανέλα αντίπαλο παίκτη όταν αποφάσιζε να μπει για λίγο στο παιχνίδι.

Ο Χατζηγιοβάνης σε μια ακόμα αποθέωσης της φλυαρίας και μια στα όρια του εξοργιστικού προσπάθεια να εμφανιστεί και σαν ηγέτης κιόλας, αναλαμβάνοντας μάλιστα και τις εκτελέσεις στα στημένα χωρίς ολοφάνερα να έχει τέτοιου είδους δυνατότητες και φυσικά και επιδόσεις μέχρι τώρα.

Ο πολύς Βιτάλ που μετά την πρώτη αγωνιστική και όσα έκανε στο παιχνίδι με τον Απόλλωνα νομίζει ότι ολοκλήρωσε το καθήκον του στον Παναθηναϊκό και έκτοτε έχει βουλιάξει στην μετριότητα και στην μια καλή ενέργεια το πολύ σε όλο το παιχνίδι, να είναι κυριολεκτικά και πάλι εκτός έδρας ανύπαρκτος και να γίνεται αλλαγή από το ημίχρονο.

Και τέλος ο σούπερ Παλάσιος να μετράει συνολικά σαν παρουσία μια προφανή ασίστ σε άδειο εντελώς χώρο και δυο τρεις ατομικές προσπάθειες των δέκα μέτρων, που με το συγνώμη κιόλας, αλλά σαν κι αυτές όλοι σχεδόν οι μεσοεπιθετικοί του Αστέρα είχαν τέσσερις και πέντε και έξι κατά την διάρκεια του αγώνα.

Τώρα το να ακούω ότι και σ' αυτό το παιχνίδι όλο το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ήταν τα στόπερ (πάλι καλά που δίπλα στον δυστυχή Σάρλια μπηκε από χθες και ο Πούγγουρας που μέχρι τώρα αναμενόταν σαν ο μεσσίας... Μπεκενμπάουερ που όταν επέστρεφε θα έλυνε όλα τα προβλήματα) είναι επιεικώς αντιποδοσφαιρική προσέγγιση και συζήτηση, αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματικά... ανταγωνιστική ομάδα και πολύ περισσότερο για... Παναθηναϊκό απ' τα παλιά που φέτος θα σαρώνει κάθε αντίπαλο στο πέρασμά του με την ποιότητα που διαθέτει... μεσοεπιθετικά και η οποία στις τρεις ήττες του Παναθηναϊκού έχει πετύχει μόλις ένα γκολ αλλά κατά τα άλλα για τις ήττες φταίνε τα...στόπερ.

Μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό.

Όσο για το νέο ποδοσφαιρικό απόφθεγμα, ότι όλα καλά πάνε αλλά απλά ο Παναθηναϊκός δυσκολεύεται όπως όλες οι ομάδες του κόσμου, όταν έχει απέναντί του... κλειστές άμυνες, τι να πω;

Να υποθέσω ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν, είναι πιο φυσιολογικό όλες οι ομάδες που έρχονται στην Λεωφόρο να παίζουν...ανοιχτά, αλλά όλες επίσης όταν υποδέχονται τον Παναθηναϊκό στην έδρα τους να παίζουν κλειστά, να το υποθέσω αν είναι να συνεισφέρω στην... νέα Παναθηναϊκή πραγματικότητα και Παναθηναϊκοφροσύνη, αλλά καταλαβαίνει ο καθένας σας πως και αυτό κινείται στην σφαίρα του ποδοσφαιρικού παραλογισμού.

Συμπερασματικά τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' ότι φαίνονται και πολύ πιο εύκολα εξηγήσιμα.

Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό είναι ένα και δυστυχώς είναι το ίδιο τα τελευταία χρόνια.

Δεν φταίει λοιπόν ούτε ο Γιοβάνοβιτς, ούτε οι παίκτες που δεν είναι αυτό που όλος αυτός ο περιβόητος επικοινωνιακός μηχανισμός και περίγυρος του Παναθηναϊκού λέει ότι είναι, επιλέγοντας ουσιαστικά το από ποια παιχνίδια θα βγάζει συμπεράσματα και μιλώντας σε εκνευριστικό βαθμό πια κάθε αγωνιστική για... προσγείωση στην πραγματικότητα και τα σχετικά και καπάκι μετά αυτός ο Παναθηναϊκός είναι για μεγάλα γούστα και τα συναφή.

Ο προπονητής, οι παίκτες και η ομάδα συνολικά είναι αυτή που είναι και έχει αντικειμενικά τις δυνατότητες και το ταβάνι που έχει.

Το να ρίχνουμε σ' αυτούς όμως την ευθύνη γιατί δεν είναι αυτό που λέγαμε εμείς ότι είναι, μόνο και μόνο για να μπορούμε να πουλάμε φούμαρα στον κόσμο, είναι και άδικο αλλά και ανέντιμο.

Να τον απογειώνουμε στα σύννεφα ενώ είναι ακόμα στην αρχή της σκάλας που πρέπει να ανέβει απλά και μόνο για να βγει στην... επιφάνεια, και μετά όταν ένα αποτέλεσμα σου δείχνει πως άντε το πολύ να είναι στο δεύτερο σκαλί να λες για... προσγείωση στην πραγματικότητα ενώ κανονικά πρέπει να πεις σόρι τον απογειώσαμε εμεις με το ζόρι για τους καθαρά δικούς μας λόγους και σκοπούς αλλά δεν είναι έτσι, είναι επίσης ανέντιμο και άδικο για τον προπονητή και τους παίκτες.

Αν και όποτε όλοι αυτοί επιτρέψουν σε προπονητή και ομάδα να προσπαθήσουν το οτιδήποτε με γνώμονα τις πραγματικές τους δυνατότητες και όρια, τότε ίσως και να μπορέσουμε να μιλήσουμε ποδοσφαιρικά και να διαπιστώνουμε μέρα με την μέρα, αν έχει κάνει κάποια πρόοδο, αν ανέβηκε κάποιο σκαλί και μέχρι που μπορεί να φτάσει πραγματικά και ουσιαστικά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: "Ντροπή σας, στην Αθήνα με τα πόδια - Ούτε σε β’ τοπικό ο Χατζηγιοβάνης - Δεν είναι φορ ο Παλάσιος"!

Super League Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός