Παναθηναϊκός: Είχε δυο δουλειές να κάνει στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο.

Η πρώτη ήταν να πάρει την πρόκριση.

Με όποιο τρόπο γινόταν, έστω και χωρίς να πιάσει καλή απόδοση, έστω και με την βοήθεια της τύχης, έστω και... απ' όλα.

Αυτό το πέτυχε και μάλιστα το πέτυχε σχετικά άνετα, αφού και όταν οπισθοχώρησε μετά το γκολ που έβαλε, οι δυνατότητες του Ατρομήτου ήταν τέτοιες που ουσιαστικά σε ελάχιστες στιγμές ανησύχησε την άμυνα του Παναθηναϊκού.

Το δεύτερο που ήθελε ο Παναθηναϊκός με βάση την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στον απόχητο της ήττας στην Τρίπολη, ήταν ένα διπλό που θα του ανέβαζε την ψυχολογία και θα ξόρκιζε τα φαντάσματα της ανημποριάς μακριά από την Λεωφόρο.

Σ' αυτό το κομμάτι, η αίσθησή μου είναι ότι ο Παναθηναϊκός έκανε την μισή δουλειά και συγκεκριμένα μόνο αυτή που έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τον αποτέλεσμα.

Πήρε το διπλό λοιπόν μακριά από την Λεωφόρο ο Παναθηναϊκός, αλλά με τον τρόπο που αγωνίστηκε δεν νομίζω ότι ξόρκισε τα φαντάσματα των εκτός έδρας εμφανίσεών του φέτος.

Κι αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός, εξακολούθησε και σ' αυτό το παιχνίδι με ένα μετριότατο έως κακό αντίπαλο, να μην είναι κυριαρχικός μέσα στο γήπεδο, να μην δίνει την εντύπωση της ανωτερότητας που ότι και να γίνει αυτός θα είναι ο νικητής και το κυριότερο να δίνει και πάλι δικαιώματα για πολύ μεγάλο μέρος του αγώνα σε ένα μέτριο αντίπαλό του, ότι μπορεί να ελπίζει και να διεκδικεί κάτι καλύτερο απέναντι σε αυτό τον Παναθηναϊκό.

Κι αυτή είναι η ουσιαστική κατάρα που πρέπει να ξορκίσει στα εκτός έδρας παιχνίδια ο Παναθηναϊκός.

Ούτε η ψυχολογία, ούτε όλα τα υπόλοιπα που κατά καιρούς ακούμε και διαβάζουμε.

Η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός εκτός έδρας, εμφανίζει την εικόνα μιας ομάδας που σε μεγάλο βαθμό εξαρτά την τελική έκβαση των παιχνιδιών, από το πόσο καλός ή κακός είναι ο αντίπαλός της, από το αν θα βρεθεί σε καλή η κακή μέρα ο αντίπαλός της και όχι σαν να εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απ' αυτόν, τις δυνατότητές του και την φόρμα στην οποία θα βρεθεί στο συγκεκριμένο παιχνίδι. 

Κι αυτή του την αδυναμία την έβγαλε στο παιχνίδι του και την έδειξε και στο Περιστέρι.

Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει σε ένα σημείο που η συνολική του λειτουργία σαν ομάδα μέσα στο γήπεδο, να εξαρτάται ουσιαστικά από ένα και μόνο παίκτη και συγκεκριμένα από το πόσο είναι στη μέρα του ο Αλεξανδρόπουλος, πόσες δυνάμεις έχει και πόσο θα του βγουν οι ενέργειες που επιχειρεί.

Κι αυτό γιατί στον νευραλγικό χώρο για κάθε ομάδα δηλαδή στο κέντρο, ο Αλεξανδρόπουλος ουσιαστικά παίζει μόνος του χωρίς καμιά βοήθεια και προσπαθώντας μάλιστα πολλές φορές να κάνει δυο και τρεις δουλειές για να συμπληρώσει κενά και αδυναμίες των συμπαικτών του.

Ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι ότι ο Πέρεθ παρά τα φοβερά και τρομερά που λέγονται και γράφονται γι' αυτόν, ουσιαστικά εξαντλεί την παρουσία και την προσφορά του μέσα στο γήπεδο, απλά σε μια σιγουριά λίγο μπροστά από τα στόπερ και εν γένει σε εκείνο το χώρο.

Δεν κατεβάζει μπάλα, δεν πατάει την αντίπαλη περιοχή και πρακτικά δεν συμμετέχει καθόλου στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού της ομάδας του.

Χαρακτηριστικό το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα στο Περιστέρι, στο οποίο από την στιγμή που ο Αλεξανδρόπουλος είχε "κάτσει" μετά τις πάμπολλες προσπάθειες που είχε πάρει στο πρώτο, ο Παναθηναϊκός δεν υπήρχε στο χώρο του κέντρου, ο Καρτάλης και οι υπόλοιποι χαφ του Ατρομήτου κατέβαζαν με όλη τους την άνεση την μπάλα και με εξαίρεση κάποιες μεμονωμένες φορές που γύριζε και μάρκαρε στο κέντρο ο Ιωαννίδης, έφταναν μέχρι τα στόπερ του Παναθηναϊκού χωρίς κανένα εμπόδιο και μόνο... τότε, κοντά στα στόπερ δηλαδή, έβρισκαν στον δρόμο του και τον Πέρεθ που ουσιαστικά για ένα ολόκληρο ημίχρονο έπαιζε σαν... τρίτο στόπερ.

Έτσι όμως δουλειά δεν γίνεται. 

Πολύ περισσότερο που οι μεσοεπιθετικοί του Παναθηναϊκού συμβάλλουν ελάχιστα στο να μαρκάρουν προς την μεσαία γραμμή ή να συμπληρώσουν στο ξεκίνημα από εκείνο το χώρο των δημιουργικών προσπαθειών της ομάδας τους.

Πέρα λοιπόν από ψυχολογίες και τα συναφή, αν ο Γιοβάνοβιτς δεν βρει τρόπο και παίκτες να πλαισιώσει ουσιαστικά και στο ανασταλτικό και στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού τον Αλεξανδρόπουλο στην μεσαία γραμμή, η δουλειά κάπως έτσι θα πηγαίνει.

Ο Παναθηναϊκός θα εξαρτάται από την μια καλή ενέργεια κάποιου από τους μεσοεπιθετικούς του μπροστά και αποκλειστικά και μόνο από τις δυνατότητες, την μέρα και τις εν γένει ικανότητες των όποιων κάθε φορά αντιπάλων του, σε ότι έχει να κάνει με την υπεράσπιση της περιοχής του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:  Τεράστια κέρδη για ΠΑΟ - Τρικ με Πέρεθ και η μεταγραφή της χρονιάς-"Χτυπάει το κεφάλι" του ο Μαρτίνς

Super League Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός