Αν όσο «παλιώνει» ένας προπονητής σε μια ομάδα «πρέπει» η ομάδα να γίνεται και καλύτερη λογικά η Λίβερπουλ δεν θα έπρεπε να έχει χάσει πόντο ως τώρα που ο Γιούργκεν Κλοπ διάγει την 7η σεζόν στον πάγκο της αλλά μόλις χθες παραχώρησε 2-2 στη Μπράιτον... Το γράφω αυτό με αφορμή το blog του αγαπημένου φίλου και σπουδαίου δημοσιογράφου Ευάγγελου Μίχου εδώ στο sportdog.gr για τον Ολυμπιακό. Αν κάτι έχω μάθει στα χρόνια ενασχόλησης με το συγκεκριμένο σπορ γενικώς και τον Ολυμπιακό ειδικώς είναι ότι ΤΙΠΟΤΑ, μα ΤΙΠΟΤΑ, δεν είναι αυτονόητο ή δεδομένο. Αυτό το άθλημα βρίσκει πάντα τρόπους να σε εκπλήσσει, ευχάριστα ή δυσάρεστα. Όταν νομίζεις ότι ξέρεις έρχεται να σου θυμίσει ότι έχεις κι άλλα να μάθεις. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα... κουτάκια.

Και δεν είναι μόνο η Λίβερπουλ. Δείτε όλα τα πρωταθλήματα. Δείτε περυσινές πρωταθλήτριες ή άλλες απ' αυτές που αποκαλούνται μεγάλες ομάδες. Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ σταθερή ομάδα. Η πορεία όλων ως τώρα είναι καρδιογράφημα, με πάνω και κάτω. Και νομίζω ότι θα συνεχίσει έτσι για καιρό ακόμα. Λίγο η διετία covid-19, λίγο η υπερ-φόρτωση αγωνιστικών υποχρεώσεων που εξουθενώνουν κυρίως τις μεγάλες ομάδες που παίζουν στα εγχώρια πρωταθλήματα ταυτόχρονα με τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και λίγο ότι σκορπίζουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα οι διεθνείς των ομάδων κάθε τρεις και λίγο με τις εθνικές ομάδες οδηγούν σ' αυτή την αστάθεια και στη δυσκολία απόκτησης χημείας και ομοιογένειας.

​

Να βάλω κι ένα τέταρτο στην κουβέντα; Το φυσιολογικό «διάλεγμα» αγώνων. Ο Ολυμπιακός έπαιζε στο Αγρίνιο κόντρα σε μια ομάδα χαμηλής στάθμης και ως ένα βαθμό δικαιολογημένα θεωρούσε ότι, εύκολα ή δύσκολα, θα κέρδιζε για να ασχοληθεί με το πραγματικά σοβαρό που ακολουθεί, την Αϊντραχτ. Ο ίδιος Ολυμπιακός εξάλλου, πριν από μόλις μία εβδομάδα, πάτησε για περίπου μία ώρα αγώνα τον ΠΑΟΚ και κέρδισε δίκαια και πιο άνετα απ' όσο «είπε» το τελικό 2-1. Ήθελαν λοιπόν οι Πειραιώτες να κερδίσουν το ματς καταναλώνοντας τη μικρότερη δυνατή ενέργεια. Δεν το κατάφεραν ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο. Γιατί τίποτα δεν κερδίζεται εκ των προτέρων.

Την έλλειψη καθαρής σκέψης και υποτίμησης αντιπάλου την είδαμε σε ουκ ολίγες περιπτώσεις που ερυθρόλευκοι αντί να πασάρουν σε συμπαίκτη που ήταν σε καλύτερη θέση επέλεξαν να σουτάρουν υπό κακές προϋποθέσεις και είτε να στείλουν τη μπάλα πολύ άουτ είτε να μπλοκαριστούν οι προσπάθειες σε σώματα αντιπάλων. Στη φάση του 1-1 ο Μαντί προσπαθεί να περάσει ταυτόχρονα δύο αντιπάλους στη γραμμή του πλαγίου άουτ... Ο (δίχως ματς) Μπα έχει καθυστερημένη αντίδραση, ο Σωκράτης δεν τραβιέται οφ σάιντ και ύστερα τον αδειάζει ο Βέργος... Ε, δεν θέλει και πολύ να γίνει μια ζημιά.

Αν κάτι πραγματικά με ανησύχησε στο Αγρίνιο ήταν η εικόνα του Μπα εν όψει Άιντραχτ που θα παίξει αναγκαστικά αντί του τιμωρημένου Σισέ. Είναι φυσιολογικό να είναι λίγο... μουδιασμένος αλλά στο πρώτο μισό του αγώνα (και βάλε) εκτέθηκε. Και είχε τον Βέργο απέναντί του, όχι τον Κόστιτς της Αϊντραχτ. Υπήρξε ωστόσο και κάτι πολύ θετικό. Ο Βαλμπουενά. Ακόμα και στα 37 του μπήκε και έκανε τη διαφορά. Αυτός ήταν για μένα ο MVP. Για όσο αντέχει είναι πολυτέλεια. Έχει ένα πολύ ποιοτικό μισάωρο ακόμα ο Γάλλος.

ΥΓ: Είπα, για τον Λαλά δεν θα ξαναμιλήσω...

ΥΓ2: Σημαντικό είναι που σκόραρε ξανά ο Τικίνιο. Σημαντικό για τον ίδιο και για την ομάδα.

ΥΓ3: Και ο Αγκιμπού πρέπει λίγο να... τιθασεύσει τα ένστικτά του. Να βάλει πιο άμεσα τη λογική στο παιχνίδι του και να πασάρει όταν πρέπει, μην... ψάχνει διαρκώς να γίνει ήρωας σκοράροντας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Υπέρβαση Μαρινάκη για τον παικταρά - "Μυθική" πρόταση στο τραπέζι - Deal… τίτλου μετά το Αγρίνιο!

Super League Παναιτωλικός Ποδόσφαιρο Ολυμπιακός