Από τις πιο πέτσινες κόκκινες στην ιστορία - Βαριέται ο Μακέντα

Βόλος - Παναθηναϊκός: Τώρα εγώ μωρό ήμουνα εκείνη την εποχή, αλλά το θυμάμαι σαν χθες. Τέλη δεκαετίας του εβδομήντα, καταχνιά και καντήφλα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα του εθνάρχη. Και σκάει μύτη από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού ο Χάρυ Κλυν, σένιος και βαρβάτος, με τα χιλιόμετρά του στις κωμικές σκηνές των ΗΠΑ και την ταλεντάρα του την αβίαστη. Και βγάζει σατιρικό δίσκο (δίσκους είχε τότε, δεν είχε Σποτιφάη), να ξεστρίβεται το άντερό σου απ’ το γέλιο. Και δεν πουλάει τίποτα!

Που να καταλάβει τότενες το γίδι ο Έλληνας το φρέσκο το πράγμα, το σπαρταριστό που έφερνε ο Χάρυ. Άκου κωμωδία σε δίσκο, ποιος μαλάκας το σκέφτηκε; Άπατο λοιπόν το άλμπουμ και τι στο διάολο να κάνει ο Κλυν που είχε επενδύσει όλες τις ελπίδες του σε αυτό; Αλλά είχε μυαλό σατανικό και πολύστροφο και αμέσως τη γάζωσε τη μάκινα. Με απονομή Πέτσινου Δίσκου!

Γιατί τότε δίνανε Χρυσό Δίσκο σε όποιο LP πέρναγε τις εκατό χιλιάδες αντίτυπα στις πωλήσεις κι ο Χάρυ με το «Για δέσιμο» αναθεμά κι αν είχε σπρώξει εκατό τεμάχια όλα μαζί. Οπότε έψησε την εταιρία να οργανώσουν απονομή Πέτσινου Δίσκου, ότι και καλά οι άλλοι οι δημοφιλείς παίρνουνε χρυσάφι κι εμείς που δεν μας γουστάρει ο κόσμος παίρνουμε το πετσί. Το τζούφιο, το σάπιο, το πεταμένο. Ντίπ τίποτα, που λένε και στο χωριό μου.
Και εκεί που δεν το περίμενε κανείς, τσίμπησε ο κόσμος κι άρχισε να το ψάχνει το «Για δέσιμο» και να το ακούει και να ξεκαρδίζεται και αναγνωρίζει αυτόν τον γίγαντα κωμικό της μάνας Ελλάδας και να λέει «γειά στο στόμα σου ρε Χάρυ, πες τα». Για να χτιστεί έτσι ο θρύλος του ανδρός, που χάρισε χαμόγελα σε όλα τα άτακτα παιδιά και έφτασε στην κορυφή με την αξία του και τη μαγκιά του. Και μόνο πέτσινο δεν ήταν το χάρισμά του!

Σε αντίθεση με την κάρτα την κόκκινη που χρέωσε ο Χίγκλερ ο διαιτηταράς στον Σάντσεθ και ήταν από τις πιο πέτσινες στην ιστορία των ελληνικών πρωταθλημάτων πρώτης εθνικής. Θα μου πεις, έφαγε τρία γκολ ο Παναθηναϊκός κι εσύ στέκεσαι στο γεγονός ότι έπαιξε ένα ημίχρονο με δέκα παίκτες; Θα σου απαντήσω ότι ως εκείνη τη στιγμή το τριφύλλι δίδασκε ποδόσφαιρο κυριαρχίας, ότι γάζωνε το χορτάρι μισή μπορεί και μία ταχύτητα πάνω από το Βόλο, ότι κατηφόριζε το γήπεδο κι έγερνε και ότι αν είχε άλλο σέντερ φορ κι όχι τον Μακέντα που βαριέται τον πάτο του, θα είχε ρίξει τρία. Ναι, το ξέρω, ότι είχε φάει ένα από το λάθος μεγέθους Γκοτζίλα του Κώτσιρα, αλλά θα το γύρναγε παιδιά το ματσάκι, βρώμαγε από μακριά πως θα το γύρναγε. Και το γράφω εγώ αυτό, που ειδικά με τον ΠΑΟ είμαι πολύ φειδωλός στα καλά λόγια.

Θα το σένιαρε το παιχνιδάκι, το υπογράφω, έστω και με Βιγιαφάνιες να κοιμάται, έστω και με Μπρινιόλι να χουζουρεύει, έστω και με Λούντκβιστ να ροχαλίζει. Αλλά με δέκα παίκτες απέναντι στα γατόνια του Βόλου, δεν γίνονται αυτά. Ιδίως όταν παίρνουν χαμπάρι πόσο για ξεμπάζωμα είναι ο Χατζηθεοδωρίδης και στέλνουν από τη μεριά του όλες τις επιθέσεις…

Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα ο Παναθηναϊκός πρέπει να κρατήσει το πρώτο ημίχρονο και να ξεχάσει το δεύτερο αν θέλει να μπει στο γήπεδο για το κλάσικο με τον Ολυμπιακό. Να τους δείχνει, ρε παιδί μου, ο Γιοβάνοβιτς μόνο το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο στο μάθημα τακτικής. Και τη σκηνή με την κόκκινη να την προβάλει πενήντα φορές σερί, για το πώς ένας διαιτητής με το σήμα της Fifa μπορεί να σου κόψει τα πόδια…