Δεν είναι εύκολο το στοίχημα του Παναθηναϊκού - Να αφήσει το... ξεσάλωμα

Εδώ που φτάσαμε μοιάζει πολυτέλεια η συζήτηση αν ο Παναθηναϊκός ήταν ή δεν ήταν καλός στο παιχνίδι με τον Άρη, ή γιατί ο Άρης τούκανε φάσεις ακόμα και όταν έπαιζε ένα ημίχρονο με δέκα παίκτες.

Και μοιάζει με πολυτέλεια για τους απλούστατους δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι ο προφανής, δηλαδή η ανάγκη για νίκες και βαθμούς ώστε να αποφύγει το πατατράκ της μη εξόδου σε ευρωπαϊκή διοργάνωση ξανά.

Και το λέω έτσι, ακριβώς για να τονιστεί ότι δεν μπορεί για Παναθηναϊκό να παρουσιάζεται σαν μέγας και τρανός στόχος η έξοδος στα προκριματικά του Κόνφερενς και να προσγειωθεί λιγάκι όλο το σύστημα που έχει αναγάγει το προφανές, το να βγει δηλαδή ο Παναθηναϊκός σε προκριματικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης σε κάτι απίστευτο, υπερβατικό και τρομερό.

Ο δεύτερος λόγος είναι κι αυτός επίσης προφανής.

Και συγκεκριμένα, πως ότι και να πούμε, ότι αδυναμία ή λάθη εντοπίσουμε πλέον, πρακτικά δεν υπάρχει χρόνος να διορθωθεί ή να καλυφθεί.

Δεν υπάρχει πια ο χρόνος για κάτι τέτοιο, καθώς δεν μιλάμε για παρατηρήσεις και συμπεράσματα στην αρχή ή έστω στα μισά της σεζόν οπότε υπάρχει και ο χρόνος για κάτι τέτοιο, αλλά για τέσσερα βήματα πριν το νήμα.

Οπότε ο Παναθηναϊκός αναγκαστικά θα πρέπει να πορευθεί στα υπόλοιπα παιχνίδια που απομένουν με τις συγκεκριμένες αδυναμίες του και να προσπαθήσει να εξουδετερώσει ή να αντισταθμίσει με τα προτερήματά του τις επιπτώσεις τους, ώστε να μην του κοστίσουν βαθμολογικά.

Και για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να ξέρει ο ίδιος τις αδυναμίες του και να έχει επίγνωση για το ποιες είναι και πως μπορεί να τον επηρεάσουν.

Για να γίνει όμως κι αυτό με την σειρά του, θα πρέπει να αφήσει κατά μέρος το ποδοσφαιρικό τμημα, όλο αυτό το ξεσάλωμα που υπάρχει στον περίγυρο και συγκεκριμένα αυτή την πανηγυρική διαπίστωση ότι παίζει την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα, ότι είναι η καλύτερη ομάδα και ότι αν άρχισε τώρα το πρωτάθλημα θα ήταν φαβορί για το πρωτάθλημα.

Για μια ομάδα που είναι πολύ-πολύ μακριά από την κορφή και που ακόμα και αυτοί οι μίνιμουμ στόχοι της ακόμα δεν έχουν κατακτηθεί και εξαρτώνται από τα αποτελέσματα στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια της, δεν μπορείς να λες τέτοια πράγματα.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν αυτή την στιγμή το σίγουρο είναι ένα.

Ότι παίζει ξανά μετά απο ένα διάλειμμα, την πιο γρήγορη, πιεστική και οργανωμένη μπάλα στην Ελλάδα.

Κι αυτό το κάνει όσο... αντέχει να το κάνει.

Όταν τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του, δεν έχει την ποιότητα να αναπληρώσει αυτή την έλλειψη με δυο τρεις ατομικές προσπάθειες ή με την ικανότητα κάποιων παικτών του να ανεβοκατεβάζουν τον ρυθμό ή να προσαρμόζουν την αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας μέσα στο γήπεδο στις... αντοχές της, χωρίς να μπαίνει σε κινδυνο το αποτέλεσμα.

Κι αυτό είναι που πρέπει να προσέξει από δω και πέρα.

Αν μιλάγαμε στα μέσα της σεζόν, θα λέγαμε ότι το δεύτερο ημίχρονο με τον Άρη ήταν καμπανάκι και τα σχετικά.

Εδώ πια δεν υπάρχουν καμπανάκια και προειδοποιήσεις.

Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια.

Υπάρχει μόνο η ανάγκη να εξαντλήσει ο Παναθηναϊκός τις δυνατότητες και αντοχές του, ώστε να μην τινάξει στον αέρα ότι έχει καταφέρει μέχρι τώρα στην διαδικασία των πλέϊ-οφ .

Πολύ περισσότερο που σε διάστημα είκοσι σχεδόν ημερών, ο Παναθηναϊκός καλείται να πάει στην σειρά σε ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ, σε Καραϊσκάκη και Τούμπα με ενδιάμεσο σταθμό μια... ανάσα με τα Γιάννενα συν την πρόκληση του τελικού κυπέλλου.

Επομένως το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσέξει να οργανώσει, είναι τις αντοχές και την ενέργειά του, την... κατανομή και οργάνωση των δυνάμεων και αντοχών του, έτσι ώστε να βγάλει με το ελάχιστον τίμημα τις υποχρεώσεις του και να μην αφήσει "τις αντοχές" να κερδίσουν την οργάνωση, την πιεστικότητα και την ταχύτητα που έχει κατακτήσει μέχρι τώρα στα παιχνίδια του.

Δεν είναι εύκολο στοίχημα.

Αντίθετα, για τον συγκεκριμένο Παναθηναϊκό και πολύ περισσότερο με τον συγκεκριμένο,,, περίγυρό του, είναι και δύσκολο και ιδιαίτερα ευάλωτο.