Η ΑΕΚ γυρίζει σελίδα - Ταιριάζει στο dna της ο τεχνοκράτης Κουχάρσκι

Δεν ξέρω αν αυτές τις μέρες «καίγομαι» από τον καύσωνα ή από όσα συμβαίνουν στην ΑΕΚ. Εκλεισε μια χρονιά με παταγώδη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. Το βιώσαμε όλοι αυτό και έκανε τα κεφάλια μας να πονάνε. Περάσαμε βραδιές μαζί να συζητάμε, να ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει, να αναζητούμε πιθανές και απίθανες αιτίες. Και τώρα, είμαστε αναγκασμένοι να σταθούμε στα πόδια μας, να κάνουμε μια νέα αρχή και να ψάξουμε κάπου για να πιαστούμε.

Αν υπάρχουν θετικά μέσα σε όλο αυτόν το χαλασμό, αφορούν αναμφίβολα τις βασικές κινήσεις των τελευταίων ωρών. Η ΑΕΚ έκλεισε βίαια την υπόθεση Παπαδημητρίου, που ήταν απορίας άξιον πως ορισμένοι πίστευαν πως θα μπορούσε να έχει δεύτερη ευκαιρία έπειτα από την παταγώδη αποτυχία της σεζόν. Και στη συνέχεια, κάνει μια κίνηση που έρχεται να προσφέρει άνεμο αλλαγής και δεν ανήκει στις ίδιες και τις ίδιες ανακυκλώσιμες επιλογές, που έχουν φθαρεί από το χρόνο και όσα έχουν συμβεί.

Θα ήταν ανώριμο και αντιποδοσφαιρικό να κρίνω τον Κουχάρσκι. Αναμφίβολα, κουβαλά σημαντικό βιογραφικό. Άνθρωποι που τον ξέρουν καλά και εμπιστεύομαι την κρίση τους, μου μίλησαν με άκρως κολακευτικά λόγια για τον Πολωνό. Μου είπαν πως είναι τεχνοκράτης, με βαθιά γνώση του ποδοσφαίρου και των συνθηκών της σύγχρονης αγοράς, πως ταιριάζει στο dna της ΑΕΚ. Της κανονικής ΑΕΚ, όχι αυτής που είδαμε τα τελευταία χρόνια.

Ολοι και όλα θα κριθούν στο γήπεδο και από τις πράξεις τους. Αυτό αφορά τόσο τον Κουχάρσκι, όσο και τον Αλμέιδα. Το μόνο που μπορείς να ελπίζεις είναι να δουλεύουν σωστά, να κάνουν καλές επιλογές και να έχουν πεδίο δράσης ελεύθερο για να δείξουν όσα μπορούν, μακριά από εγκλωβισμούς και εμμονές του παρελθόντος. Ισως εν τέλει, μέσα από τα παθήματα, να πήραμε μαθήματα και να το δούμε αλλιώς. Ας το δούμε στην πράξη.

Τι κάνουμε μέχρι τότε; Σιχαίνομαι τις προτροπές. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Δεν με ενδιαφέρουν τα ΑΕΚόμετρα, ποιος έχει κάνει το ένα ή το άλλο. Το μόνο που μπορώ να ζητήσω από όλους μας/σας, είναι να αγαπάμε λίγο περισσότερο την ΑΕΚ από ό,τι κάνουμε μέχρι τώρα. Δεν είναι η στάση του κόσμου το ζήτημα για τις αγωνιστικές αποτυχίες. Ο κόσμος ήταν εκεί και με το παραπάνω. Η στάση του κόσμου όμως, είναι η μοναδική ασφαλής πορεία για να επιστρέψει ξανά η ΑΕΚ στις επιτυχίες.

Μερικές φορές, όταν κουράζομαι από την καθημερινότητα και τη μιζέρια που αποπνέει, ψάχνω το αγχολυτικό μου. Να «δω» την ΑΕΚ μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, να «ταξιδέψω» μαζί της μέσα από 2-3 φίλους που είμαστε κοντά για χρόνια και ξέρω πως για την ΑΕΚ βγάζουν τον πιο αγνό εαυτό τους. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να βρίσκω δύναμη σε όλη αυτήν τη διαδικασία και να ελπίζω, να μπορώ να ονειρεύομαι, πως τα πράγματα θα αλλάξουν.

Αναφερόμενος στο ποδόσφαιρο, όσα συνέβησαν μέχρι τώρα προφανώς και δεν μπορούν να λύσουν τα ζητήματα της ΑΕΚ. Υπάρχει θέμα νοοτροπίας, κακής λειτουργίας, προσώπων που δεν αντιλαμβάνονται πόσο στραβά πηγαίνουν το πράγμα. Θα ξεκινήσει μια χρονιά ευνουχισμένη, με την προοπτική βέβαια του γηπέδου. Μακάρι να είναι καλύτερη. Μπορεί να είναι και χειρότερη. Μεγάλωσα πια και δεν περιμένω τους κονκισταδόρες με τα καθρεπτάκια, ούτε έχω μνήμη χρυσόψαρου για να ξεχνάω πως φτάσαμε ως εδώ.

Αυτοί είμαστε, έτσι θα πορευθούμε. Κριτική επιβάλλεται να γίνεται. Κανονικά, θα έπρεπε άπαντες να την επιζητούν. Να μάθουν να ακούν τα πάντα και ας πετούν όσα δεν τους κάνουν στη θάλασσα. Αλλά δεν γίνεται να μην ακούν κανέναν. Οπως επίσης, δεν γίνεται – από όσους γίνεται – να υπάρχει και απαξίωση των πάντων. Η ΑΕΚ πρέπει να έχει κάποιες σταθερές και είναι πολύ σημαντικό, πως σε αυτήν τη συγκυρία υπάρχουν τρεις διοικητικές κεφαλές που μπορείς να στηριχθείς.

Σας είχα πει και σε κάποιο άλλο σχόλιο στο παρελθόν, πως όποια άποψη και εάν έχει ο καθένας για τον Μελισσανίδη, τον Αγγελόπουλο, τον Παπασταμάτη, το σημαντικό είναι πως υπάρχουν. Για την ΑΕΚ μιλάμε, που από τη διοίκηση της έχουν περάσει καρτούν και τύποι που ακροβατούσαν μεταξύ της παραφροσύνης και της νομιμότητας. Τώρα, έχεις κάπου για να ρίξεις το βλέμμα. Να γκρινιάξεις, να αναθεματίσεις, να πανηγυρίσεις, να ζητήσεις. Σημαντικό και όχι δεδομένο.

Κινούμαστε σε τεντωμένο σχοινί. Τίποτα δεν είναι εύκολο, όπως δεν ήταν και ποτέ για την ΑΕΚ. Το θέμα είναι πως θα μπορέσει η ΑΕΚ να πείσει ξανά τον κόσμο της. Την (καταστροφική) χρονιά που ολοκληρώθηκε, αυτά που έκανε ο κόσμος είναι μυθικά: 16.000 διαρκείας και δεύτερος σε μέσο όρο εισιτηρίων στο ποδόσφαιρο, κοντά σε ρεκόρ διαρκείας στο μπάσκετ, άγγιξε τις 30.000 η κάρτα φίλου για την Ερασιτεχνική.

Απηχούν αυτά το μέγεθος της ΑΕΚ; Σε καμία περίπτωση. Τι φανερώνουν. Πως με ειλικρίνεια, με σωστές κινήσεις, με ενθουσιασμό και ελπίδα, ο κόσμος θα είναι πάλι εκεί. Μπορεί σε αυτήν τη φάση να φαίνονται όλα μαύρα. Ακούω και διαβάζω συνεχώς μια γενικευμένη αμφισβήτηση για τους πάντες και τα πάντα. Κράξιμο χωρίς όριο, από τα καρεκλάκια στο γήπεδο μέχρι τη νέα φανέλα. Αλλά το πράγμα μπορεί να γυρίσει.

Μαγικές λύσεις και συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν. Να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να βρούμε κάπου για να πιαστούμε και να πάμε παρακάτω. Θα είναι ένα δύσκολο καλοκαίρι για όλους. Αλλιώς τα περιμέναμε και αλλιώς μας ήρθαν. Το σχοινί έχει φθαρεί, αλλά πρέπει να μας αντέξει. Φάγαμε πολύ καραμούζα, είμαστε μέσα στη μούντζα, αλλά τώρα πρέπει να γυρίσει σελίδα και να δούμε μπροστά. Δεν γίνεται αλλιώς.