Εικονική πραγματικότητα στην Ελλάδα - Αποτυχία και παραλογισμός στον ΠΑΟ

Σ' ένα ποδόσφαιρο της "επικοινωνίας" το οποίο σιγά σιγά καθιερώνεται σαν το... χαρακτηριστικό γνώρισμα του ποδοσφαίρου της χώρας μας, δυστυχώς δεν έχεις να πεις και πολλά πράγματα.

Αν κανείς δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς συνέβη φέτος στο ελληνικό ποδόσφαιρο και από χθες όλοι κινούνται στη σφαίρα της απότισης φόρου τιμής στην... Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού με απανωτούς οργασμούς ενθουσιασμού και επικοινωνιακά ντελίρια μετά τις απανωτές κατραπακιές που έπεσαν, τότε άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με το άθλημα, άνθρωποι που επιμένουν να προσπαθούν να μιλήσουν ποδοσφαιρικά για όσα γίνονται, μάλλον δεν έχουν θέση σ' αυτή την περίεργη ποδοσφαιρική -εικονική- πραγματικότητα που στήνεται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Το ότι οι τρεις ομάδες μας με συνοπτικές διαδικασίες είναι εκτός Ευρώπης από ομάδες από το Ισραήλ, την Βουλγαρία και την Τσεχία και η τέταρτη ακόμα... πανηγυρίζει γιατί... κατάφερε στο τελευταίο πέναλτι να ξεπεράσει το... βουνό της Σλόβαν που έπαιζε με δέκα παίκτες, δεν φαίνεται να απασχολεί τελικά και κανένα.

Απλά επέσπευσε την επιστροφή στον μικρόκοσμό μας, όπου πλέον τα ενδιαφέροντά μας είναι ποιος θα ελέγχει το παρασκήνιο και πόσο... φαβορί θα είναι πλέον όλοι για το πρωτάθλημα χωρίς την ενοχλητική παρουσία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων στις υποχρεώσεις τους.
Όσο λοιπόν οι πρόεδροι αρνούνται να δουν τι πραγματικά συμφέρει τις ομάδες τους, όσο οι δημοσιογράφοι λειτουργούν σαν... επικοινωνιακοί συμβουλοι καθησυχασμού της κοινής γνώμης της κάθε ομάδας και όσο η πλειοψηφία του κόσμου της κάθε ομάδας αρχίζει και συνηθίζει πλέον σ' αυτή την αντιμετώπιση των ομάδων τους και αρκούνται στις... μικροαντεγκλήσεις εντός αυτού του μικρόκοσμου και μακριά από το πραγματικό ποδόσφαιρο της Ευρώπης, επόμενη μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για κάθε ελληνική ομάδα δεν υπάρχει.
Και δυστυχώς ο Παναθηναϊκός... πρωτοπορεί για μια ακόμα φορά σ' αυτό τον πλήρη ποδοσφαιρικό παραλογισμό.

Σε ένα Παναθηναϊκό λοιπον που από χθες όχι απλά είναι μέσα στην τρελή χαρά, όχι απλά δεν νοιώθει καμιά "ενοχή", ή απογοήτευση από το ότι θα μείνει ΓΙΑ ΕΚΤΗ συνεχή χρονιά εκτός Ευρώπης, αλλά αντίθετα πανηγυρίζει γιατί έχει πάρει από... τώρα το πρωτάθλημα, δεν μπορείς ειλικρινά να πεις και πολλά πράγματα.
Σ' ένα Παναθηναϊκό που μένει εκτός Ευρώπης και η πρώτη ερώτηση στο προπονητή μετά το τέλος του αγώνα στην συνέντευξη τύπου είναι ¨ποια είναι τα... κέρδη από την σημερινή βραδιά παρά τον αποκλεισμό" και αναγκάζεται ο έρμος ο Ιβάν να απαντήσει "δεν μπορεί να μιλάμε για κέρδη όταν αποκλειστήκαμε", τι νόημα αλήθεια έχει να πεις το οτιδήποτε;
Διαβάζοντας και ακούγοντας το τι έγινε μετά το παιχνίδι με την Σλάβια, έχεις την εντύπωση πως ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε, αλλά τελικά έγινε κάτι μυστήριο, η διαιτησία, η ατυχία, κάποια.. συνωμοσία και τελικά στα...χαρτιά πέρασαν οι άλλοι.

Και θα πρέπει τώρα εσύ να επιχειρήσεις να πεις μέσα σ' όλο αυτό το κλίμα του παραλογισμού και της επικοινωνίας της συμφοράς κατ' αρχήν για το ουσιαστικό και πρακτικό, το τι σημαίνει δηλαδή για τον Παναθηναϊκό η αποτυχία να προκριθεί και τι πάει να πει ειδικά για τον Παναθηναϊκό να είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ εκτός Ευρώπης, θα πρέπει να επιχειρήσεις να δεις ποδοσφαιρικά το τι έγινε και στα δύο παιχνίδια και να βρεθείς και... κατηγορούμενος για... αντιπαναθηναϊκά συναισθήματα ή για το ότι έχει στη γκλάβα του ο κάθε υπαλληλίσκος που βλέπει σε μια τέτοιου είδους προσέγγιση της κατάστασης τον κίνδυνο να χαλάσει η μανέστρα που με τόση επιμέλεια, ξεδιαντροπιά και ασχετοσύνη ετοίμασε και μετά απ' αυτή την σφαλιάρα για τον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Τέλος πάντων κι επειδή μια στοιχειώδη ευθύνη να επιχειρήσουμε να πουμε πεντε πράγματα ακόμα και κόντρα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα ευδαιμονίας, πανηγυριού και αγαλλίασης για τον... αποκλεισμό, υπάρχει μερικές παρατηρησούλες μόνο, έτσι για όποιον θέλει να ξεχωρίσει και λίγο απ' το μαντρί και να σκεφτεί λιγάκι ουσιαστικά.
Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε βασικά την κακή του εμφάνιση στο πρώτο παιχνίδι, πλήρωσε επίσης αυτή την περίεργη περιφρόνηση για ετοιμότητα στην ευρωπαϊκή του αποστολή στο μεταγραφικό σχεδιασμό του και από κει και πέρα ήρθαν και οι κόντρα συγκυρίες όπως η διαιτησία και στα δύο παιχνίδια και αποτελείωσαν την ιστορία.

Και κάτι ακόμα που θα φανεί χρήσιμο στο μέλλον για όσους φυσικά νοιάζονται.
Ο Παναθηναϊκός ήταν καλός στα όρια του ισοπεδωτικού για ένα ημίχρονο τουλάχιστον και λίγα λεπτά στην επανάληψη.
Αποδείχτηκε όμως και φέτος, πως το υλικό του είναι τέτοιο, που αυτό το ποδόσφαιρο μπορεί να το υποστηρίξει ΜΟΝΟ όσο μπορεί να στηριχθεί στις σωματικές αντοχές των παικτών του και όχι στα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους.
Γι'΄αυτό και όταν λογικά με την πάροδο του χρόνου σε ένα παιχνίδι, ή αντίστοιχα σε διάρκεια όσο προχωράει η σεζόν, καθώς δεν γίνεται ουτε 90 λεπτα να παίζεις σ' αυτό το τέμπο ούτε κάθε Κυριακή συνεχώς, αυτή η "σωματική υποστήριξη" στις προσπάθειές του αδυνατίζει ή ακόμα και τον εγκαταλείπει, γίνεται απίστευτα ευάλωτος από την μια και αντίστοιχα απίστευτα ανίκανος δημιουργικά.
Κι αυτό ακριβώς ήταν η εικόνα στη Λεωφόρο μετά το 60' και η αντίστοιχη εικόνα στην Πράγα στο ίδιο διάστημα ακόμα και όταν η Σλάβια έμεινε και αυτή με δέκα παίκτες.

Από κει και πέρα, ο καθένας φυσικά μπορεί να αντιμετωπίζει τα πράγματα, τις καταστάσεις, τα αποτελέσματα και όλα τα σχετικά, όπως νομίζει.
'Αλλωστε έκαστος στο είδος του...