"Απόψε φωνάζουμε Μελισσανίδης! Δεν έχτισε γήπεδο, αλλά παλάτι

Το 1988 ο Νίκος Πορτοκάλογλου τραγουδούσε «είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές», ένα τραγούδι που οι Ενωσίτες συνδύασαν με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1989, το οποίο σήμανε το τέλος των πέτρινων χρόνων της δεκαετίας του '80. Η ΑΕΚ όμως πέρασε και άλλες δύσκολες περιόδους μέχρι σήμερα. Αναμφισβήτητα όμως το γεγονός που σημάδεψε την ιστορία της ομάδας και οδήγησε σε πολλά μεγαλύτερα προβλήματα, ήταν η κατεδάφιση του γηπέδου της.

Η Ένωση όμως επιστρέφει στη Νέα Φιλαδέλφεια, μετά από 19 χρόνια. Μάλλον είναι η κατάλληλη ευκαιρία για σύγχρονους καλλιτέχνες, να συνθέσουν ένα τραγούδι παρόμοιας δυναμικής, διαχρονικό και συμβολικό ταυτοχρόνως, για αυτήν την επιστροφή στην ποδοσφαιρική Ιθάκη της ομάδας του «δικέφαλου» αετού.

«Είμαι σίγουρος και το δηλώνω, ότι έρχονται καλύτερες στιγμές για την ομάδα», αναφέρει ο Γιώργος Καραφέσκος. Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ μίλησε στο Sportdog με αφορμή τα σημερινά εγκαίνια του γηπέδου και εμφανίστηκε σφόδρα αισιόδοξος για τις άλλες εποχές που έρχονται. Ο βετεράνος άσος της Ένωσης, ο οποίος κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1966-68, 1970-71) και ένα Κύπελλο (1965-66) ανέσυρε παιδικές αναμνήσεις και ιστορίες από το παλιό γήπεδο, εξήγησε γιατί ο κόσμος πρέπει να ευχαριστήσει τον Δημήτρη Μελισσανίδη για την ανοικοδόμηση του νέου σταδίου, το οποίο χαρακτήρισε «φανταστικό», μεταφέροντας τη συγκίνησή του ως παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που η ομάδα αποκτά ένα παλάτι. Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε:

Ποιά είναι η πρώτη σας ανάμνηση από Νέα Φιλαδέλφεια;

«Η πρώτη ανάμνηση που έχω από Φιλαδέλφεια είναι όταν ήμουν 13 ετών, το 1959. Πήγα για προπόνηση με ένα φίλο μου. Αυτόν τον διάλεξε ο συγχωρεμένος, ο Ρίμπας. Μετά τον παρακάλεσε το φιλαράκι μου και πήρε και εμένα. Προπονητής της πρώτης ομάδας ήταν ο Αυστριακός, ο Αουρέτιν. Με πήρε δίπλα του με τον διερμηνέα και μου ζήτησε να υπογράψω δελτίο. Από εκεί και πέρα ξεκίνησα να πηγαίνω κάθε μέρα. Αυτές οι αναμνήσεις μου έχουν μείνει, ότι πήγαινα με τα πόδια από τους Αγίους Αναργύρους, με τα βιβλία από το σχολείο στο χέρι, για προπόνηση».

Ποιά πρόσωπα θυμάστε από εκείνη την εποχή;

«Θυμάμαι πάντα τον συγχωρεμένο τον Νεγρεπόντη με το τσάι και το σάντουιτς στο κυλικείο του γηπέδου. Στη συνέχεια ήρθε ο Νταϊσπάγκος, ο οποίος ήταν πολύ αξιόλογος και έκανε καλή δουλειά, έβγαλε πολλά παιδιά μεταξύ των οποίων ο Πομώνης, ο Σεβαστόπουλος, ο Σιμιγδαλάς, ο Σταθόπουλος. Ήμασταν μεγάλη φουρνιά ποδοσφαιριστών».

Η ΜΑΝΤΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΡΩΜΑΤΣΑΔΑ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ

Πήγατε δηλαδή στην ΑΕΚ, σε μία περίοδο που το παλιό γήπεδο ήταν στην ουσία μία μάντρα, πριν ο αείμνηστος Νίκος Γκούμας φτιάξει το στάδιο, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1962 σε φιλικό με τη Μπαρτσελόνα. Τί θυμάστε από εκείνη την εποχή;

«Όντως ήταν μία μάντρα το γήπεδο. Οι εξέδρες ήταν μικρές. Τα αποδυτήρια ήταν μία παράγκα. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν χωμάτινος. Θυμάμαι που ο συγχωρεμένος, ο Σεραδφείδης πότιζε με το λάστιχο τη μικρή περιοχή μπροστά στο τέρμα, για να μαλακώσει το χώμα και να κάνει προπόνητη. Θυμάμαι μία χαρακτηριστική ιστορία. Όταν παίζαμε στο εφηβικό παίξαμε τελικό με τον ΠΑΟΚ του Κούδα και του Αποστολίδη. Είχαμε πάει Σαββατοκύριακο στο γήπεδο με σεντόνι και κουβέρτα για να κοιμηθούμε στα αποδυτήρια και να είμαστε έτοιμοι την Κυριακή. Στρωματσάδα δηλαδή. Αυτό ήταν το... ξενοδοχείο της εποχής. Κοιμηθήκαμε και κερδίσαμε 5-0 τον ΠΑΟΚ».

Πότε σας πήραν στην πρώτη ομάδα;

«Στα τσικό πήγαμε πολύ καλά. Κερδίζαμε πρωταθλήματα με Νταϊσπάγκο. Εγώ άρχισα να δουλεύω στο μαγαζί αθλητικών ειδών του Κλεάνθη Μαρόπουλου που είχε συνέταιρο τον Τρύφωνα Τζανετή. Όταν παρατήρησε το ταλέντο ο Μαρόπουλος, μου είπε “Γιώργο θα πας για προπόνηση. Αν δεν σε κρατήσουν θα έρθεις στο μαγαζί. Αν σε κρατήσουν δεν θα έρχεσαι για δουλεια”. Με δοκίμασαν σε φιλικά, με κράτησαν και έτσι σταμάτησα τη δουλειά. Στην πρώτη ομάδα άρχισαν να με παίρνουν σε ηλικία 17 ετών».

ΚΟΙΤΟΥΣΑΜΕ ΤΙΣ ΚΕΡΚΙΔΕΣ ΚΑΙ ΛΕΓΑΜΕ «ΔΕΝ ΧΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ»

Πότε παίξατε το πρώτο ματς με τους άνδρες;

«Σε ένα παιχνίδι ήμουν στον πάγκο. Χτύπησε ο Πετρίδης και ήθελαν έναν χαφ. Εγώ έπαιζα έξω δεξιά στην ΑΕΚ. Προπονητής ήταν ο Τζανετής και βοηθός ο Μάγειρας, ο οποίος με είχε στην Εθνική Νέων και ήξερε ότι μπορώ να παίξω χαφ. Αυτός είπε στον προπονητή “βάλε τον Καραφέσκο γιατί τον είχα στους μικρούς και μπορεί να παίξει”. Έτσι ξεκίνησα ως χαφ, πήγα πολύ καλά και καθιερώθηκα στην πρώτη ομάδα. Εκεί πρόλαβα να παίξω κάποια παιχνίδια, φιλικά, με τον Νεστορίδη, ο οποίος λίγο αργότερα σταμάτησα. Είχα συμπαίκτες, παικταράδες, Παπαϊωάννου, Σκευοφύλακα, Σταματιάδη, Βασιλείου, Μπαλόπουλο, Κεφαλίδη, Πομώνη, Σταθόπουλο. Έκανε πάνω από 200 συμμετοχές με τη φανέλα της ΑΕΚ».

Ποιες εικόνες σας έρχονται από Φιλαδέλφεια ως φτασμένος παίκτης;

«Το γήπεδο ήταν πάντα γεμάτο. Σκύβαμε στα αποδυτήρια να δούμε τον κόσμο στις κερκίδες από το παράθυρο. Βλέπαμε ότι δεν έπεφτε καρφίτσα και λέγαμε “σήμερα δεν χάνουμε με τίποτα”. Ήταν τίγκα. Μπορώ να σας πω, ότι πέντε με έξι χιλιάδες ήταν στις θέσεις των ορθίων, κάτω κάτω στα κάγκελα. Είχαμε καλή ομάδα και υπήρχε πίεση, για να πάρουμε το πρωτάθλημα. Τις χρονιές που πανηγύρισα τίτλο (1968, 1971) ήμασταν καλύτεροι από τους άλλους. Μιλάμε για εποχές που ο Ολυμπιακός είχε Σιδέρη, Γιούτσο και ο Παναθηναϊκός είχε Δομάζο, Αντωνιάδη, Λουκανίδη. Είχαν ομαδάρες. Ήταν μεγάλη χαρά για μένα να παίζω στη Φιλαδέλφεια. Για μένα η ομάδα ήταν κάτι παραπάνω από σπίτι μου. Τόσο πολύ την αγαπούσα».

Οπότε πρέπει να στενοχωρηθήκατε, όταν κατεδαφίστηκε το παλιό «Νίκος Γκούμας»;

«Έγινε μεγάλο λάθος τότε. Έτσι όπως φτάσαμε, δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε τί έγινε. Γιατί τώρα που βλέπουμε αυτό το παλάτι, δεν μπορούμε να μετανιώσουμε, ότι γκρεμίστηκε. Απλά έγιναν κάποιοι χειρισμοί που έπρεπε να είχαν αποφευχθεί, μπορούν όμως να αποτελέσουν παράδειγμα για άλλες ομάδες που θέλουν να φτιάξουν το γήπεδό τους, όπως ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ».

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗ

Η ΑΕΚ έμεινε 19 χρόνια στην προσφυγιά, αλλά τα παιδιά στην κερκίδα που είναι η μόνη ελπίδα, όπως λέει το τραγούδι του Πορτοκάλογλου, φώναζαν πάντα «γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια». Φανταστήκατε ποτέ άλλο μέρος για έδρα της ΑΕΚ;

«Όχι, ποτέ! Και αν δεν ήταν ο Δημήτρης Μελισσανίδης, όχι απλά δεν θα υπήρχε γήπεδο, αλλά θα ήμασταν Γ' Εθνική και θα παίζαμε στον Ακράτητο. Είναι μεγάλη ιστορία αυτό που έκανε ο πρόεδρος. Θα πρέπει ο κόσμος της ΑΕΚ να φωνάξει το όνομά του, για να τον ευχαριστήσει. Με το πείσμα του και το ποντιακό του πάθος δεν θα γινόταν αυτό το στολίδι, παιδιά. Να είμαστε ειλικρινείς και να μην ξεχνάμε. Μην αφήνουμε τον εγωισμό μας να τρώει τη μνήμη μας. Πρέπει να αναγνωρίζουμε την αλήθεια, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν δυσκολίες. Και για την ΑΕΚ υπήρξαν πολλές αυτά τα χρόνια. Είμαι σίγουρος όμως και το δηλώνω, ότι έρχονται καλύτερες στιγμές για την ομάδα».

Υπάρχει σήμερα παίκτης της ΑΕΚ που θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε με σύγχρονο Καραφέσκο;

«Ο Μάνταλος! Τον πιστεύω πάρα πολύ. Ευχαριστήθηκα που έπαιξε καλά στην Εθνική με τη Βόρειο Ιρλανδία. Πρέπει να τον προσέχει περισσότερο ο κόσμος. Γιατί είναι καλό παιδί και ΑΕΚτζής. Και θυσίασε την καριέρα του για να έρθει στην ΑΕΚ της Β' Εθνικής».

ΔΕΝ ΧΤΙΣΑΜΕ ΓΗΠΕΔΟ ΑΛΛΑ ΠΑΛΑΤΙ

Έχετε επισκεφτεί το νέο γήπεδο. Ποιές εντυπώσεις αποκομίσατε;

«Είναι μία εξέλιξη του γηπέδου σε μία πιο σύγχρονη μορφή! Στα δικά μου μάτια και σε κάθε Ενωσίτη, είναι το καλύτερο γήπεδο της Ευρώπης. Δεν είναι μόνο οι κερκίδες, τα κίτρινα καθίσματα, το διπλό διάζωμα είναι και το εσωτερικό του. Όταν μπήκα μέσα, έπαθα πλάκα. Ο Μελισσανίδης έχει φέρει όλη την ιστορία του προσφυγικού Ελληνισμού και της Ένωσης μέσα σε ένα κτίριο. Εγώ προσωπικά έδωσα παπούτσια, κάλτσες, φανέλες στο μουσείο της ΑΕΚ. Τα αποδυτήρια των παικτών μας είναι φανταστικά. Για μένα είναι συγκινητικό να βλέπω αυτήν την εικόνα. Είχαμε το παλιό σπιτάκι μας, που γκρεμίστηκε. Κάναμε αμάν για να χτίσουμε το νέο. Τα καταφέραμε όμως και το φτιάξαμε. Δεν χτίσαμε ένα απλό γήπεδο, αλλά παλάτι. Δεν μποροούμε να φανταστούμε, ότι θα έρθουμε σε έναν τέτοιο χώρο. Τώρα θα καθόμαστε και θα βλέπουμε και θα απολαμβάνουμε. Έχει τρελή επιθυμία ο κόσμος, να το δει από κοντά».

Τί σημαίνει για εσάς το γεγονός, ότι τους τέσσερις πυλώνες κοσμούν οι προσωπογραφίες των Σεραφείδη, Νεστορίδη, Παπαϊωάννου και Μαύρο;

«Είναι τεράστια τιμή από πλευράς Μελισσανίδη σε αυτές τις τέσσερις σημαίες της ομάδας! Καλά έκανε και έβαλε τους συγκεκριμένους παίκτες».