Η λευκή ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό στην πρεμιέρα των πλέι οφ της Super League, μέσα στην «Αγιά Σοφιά», έδειξε, ότι η ΑΕΚ είναι επηρεασμένη ψυχολογικά από την ήττα με τον Ολυμπιακό. Η Ένωση ήταν καλύτερη από τους πράσινους, όχι όμως η ομάδα που έκανε τον κόσμο να ενθουσιάζει. Της έλειπε η ενέργεια την οποία είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στα εντός έδρας παιχνίδια από τη στιγμή που επέστρεψε στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι συνεργασίες, αλλά και η ουσία, δηλαδή το γκολ, το οποίο και τρίτο ημίχρονο να παιζόταν δεν θα το έβαζε ποτέ, βάσει της εικόνας του παιχνιδιού.

Η ομάδα του «Δικέφαλου» αετού είχε περισσότερες ευκαιρίες από το «Τριφύλλι», όχι όμως πιο κλασσικές. Οι φιλοξενούμενοι σε ένα ακόμα ματς με την Ένωση στάθηκαν πολύ σοβαροί και συγκεντρωμένοι μέσα στο γήπεδο, όπως και στο παιχνίδι του πρωταθλήματος. Η διαφορά είναι, ότι την 1η αγωνιστική του τρίτου γύρου, οι «πράσινοι» δεν δέχτηκαν γκολ στο τέλος του ματς.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε ποδόσφαιρο σκοπιμότητας. Έκανε καθυστερήσεις από το 15’ και προσπαθούσε κάθε στιγμή, να ροκανίζει τον χρόνο. Δεν το κατακρίνω. Το σημειώνω. Όταν κυνηγάς το πρωτάθλημα είναι λογικό να εισέρχονται τέτοιες τακτικές στο παιχνίδι.

Για την ΑΕΚ πρωταγωνιστής αναδείχτηκε ο Αθανασιάδης, ο οποίος κράτησε την ομάδα του. Έκανε μία πολύ σημαντική διπλή απόκρουση στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, νικώντας Μαντσίνι και Ιωαννίδη. Μία ακόμα πολύ σημαντική επέμβαση σημειώθηκε και στο 91’ σε σουτ του Παλάσιος.

 

Δεύτερος διακριθείς ήταν χωρίς αμφισβήτηση ο Σίμος Μήτογλου, ο οποίος κάλυψε πολύ καλύτερα τη θέση από τον Βίντα που λόγω καρτών δεν υπολογιζόταν για το παιχνίδι. Ο Έλληνας αμυντικός έβγαλε εις πέρας την αποστολή, είχε σημαντικά κοψίματα, περιόρισε τον Ιωαννίδη, ενώ είχε και συμμετοχή επιθετικά, καθώς ανέβαινε στις στατικές φάσεις και έπαιρνε κεφαλιές.

Μοιραίος παίκτης είναι ο Ρότα! Γιατί χάνει μία απίστευτη ευκαιρία στο 42’. Έχασε το άχαστο για την ακρίβεια. Έκανε το δύσκολο, δηλαδή την ντρίπλα και το άδειασμα στον Μάγκνουσον και αντί να σημαδέψει τέρμα στέλνει τη μπάλα άουτ. Ήταν πολύ κακός και στο παιχνίδι και ίσως ο Αλμέιδα άργησε να ρίξει στο παιχνίδι τον Σιντιμπέ.

Γράψαμε στην αρχή του κειμένου, ότι η ΑΕΚ και τρίτο ημίχρονο να έπαιζε γκολ δεν θα έβαζε. Δεν συμφωνώ με την άποψη, ότι η ομάδα δεν έχει στράικερ. Έχει γκολτζή, τον Αραούχο, ο οποίος προβλημάτισε ξανά. Γιατί φαίνεται, ότι συνεχίζει να κυριαρχείται από… ψυχολογικά. Ίσως να είναι επηρεασμένος από το γεγονός, ότι έχει καθιερωθεί φέτος να μην παίζει εκείνος στην κορυφή, αλλά ο Γκαρσία. Στο 34’ του στρώνεται η μπάλα έξω από την περιοχή σε τέτοιο σημείο που πριν από μερικά χρόνια θα το είχε μπουμπουνήσει και θα είχε τρελάνει τον κόσμο. Εκείνος όμως όχι απλά δεν εμπιστεύτηκε τον εαυτό του στη συγκεκριμένη φάση, αλλά κυνηγημένος από τις τύψεις, έκανε μία απίστευτη κούρσα για να κόψει με τάκλιν (και φάουλ όπως υποδείχτηκε) τον Μαντσίνι.

Και αναρωτιέμαι, για ποιο πράγμα πληρώνεται για να κάνει ο Αραούχο; Για να παίζει άμυνα από φιλότιμο ή για να... τρυπά τις άμυνες; Στο 39’ η ΑΕΚ βγαίνει σε αντεπίθεση από ένα τακουνάκι του Γκατσίνοβιτς (που επίσης δεν έκανε καλό ματς), η μπάλα πηγαίνει στα πόδια του «Τσίνο» (Ο Πινέδα περιμένει στην περιοχή), ο οποίος και πάλι «πνιγμένος» από τον δισταγμό του, δεν κάνει τη σωστή ενέργεια και η φάση μένει ανολοκλήρωτη, ενώ υπάρχουν σοβαρές προϋποθέσεις για απειλή.

Και πάμε στον αδύναμο κρίκο, τον Άμραμπατ! Έχουμε γράψει στο παρελθόν, ότι έχει ένα μπρουτάλ στυλ. Παίζει ποδόσφαιρο του δρόμου. Ως παίκτης ξέρει πολλά καντάρια μπάλα. Δεν είναι όμως σε κάθε ματς ουσιαστικός και αποτελεσματικός. Βέβαια για να καταγράψουμε και μερικές αλήθειες, όταν βγάζει μπαλιές και δεν γίνονται γκολ, είναι λογικό να εκνευρίζεται και ο ίδιος. Για παράδειγμα, στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έχει βγάλει τον Αραούχο τετ α τετ με τον Πασχαλάκη και ο συμπαίκτης του χάνει μία ευκαιρία που δεν θα έχανε στο παρελθόν με τίποτα. Ο Μαροκινός πάντως ήταν εκνευριστικός και σωστά τον έβγαλε στο δεύτερο μέρος ο Αλμέιδα, αφού φλέρταρε με την κόκκινη.

Πάντως ο καθηγητής διαιτησίας, Παναγιώτης Βαρούχας – για να περάσουμε και στα της διαιτησίας – θεωρεί, ότι η δεύτερη κίτρινη που ζητά ο Παναθηναϊκός για τον Άμραμπατ είναι υπερβολική, γιατί το μαρκάρισμά του δεν έχει μεγάλη ένταση. Επίσης στο χέρι του Χατζισαφί υπάρχει σπρώξιμο του Κουρμπέλη στον Ιρανό. Οπότε δεν νομίζω, ότι βγήκε ευνοημένη η ΑΕΚ από αυτό το ματς.

Ο Νταμπάνοβιτς όμως κατάφερε να προκαλέσει οργή και στις δύο ομάδες με τις αποφάσεις του. Το δολοφονικό τάκλιν του Τσόκαϊ γίνεται μπροστά του και όμως χρειάζεται το VAR για να πάρει την απόφαση για απευθείας κόκκινη κάρτα. Μετά σφυρίζει πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ για μαρκάρισμα του Παλάσιος στον Αραούχο και το παίρνει πίσω, χωρίς να έχει ενημερωθεί από το σύστημα, ενώ στα αποδυτήρια έλεγε, ότι δεν είχε δώσει ποτέ πέναλτι. Η απόλυτη παράνοια. Επίσης συνεχώς σταματούσε το παιχνίδι στο τέλος, λόγω προβλήματος ενδοεπικοινωνίας και έφαγε μόνος του και τα 8 λεπτά των καθυστερήσεων. Καλά η κόκκινη κάρτα στον Τσατάλη ήταν από άλλο... πλανήτη. Και αναρωτιέται ο κόσμος, πού το βρήκαμε αυτό το φρούτο και το φέραμε να σφυρίξει;

 

ΥΓ: Μεγαλύτερη στιγμή του παιχνιδιού, αφού δεν είχε γκολ και νικητή, ήταν ο φόρος τιμής του κόσμου της ΑΕΚ στον τεράστιο Μίμη Παπαϊωάννου. Τα φώτα έσβησαν, ο βορειοδυτικός πυλώνας που φέρει τη μορφή του, φωτίστηκε, στα μάτριξ έπαιζαν πλάνα από στιγμές του παρελθόντος και δηλώσεις του, ενώ κατά την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο αποκαλύφθηκε η χορογραφία που του είχαν ετοιμάσει οι οργανωμένοι.

ΥΓ2: Με αφορμή την απώλεια αυτού, του συμβόλου που έγραψε χρυσές σελίδες στην ιστορία της ΑΕΚ και δημιούργησε γενιές οπαδών, θα ήθελα να μοιραστώ μία προσωπική ιστορία. Το 2011 ο τότε επικεφαλής το τμήμα ξιφασκίας της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ με επικεφαλής τον Κώστα Ποτού, διοργάνωσε το «Κύπελλο Κωνσταντινούπολης» στο ΟΑΚΑ, στο οποίο συμμετείχαν παιδιά της Ένωσης (όπως η Δώρα Γκουντουρά που πλέον παίζει σε τοπ επίπεδο και πρωταγωνιστεί, αλλά και το μεγάλο αστέρι, η Μαριζέτ Χούρι που άφησε το άθλημα για κάποιους πολύ σοβαρούς λόγους), αλλά και κάποιοι άλλοι σύλλογοι που δραστηριοποιούνται σε αυτό το ευγενές άθλημα. Ο Κώστας μου ζήτησε να φέρω κάποιο μεγάλο όνομα της ΑΕΚ, προκειμένου να βραβεύσει τους μικρούς αθλητές. Ο Μίμης Παπαϊωάννου ήταν η πρώτη μου σκέψη. Γιατί έγραφε στο βιβλίο του για θέματα που αφορούν τέτοιου είδους φυτώρια που δημιουργούν ανθρώπους με ήθος και θεώρησα, ότι είναι ιδανική ευκαιρία για τα παιδιά να γνωρίσουν από κοντά ένα τεράστιο σύμβολο και να εμπνευστούν από μία σημαία της ΑΕΚ. Ο Μίμης μας τίμησε με την παρουσία τουτότε  και τα παιδιά το καταχάρηκαν. Είθε η μορφή του ηρωικού Μίμη Παπαϊωάννου, να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όλους τους Έλληνες.

Super League ΑΕΚ Παναθηναϊκός