Υπάρχουν κάποιες στιγμές, από αυτές που ενώ στην πραγματικότητα, έχεις και θέλεις να γράψεις χιλιάδες πράγματα, δυσκολεύεσαι να γράψεις το παραμικρό. Ίσως και να μην το έχω κάνει ποτέ στα 23 χρόνια που έχω συνδέσει (και) την επαγγελματική μου ζωή με την ΑΕΚ, αλλά επιτρέψτε μου να γράψω κάτι σήμερα, σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί είναι μια πολύ σημαντική μέρα, αυτή που ξημερώνει για μένα και θα καταλάβετε το λόγο.

Τα παιδιά μου γεννήθηκαν το 2015, μια Κυριακή που η ΑΕΚ επέστρεφε και τυπικά στη φυσική της θέση. Προφανώς, όπως κάθε πατέρας, ονειρευόμουν κι εγώ από τη στιγμή κιόλας που γεννήθηκαν, τη μέρα που θα τα έπαιρνα από το χέρι και θα τα πήγαινα στο γήπεδο, με το κασκολάκι τους, να δούνε την ΑΕΚ. Κι από τότε, είχα αποφασίσει ότι αυτό δεν πρόκειται να το έκανα για όσα χρόνια θα έπαιζε η ομάδα μας στο ΟΑΚΑ. Τελεία και παύλα.

Η συνέχεια ΕΔΩ

Super League ΑΕΚ