Έχε το νου σου στο παιδί...

Η αλήθεια είναι πως έκτοτε, παρότι ακολουθούσα συστηματικά αντίθετη τακτική επιμένοντας να ψηφίζω, αυτοί ...έβγαιναν. Και ξανάβγαιναν. Και κατέκλεβαν και κατέστρεφαν. Και καλά -νομίζαμε πως- περνάγαμε. Και ξανάβγαιναν και υπόσχονταν πως θα μας σώσουν. Από τους εαυτούς τους! Από τους εαυτούς μας...

Τώρα, μετά τις πρώτες εκλογές που ...δεν ξαναβγήκαν, έρχεται και η πρώτη φορά που αναρωτιέμαι τόσο έντονα πόσο δίκιο είχε εκείνο το σύνθημα στον τοίχο: «Μην πας να ψηφίσεις, αυτοί έτσι κι αλλιώς θα βγουν»!

Αισθάνομαι αυτό το «χαμένοι για χαμένοι», που σύμφωνα με αρκετά βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες έχουν νιώσει οι εκάστοτε πολιορκημένοι. Αίσθημα παραίτησης μπροστά στο οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης ενός λαού, μπροστά στη διάλυση, την αλητεία, την ξεφτίλα, το διχασμό και την ισοπέδωση των πάντων: αξιών, συνειδήσεων, ανθρώπων!

Πολιορκημένος και όχι ελεύθερος...

Από τη μία, μου γίνεται πλύση εγκεφάλου να ψηφίσω «ΝΑΙ» στα νέα μέτρα, ώστε την επομένη να πέσει η -πιθανότατα «λίγη», ασφαλώς αφελής και ασφαλέστερα απροετοίμαστη- κυβέρνηση που εξελέγη μόλις πριν από πέντε μήνες επειδή πρόλαβε να μας χρεοκοπήσει ενώ όλα ήταν ανθηρά και να επιστρέψουν εκείνοι που ...έτσι κι αλλιώς έβγαιναν και ξανάβγαιναν και διάβασε πιο πάνω τα υπόλοιπα που έκαναν για να φτάσουμε τώρα ως εδώ. Και να επιστρέψουν νομιμοποιημένοι, με άλλοθι («τα ΄θελες και τα ΄παθες») το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Και το έργο γενικώς...

Από την άλλη, γνωρίζω πολύ καλά πως αν ψηφίσω «ΟΧΙ», επιλέγω κάτι ηρωικό και πένθιμο. Ένα Κούγκι, ένα Μεσολόγγι, κάτι -τέλος πάντων και εν τέλει- (αυτο)καταστροφικό. Και πλέον δεν μου λέει τίποτα η πεποίθηση πως θα ηττηθώ πιπιλίζοντας την καραμέλα της «αξιοπρέπειας», όταν βλέπω τόση ξεφτίλα -εν μέρει και «δικαιολογημένη»- γύρω μου. Ή όταν κάποιοι «σύντροφοί» μου (όχι με τον κομματικό αλλά με τον ...κινηματογραφικό όρο των πολιορκημένων) αρχίζουν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.

Κάπως έτσι, εκτός από το σύνθημα στον τοίχο που εγγυάται συγκεκριμένο αποτέλεσμα, ψηφίσεις - δεν ψηφίσεις και ό,τι κι αν ψηφίσεις, με την αίσθηση του «χαμένου για χαμένου» (έστω, αδικοχαμένου), μου έρχεται στο μυαλό και μια -εκ πρώτης ανάλυσης αρλούμπα- ατάκα. Συνηθίζει να τη λέει ο πεθερός μου, ο οποίος μετά από μια ζωή στη Χωροφυλακή και στο χώρο της ευρύτερης δεξιάς, τώρα είναι αποφασισμένος να ανατιναχτεί σαν τον καλόγερο Σαμουήλ παρά να σκύψει το κεφάλι στους πρώην δικούς του «συντρόφους» (με την κομματική και όχι με την κινηματογραφική έννοια). «Τα παιδιά να είναι καλά κι όλα τ΄ άλλα τρίχες», λέει πάντα και πολλές φορές μου έχει ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι: «Δηλαδή εμένα να με πατήσει τρόλεϊ;». Να με πατήσει...

Το ίδιο λέει και τώρα, καθισμένος σαν άγαλμα σε μια πολυκαιρισμένη καρέκλα, καπνίζοντας με απάθεια και κοιτάζοντας με βλέμμα χαμένο στο άπειρο: «Τα παιδιά να είναι καλά κι όλα τ΄ άλλα τρίχες»!

Για πρώτη φορά έρχομαι στα λόγια του. Και σιγοψιθυρίζω ένα παλιό -και πάντα επίκαιρο- τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, με την πρώτη εκτέλεση του Παύλου Σιδηρόπουλου...

Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα...