Ο Βασίλης Σκουντής γράφει για τον σκληρό Απρίλιο της ΑΕΚ, την Ρόδο, το... πήδημα των 13 πόντων αλλά και τον πόνο του Γιώργου Αμερικάνου.
Αναλυτικά το άρθρο του:
Το 'χει φαίνεται η Τετάρτη πριν από την Ανάσταση, γι' άλλους να είναι στ' αλήθεια Μεγάλη και γι' άλλους τόσο μικρή, που να μην την πιάνει το μάτι τους! Μικρή στο μάτι, μικρή και στο κρεβάτι του πόνου στο οποίο βρίσκεται εδώ και καιρό ο Γιώργος Αμερικάνος που δεν ξέρω ποιος θα βρήκε το θάρρος, προχθές το βράδυ, να σκύψει κοντά του και να του αναγγείλει το θλιβερό μαντάτο: Γιώργο, πέσαμε!
Για την ιστορική ακρίβεια του πράγματος, υπενθυμίζω ότι η πατρότητα της ατάκας ανήκει στον Γεράσιμο Αρσένη, ο οποίος ύστερα από μια εσωκομματική ήττα, είχε πει «Γιώργο, χάσαμε»... ...και αυτό διαιωνίζεται ως μνημείο αυτοσαρκασμού! Ο υποβιβασμός της ΑΕΚ, πάλι, θα διαιωνίζεται ως μνημείο εγκλήματος και τιμωρίας, απλώς έχω την εντύπωση ότι σε σχέση με τον χρόνο στον οποίο διαπράχθηκαν τα εγκλήματα, η ποινή καθυστέρησε να επιβληθεί χώρια που ο Καραμανλής θεωρεί ότι η υπόθεση παραμένει ανοικτή στο Εφετείο!
Για να μη μένουν κενά στη διήγηση (επιστρέφω στον πρόλογό μου και) υπενθυμίζω ότι τη Μεγάλη Τετάρτη του 2008 είχε παιχτεί μια ακόμη πιο συγκλονιστική παρτίδα, πάλι στον επίλογο της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος της Α1, μάλιστα τότε μπλέχτηκαν τρεις ομάδες, οι οποίες ισοβάθμησαν στην προτελευταία θέση με εννέα νίκες και ο κλήρος (βάσει των αποτελεσμάτων των μεταξύ τους αγώνων) έπεσε στον ΑΓΟΡ, ενώ τη σκαπουλάρισαν ο ΠΑΟΚ και ο Κολοσσός!
Σε εκείνη την τελευταία αγωνιστική ο ΑΓΟΡ ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό και ο ΠΑΟΚ από τον Αρη, ενώ ο Κολοσσός νίκησε την ΑΕΚ και έσωσε την παρτίδα. Βρισκόμουν τότε στο Ρέθυμνο και θυμάμαι ότι είχα χρησιμοποιήσει τον ίδιο τίτλο, απευθυνόμενος στον γενικό αρχηγό του ΑΓΟΡ, Γιώργο Μαμαλάκη, αλλά δεν φανταζόμουν ότι μετά τρία χρόνια θα μου ήταν και πάλι χρήσιμος για να τον αφιερώσω μετά πόνου ψυχής στον Αμερικάνο!
Την ώρα λοιπόν που σε όλες τις εκκλησίες της Ελλάδας οι παπάδες έψαλαν την ακολουθία του Νιπτήρος, στα Ιλίσια ακολουθούσαν το δικό τους τροπάριο, ετεροχρονίζοντας τη γιορτή του Σωτήρος!
Για την ΑΕΚ δεν το συζητώ: στις 20 Απριλίου του 1986 είχε ηττηθεί από τον Πανιώνιο και οδηγήθηκε στα μπαράζ, όπου την έβγαλε καθαρή και ακριβώς 25 χρόνια αργότερα νίκησε τον ακατονόμαστο (ελέω του τσακωμού τους για το τίνος η σκούφια βαστά περισσότερο από τις χαμένες πατρίδες) και δεν θα χρειαστεί μπαράζ για να σωθεί Επεσε σούμπιτη!
Το μυαλό μου γυρίζει στο παρελθόν και θυμάμαι ότι ενώ ο Απρίλιος υπήρξε ανέκαθεν μήνας δόξας και θριάμβων για την ΑΕΚ, τούτη τη φορά της γύρισε την πλάτη και την έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι! Αυτός ο Απρίλιος (του 2011) είναι πράγματι ο μήνας ο σκληρός, όπως τον χαρακτηρίζει στο ποίημά του «Η Ερημη Γη» ο Τόμας Ελιοτ και τώρα η ΑΕΚ καλείται να γίνει κι αυτή σκληρή για να αντέξει το δράμα του υποβιβασμού και να επιδιώξει την κάθαρσή της!
Το εννοώ αυτό, όπως το εννοούσε και ο Χατζής, ο οποίος προχθές το βράδυ στη Ρόδο ένιωθε την απόλυτη χαρμολύπη, καθότι από εδώ σωνόταν η γυναίκα του κι από εκεί πέθαινε το αίσθημά του! Το είπε κιόλας φόρα παρτίδα (και καλά έκανε) ο Νίκος ότι «τα τελευταία χρόνια η ΑΕΚ σωζόταν με τα ψέματα κόντρα στα θηρία και ίσως ο υποβιβασμός της είναι το πρώτο βήμα για τη λύτρωση, ώστε να αρχίσει μια νέα προσπάθεια από το μηδέν και να ορθοποδήσει».
Επεσε λοιπόν η ΑΕΚ και άφησε τον Παναθηναϊκό και τον Αρη να φυλάττουν τις Θερμοπύλες ως οι δύο ομάδες που θα έχουν αδιάλειπτη παρουσία σε όλα τα πρωταθλήματα της Α' Εθνικής, από το 1963 κι εντεύθεν. Η ΑΕΚ των οκτώ πρωταθλημάτων Α' Εθνικής, των τριών Κυπέλλων Ελλάδας, των δύο ευρωπαϊκών τροπαίων και των δύο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης δεν μένει πια εδώ. Η ΑΕΚ, που μάζεψε ογδόντα χιλιάδες κόσμο στο Καλλιμάρμαρο στις 4 Απριλίου του '68 και έκανε τους Ελληνες να αγαπήσουν το μπάσκετ, να ξεχυθούν για πρώτη φορά στους δρόμους και να αναδείξουν την πλατεία Ομονοίας ως κέντρο πανηγυρισμών για τις επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού, κατέβηκε στον Αδη και (για να μείνω πιστός στο θρησκευτικό πνεύμα των ημερών) προσδοκά ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος!
Δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τώρα (όπως στις εκκλησίες) το «αμήν» ή να το αφήσω στο ράφι μέχρι τον Μάιο του 2012, όταν θα κριθεί εάν η ΑΕΚ θα επιζήσει της περιπέτειας της Α2 και θα επιστρέψει στα σαλόνια της Α1. Γελώ τώρα που το γράφω (αν και το δράμα της ομάδας δεν σηκώνει πλάκες), αλλά εάν η ΑΕΚ καταφέρει να βγει πρώτη στην Α2, τότε έπειτα από μία δεκαετία οι οπαδοί της θα έχουν την ευκαιρία να βγάλουν από τη ναφθαλίνη το παλιό σύνθημα και να το τραγουδήσουν όχι ως ευχή, αλλά ως πραγματικότητα «Και ξανά, ξανά, θα γίνεις βασίλισσα»!
Για μια ομάδα που ούτως ή άλλως υποχρεώθηκε από τις συγκυρίες, από τις εγκληματικές πράξεις όλων όσοι (δεν) ασχολήθηκαν μαζί της τα τελευταία χρόνια και από τη νομοτέλεια της (ακμής και της παρελκόμενης) παρακμής να ζει με τις αναμνήσεις και το κλέος του παρελθόντος, προφανώς αυτό το σύνθημα μπορεί να θρέψει τον αγώνα της, συν το απωθημένο που έχει μείνει από εκείνη την παλιά αποφράδα ημέρα «Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι»! Ολα αυτά βεβαίως ηχούν ως μια παρηγοριά στον άρρωστο, που προχθές τα κακάρωσε, ενώ μέχρι και την τελευταία στιγμή ο γιατρός συνιστούσε να λέμε ναι!
Παρεμπιπτόντως το γιατί ο γιατρός Καραμανλής πρότεινε προχθές «να λέμε όχι» το ξέρει ο ίδιος κι αυτή είναι μια χαραμάδα ελπίδας, που ωστόσο δεν φαίνεται να βάζει φως στο ανήλιαγο δωμάτιο Κοινώς, αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, Μπάμπη μου! Στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος η ΑΕΚ νίκησε τον (κάθε άλλο παρά αδιάφορο, καθότι διεκδικούσε μία θέση στα πλέι οφ) Πανιώνιο, αλλά ο Κορωνιός συνειδητοποίησε τη διαχρονική αξία του αρχαίου ελληνικού ρητού, το οποίο μάλιστα εφαρμόστηκε στην κυριολεξία: «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα»!
Ενα πήδημα που μετρήθηκε στους 13 πόντους, όσο δηλαδή ήταν το σερί που έτρεξε ο Ηλυσιακός από το 46-40 έως το 46-53, που σήμανε τη δική του σωτηρία και τον θάνατο της ΑΕΚ Το πτώμα της ΑΕΚ δεν χρειάστηκε να εξεταστεί από ιατροδικαστή διότι ο ασθενής ήταν κλινικώς νεκρός εδώ και καιρό, γι' αυτό μάλιστα οι τεθλιμμένοι συγγενείς του παρακολούθησαν με κατάνυξη και με βουβό πόνο την εξόδιο ακολουθία, τα σήμαντρα της οποίας άρχισαν να βαράνε στη Ρόδο και ο αχός τους έφτασε σε χρόνο dt μέχρι τη Ζωφριά Ε ,την παντέρμη ταχύτητα που 'χει ο ήχος!
Η επόμενη μέρα είναι εξ ορισμού δύσκολη διότι (όπως ορθότατα έγραψε χθες στο «Goal News» και ο Διονύσης Μαρίνος) η ΑΕΚ υπήρξε θύμα της εκδίκησης της ίδιας της ιστορίας της και μια επιβεβαίωση της αρχαιοελληνικής ύβρεως με τον πιο έκδηλο και δραματικό τρόπο.
Ο Γιάννης Φιλίππου έδωσε ζωή και εν συνεχεία την πήρε απ' αυτήν την ομάδα διότι δεν ήθελε να συμμετέχει στο πανηγύρι των ζουρλών, δεν γούσταρε να πληρώνει τα σάντουιτς, τα νερά και τα τσιγαριλίκια στις εκδρομές των οργανωμένων και του αρκούσε να γεμίζουν τα «μπλε» όπως αποκαλούσε ο Ιωαννίδης τους καθήμενους στα συγκεκριμένα καθίσματα του ΟΑΚΑ.
Προχθές επέστη το πλήρωμα του χρόνου για την ΑΕΚ, που πέθανε στα χέρια ενός ανθρώπου, ο οποίος μέσα σε μία δεκαετία έζησε το ζενίθ και το ναδίρ της: ο Αγγελος Κορωνιός είχε την τόλμη και τη δύναμη της ψυχής να διαδεχθεί τον Γκέκο και προχθές συνειδητοποίησε ότι στην πραγματικότητα (από τον Μηνά) πήρε το ένα τέταρτο του βάρους στο κουβάλημα ενός φέρετρου!
Το κακό με την ΑΕΚ δεν είναι ότι (πρόλαβε ακόμη και τον Ιησού και) σταυρώθηκε από τη Μεγάλη Τετάρτη, αλλά ότι δεν ξέρει αν και πότε θα αναστηθεί για να ελαφρύνει κιόλας τον πόνο του Αμερικάνου, που άκουσε το «Γιώργο, πέσαμε» και μαράζωσε ακόμη περισσότερο.
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις