Ολυμπιακό κλασμένο στη Λεωφόρο πρώτη φορά είδα!

Έχω δει κακό τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο. Έχω δει μέτριο τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο. Έχει δει καλό τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο. Έχω δει τον Ολυμπιακό να μεγαλουργεί στη Λεωφόρο. Ολυμπιακό κλασμένο στη Λεωφόρο πρώτη φορά είδα!

Και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό. Το είπε, πολύ πιο κομψά βεβαίως, και ο προπονητής του Ολυμπιακού Βασίλης Βούζας στις δηλώσεις του μετά απ' το παιχνίδι, υπογραμμίζοντας:

"Θεωρώ ότι τα παιδιά έχουν κάνει από την αρχή μεγάλη προσπάθεια και τώρα ίσως να είναι κουρασμένα και αισθάνονται πίεση".

Κομψά, κομψότατα αναμφιβόλως, τον είπε τον καημό του ο άνθρωπος. Αυτός τους παρακάλαγε να βγαίνουν μπροστά και να πιέζουν κι αυτοί κάθονταν πίσω από τη σέντρα και περίμεναν τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Αναμενόμενο όμως κι αυτό. Διότι οι ποδοσφαιριστές δεν είναι τίποτα κορόιδα να εκτεθούν στον τηλεοπτικό φακό και ύστερα να τρέχουν για ομπρέλες μπας και αποφύγουν την βροχή κορνέδων.

Ξέρανε πολύ καλά οι παίκτες του Ολυμπιακού ότι τρίτο ματς σερί στα κόκκινα δεν έβγαινε (βλέπε και το ξεφούσκωμα του Καμπιάσο), είδαν και τους αντίπαλους ότι μπήκαν για να το χτυπήσουν και όχι για να το ψειρίσουν και υποχώρησαν για να μη φάνε τεσσάρα όπως Τουρκία. Και κάπως έτσι πήγε στράφι η έμπνευση του Βούζα να τοποθετήσει τον Τσόρι συνδετικό κρίκο μεταξύ του κέντρου και του Καρίμ.

Κέντρο δεν υπήρχε όμως γιατί το είχανε σκουπίσει ο Ζέκα (καλύτερη φετινή εμφάνισή του), ο Κουρμπέλης κι ο Βιγιαφάνες. Οπότε ο Τσόρι βολόδερνε σαν την καλαμιά στον κάμπο δεν είχε καμία ευκαιρία να δείξει το μεγάλο ταλέντο του. Σχεδόν καμία δηλαδή, εκτός από τη φάση που χόρεψε Μολέδο και Ζέκα, αλλά και πάλι υποστήριξη μηδέν.

Να θυμηθούμε εδώ κι αυτό που λέγανε οι οπαδοί του Πανιωνίου ότι ο Ανσαριφάρντ τα έχει όλα αλλά κεφάλι δεν έχει και να καταλάβουμε γιατί πήγαν στράφι όλες οι μακρινές μπαλιές του Ολυμπιακού.

Μπήκε και το μαγικό γκολ του Μπέργκ (γυάλιζε το μάτι του σε όλο το ματς), σοβαρεύτηκε κι ο Κουλιμπαλί (πηγή κινδύνων στο πρώτο τέταρτο) και τέζα ο καμπούρης. Ολοκληρωτική κυριαρχία του Παναθηναϊκού κι αν ο Κλωναρίδης ήταν Καρέλης θα τελείωνε το ημίχρονο με τρία μηδέν. Αλλά δεν είναι, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου.

Τα ίδια πάνω κάτω και στο δεύτερο ημίχρονο, με τον Τσόρι να μην αντέχει πλέον και τον Βούζα να ρίχνει στο ματς το τελευταίο του χαρτί. Τον Φορτούνη που πολύ έξυπνα τον έβαλε να υπερφορτώνει την δεξιά πτέρυγα γιατί είχε κλάσει μέντες ο Εμποκού και δεν μπορούσε να ντουμπλάρει. Από εκεί προήλθαν και οι δύο μοναδικές ευκαιρίες του Ολυμπιακού, η μία με τη ζεϊμπεκιά του Μπεργκ και η δεύτερη με το φάουλ που πέρασε από όλη την (κοιμώμενη…) άμυνα του Παναθηναϊκού.

Πέραν τούτου ουδέν και η επικράτηση του Παναθηναϊκού ήταν κάτι παραπάνω από άνετη. Νομίζω πως ούτε οι ίδιοι οι παίκτες του το πιστεύανε ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν τόσο εύκολα. Συμβαίνουν όμως αυτά όταν έχεις κανονικό προπονητή και όχι αυτό το ξόανο τον Στραματσόνι…