Το ντυμένο ξύλο του Ολυμπιακού!

Και οι δυο ομάδες στην Κωνσταντινούπολη είχαν μείνει! Η μία στο γήπεδο και η άλλη στο πούλμαν. Είναι πάντοτε πολύ κρίσιμος κι ο πρώτος τελικός, ανεβήκαν οι σφυγμοί, τσιτώθηκαν τα νεύρα, σφίξανε τα κωλαράκια και ήτανε σαν να βλέπεις το νεκρό να παίζει με τον πεθαμένο.

Τέτοια αστοχία, τέτοια βιασύνη, τέτοιο άγχος που φτάνανε να τυφλώνονται οι παίκτες και να βαράνε κουτουρού. Και αυτοί που συνήθως τα βάζουν, όπως ο Πρίντεζης, και εκείνοι που παίζουν για τα στατιστικά τους και γράφουν την ομάδα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Όπως ο Μάικ Τζέιμς…

Και φτάσαμε να κερδίζει το ματσάκι για τον Ολυμπιακό ο Μιλουτίνωφ. Που δεν έφθανε να κερδίσει από μόνος του τη Φενέρ, αλλά τον Παναθηναϊκό μια χαρά τον σενιάρισε. Την ώρα που ο Σπανούλης έχανε το ένα σουτ μετά απ’ το άλλο, την ώρα που ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν σε άλλο γήπεδο, την ώρα που ακόμη και αυτό το τέρας ψυχραιμίας ο Μάντζαρης έμοιαζε να έχει άμεση ανάγκη από Ζάναξ. Ποιος ρε παιδιά ο Μιλουτίνωφ, το ξύλο το ντυμένο!

Αυτά συμβαίνουν όμως άμα έχεις στην ομάδα σου αυτό το απόστημα τον Μάικ Τζειμς. Ναι, το ξέρω, είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός, αλλά δεν βρίσκω και κανέναν άλλον για να περιγράψω την άθλια απόδοση και, ακόμη περισσότερο, την άθλια αγωνιστική συμπεριφορά του αθλητή. Σαν να έπαιζε μονό με έπαθλο μπυρόνια σε ανοιχτό του Χάρλεμ ήτανε σήμερα και όχι σαν να κρινόταν ο τίτλος. Σαν να είχε γυρίσει από τη θάλασσα και να έκανε δυο τρία μαγικά για να εντυπωσιάσει τα γκομενάκια στο ανοιχτό της γειτονιάς.

Και πάλι όμως, παραλίγο να το κλέψει το ματσάκι ο Παναθηναϊκός. Να το κλέψουν ο Μπουρούσης, ο Παππάς κι ο Ρίβερς δηλαδή που παίξανε μπουνίδια, που σουτάρανε με κλειστά κι ανοιχτά μάτια, που κυνήγησαν μπαλιές και παίκτες και εμπιστεύτηκαν το χέρι τους και την τύχη τους. Στο τέλος δεν έφθαναν ωστόσο, γιατί το μπάσκετ πρωτοβουλίας δεν φθάνει ποτέ όταν ο απέναντι βαδίζει βάσει οργανωμένου σχεδίου. Έστω κι αν οι καλύτεροι παίκτες του μοιάζουν να έχουν μείνει, το είπα, στην Πόλη και να αναρωτιούνται πως την πατήσανε απ’ τον Ομπράντοβιτς.

Στο ώρα τη δύσκολη ωστόσο, έφτανε ένα κρίσιμο κόψιμο του Παπανικολάου στον Ρίβερς για να το τουμπάρει οριστικά το παιχνίδι. Το είχα γράψει αυτό και για τον ημιτελικό: ο Ολυμπιακός το πάει το παιχνίδι στους τρεις έως πέντε πόντους και στη δύσκολη την ώρα ο Σπανούλης θα το βάλει και ο Παπανικολάου θα το εμποδίσει. Ε λοιπόν ο Σπανούλης δεν το έβαλε, αλλά ο Κωστάκης το εμπόδισε. Απλό είναι και άντε τώρα να κερδίσεις τρία παιχνίδια στα τέσσερα…

Υ.Γ. 1: Κανένα σύστημα για ελεύθερο τρίποντο, θα δούμε ποτέ από τον Παναθηναϊκό;

Υ.Γ. 2: Όταν βάζουμε μέσα Χαραλαμπόπουλο, πρέπει να του δίνουμε και την μπάλα στην επίθεση. Αλλιώς παίζουμε με τέσσερεις, δεν είναι χαζοί οι αντίπαλοι να μην το καταλάβουν.

Υ.Γ. 3: Πάνω που είπαμε «πήρε μπρος ο Γιάνγκ», έκανε απανωτές παπάντζες και πήρε την άγουσα για τον πάγκο. «Δεν μπορεί το παλικάρι», που θα έλεγε και ο Αγγελάρας.