Καταμεσής του χειμώνα, τότε που έκλεισε το superdealστην Αγγλία και ο Λούκα Μιλιβόγεβιτς έφυγε για την Premier, ο Ολυμπιακός θυμόμαστε όλοι, ότι για αρκετό καιρό στον άξονα του ήταν… ζαλισμένος.

Αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν, έχοντας απωλέσει τον… κεντρικό στρόφαλο της μηχανικής λειτουργίας του και ενόσω ο Αλεξίς Ρομαό μοχθούσε το παιδί να πάψει να είναι ξένο σώμα για την ομάδα, όπως τον είχε καταντήσει με την απραξία τόσων μηνών εκείνος ο ανεκδιήγητος (στη διαχείριση του υλικού) ο Μπέντο!

Όταν ο Τογκολέζος απέκτησε την αυτοπεποίθηση που (λογικά) του έλειπε και αφού ανέκτησε τις δυνάμεις τις οποίες είχε σπαταλήσει στο Κόπα Άφρικα με την Εθνική του Ομάδα, εξελίχθηκε σε βασικό και αναντικατάστατο στον επίλογο του πρωταθλήματος, έχοντας πάρει πολλές φορές «καλό βαθμό» στις εμφανίσεις του σε ρόλο ανασταλτικού μέσου.

Υπήρχε ωστόσο πάντα ο συγκριτικός τομέας με τον προκάτοχο του. Άχαρος και άδικος για τον Ρομαό αφού ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ αυτού και του «Μίλι». Παντελώς «άλλοι» παίκτες ο ένας και ο άλλος. Διαφορετικό στυλ, άσχετοι οι σωματότυποι, άλλη ποδοσφαιρική σχολή, μεγάλη ηλικιακή απόκλιση, άσχετες μεταξύ τους «κοψιές».

Μουρμούρα μπόλικη γιατί ο Τογκολέζος δεν θύμιζε τον αγαπημένο Λούκα, απόγονο των σπουδαίων «πλάβι». Σίγουρα πιο δυσκίνητος, βαρύτερος, χωρίς την ευχέρεια του Σέρβου στο σκοράρισμα, το οποίο εκείνος το «είχε» με όλους τους τρόπους, αλλά με άλλα, καθόλου λίγα, «συμπαθητικά» έως θετικά στοιχεία.

Δεν ήταν και δεν είναι ο Ρομαό «αντί-Λούκα», είναι… ο Ρομαό. Ένας πεπειραμένος ποδοσφαιριστής, με παραστάσεις κοντά 10 χρόνων από το γαλλικό πρωτάθλημα και ερχόμενος στον Ολυμπιακό κουβάλησε μαζί του μια 4ετία ωριμότητας χάρη στις 106 συμμετοχές του με την Μαρσέιγ.

 

Χαρτογραφημένη η δράση του

Είναι ένας ποδοσφαιριστής που δεν παρεκκλίνει ούτε… σπάνια των αρμοδιοτήτων του. Σωστά στημένος πάντοτε εντός των 4 γραμμών και σχεδόν αυστηρά στην ακτίνα δράσης του «6αριού», είναι πρώτιστα κόφτης και μετά – λιγότερο σίγουρα από τον Μιλιβόγεβιτς – οργανωτικός, αρωγός στο κομμάτι ανάπτυξης της ομάδας.

Επομένως το βρίσκω λογικό που ο Χάσι τον συμπεριλαμβάνει κιόλας στις σκέψεις του για έναν εκ των βασικών επιλογών του για το νέο Ολυμπιακό, ανεξάρτητα από το αν έχει πληθώρα λύσεων στη μεσαία γραμμή, ειδικά με την προσθήκη ακόμα δύο μεταγραφών που φαίνεται ότι θα γίνουν για τον άξονα στις θέσεις «6-8», αφού ο προπονητής τις θέλει και επιμένει.

Ο Ρομαό δεν είναι Μιλιβόγεβιτς,μη με πρήζετε, εμένα όμως μ’ αρέσουν οι ποδοσφαιριστές που ριζώνουν. Που δεν είναι γυρολόγοι. Έπαιξε τρία χρόνια στη Γκρενόμπλ, άλλα τόσα στη Λοριάν, 4 έμεινε στην Μασσαλία, τρέχει ο 2ος στους πρωταθλητές Ελλάδας παρόλο πέρασε τη «στενωπό» του Μπέντο, μπόρεσε και κέρδισε με το σπαθί του την αναγνώριση και συνεχίζει.

Με ελκύουν τέτοιοι αθλητές, με σταθερότητα στην καριέρα, που συνεπάγεται και στη ζωή, στη συμπεριφορά, στη σκέψη, στον επαγγελματισμό τους. Σου βγάζουν μια επάρκεια, μια συγκρότηση πνεύματος και χαρακτήρα. Αυτός είναι ο Ρομαό.

Και τον προτιμώ από τον Κασάμι φερ’ ειπείν, που είναι άλλη η θέση και η τεχνική του από του Ρομαό, όμως η αναφορά μου έχει να κάνει με την «πάστα», την προσωπικότητα του παίκτη και στα αποδυτήρια. 

Του έχω εμπιστοσύνη του ενός, δεν έχω του άλλου.

«Τρελός κι’ αλλοπαρμένος» ο Παϊτίμ, πάει στράφι η ποιότητα και τα άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του: Τσαγανό, τσαμπουκάς, αλτικότητα που τον βοηθάει να σκοράρει με κεφάλι στα στημένα, γερά πόδια, δυνατά, ευθύβολα σουτ, κοντρολαρισμένο γενικά παιχνίδι.

Προτιμώ να περιστοιχίζεται ο προπονητής από Μαρτίνς, Σεμπά π.χ., τέτοιους ρολίστες, παρά… σούπερ ντούπερ καταστάσεις, σαν του Κασάμι, του Βάις (που ξαναήρθε το όνομα του στην επικαιρότητα) ή του Γιαννιώτα ακόμα, που δεν ξέρεις πώς και τι θα… τους τη «δώσει» πάνω στη φάση, αναλόγως με την ημέρα και τις διαθέσεις τους από το… ξινό ξύπνημα τους ή… αν το φεγγάρι είναι γεμάτο ή μισοάδειο!

Βεβαίως όλοι χρειάζονται και από όλους θα έχεις. Δεν γίνεται σώνει και καλά ένα ρόστερ να απαρτίζεται μονάχα από «καλά παιδιά στην Παιανία», που ήθελε να έχει όπως έλεγε πάντα ο Καπετάνιος, Γιώργης Βαρδινογιάννης.

Χρήσιμες είναι κάπου κάπου και οι «αλήτρες» της μπάλας. Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα, τα παλαβιάρικα, να το πούμε έτσι, να μη γίνονται παρεξηγήσεις. Οι ποδοσφαιριστές με το υπέρμετρο θράσος, που δεν τους βγαίνει μονάχα αθλητικά, αλλά και ελαφρώς… παράτυπα.

Μουντιαλική πρόκληση

Και πάνω που οδήγησε η κουβέντα στον Κασάμι: Ο μάνατζερ του ψάχνει σταθερά για να του βρει ομάδα. Δεν δείχνει να είναι στις αρχικές επιλογές του Μπεσνίκ Χάσι… με τίποτα. Δεν τον έχει απορρίψει κιόλας και αυτό θα φανεί σύντομα, εφόσον δεν προκύψει αγοραστικό ενδιαφέρον από Ελβετία ή όπου αλλού τον «σπρώχνει» το γραφείο του ατζέντη του.

 Δύο πολύ χρήσιμα πράγματα δεν θα ήταν για μένα διόλου λάθος να πάρουν οι ερυθρόλευκοι από τον Κασάμι στην παρούσα φάση, αν αναγκασθούν να συνθηκολογήσουν με την παραμονή του στον Πειραιά:

Α) Την πείρα και την επάρκεια του για τέτοια νοκ άουτ ματς σαν τα προκριματικά του ChampionsLeague

Β) Την «Μουντιαλική σεζόν» που θα διανύσουμε. Με φόντο το επόμενο καλοκαίρι και τα τελικά της Ρωσίας, όπου όπως δείχνουν τα πράματα η Ελβετία θα είναι εκεί – μολονότι τη νιώθει την ανάσα των δεύτερων Πορτογάλων στο σβέρκο της στον 2ο προκριματικό Όμιλο – και ο Παϊτίμ Κασάμι θέλει να παλέψει να κερδίσει ένα προσωπικό στοίχημα. Να πείσει τον Βλάντιμιρ Πέτκοβιτς να του ρίξει μια προσεκτική ματιά και να τον τοποθετήσει στο σχεδιασμό του για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό γεγονός.

Ότι επίσης ο Κασάμι δεν κατάφερε κάτι ουσιαστικό στην Αγγλία προκύπτει από το γεγονός της επιστροφής του από εκεί. Το να… πήξει το μυαλουδάκι του, δεν το πολυπιστεύω.

Η πίεση-πρόκληση όμως του Παγκοσμίου Κυπέλλου έχει ένα… pointκαι σε αυτό μπορούν να ποντάρουν Ολυμπιακός και Χάσι για να… κερδίσουν κι αυτοί ένα στοίχημα. Του Κασάμι.

 

*** Μάλισταααα. Πλειοδοτικό διαγωνισμό θα δούμε τώρα, από Αστέρα και νεοφώτιστο (Απόλλωνα) για τον Τσόρι! 300 χιλιάρικα έλεγαν του δίνουν στη Ριζούπολη, ανεβάζουν την προσφορά στην Τρίπολη. Ότι μπορεί να τους τα πάρει και στα 36 ο «καλλιτέχνης» της μπάλας, ούτε λόγος να γίνεται.

Δεν το θέλω όμως έτσι. Όχι ρε Τσόρι τέτοιο φινάλε. Συμπαθείς και ιστορικές ομάδες και οι δύο – ιδιαίτερα η Ελαφρά Ταξιαρχία – αλλά εγώ και πολύς κόσμος που μιλάω, θα επιθυμούσαμε να τον κορνιζάρουμε με τα ερυθρόλευκα. Να μείνουν οι αναμνήσεις μας από αυτόν τον παικταρά ντυμένο στα ασπροκόκκινα.

Να μπει τελεία και παύλα στην σπουδαία καριέρα του στον Ολυμπιακό. Πουθενά αλλού. Άντε και στη Ρίβερ Πλέιτ που τον «γέννησε» ποδοσφαιρικά.

Ο Τσόρι είναι κατά την άποψη μου ένας από τους μεγαλύτερους everπου πέρασαν από το Καραϊσκάκη. Τον κατατάσσω στο επίπεδο του Ζιοβάνι, του Καρεμπέ, του Γκαλέτι, του Τζόρτζεβιτς, του Κοβάσεβιτς (δεν βάζω στη λίστα τον Ριβάλντο και είναι ευνόητος ο λόγος!), του Ντέταρι και του Σέστιτς πιο πίσω στο χρόνο.

Και τα περί επιθυμίας της συζύγου να μείνουν στην Ελλάδα δεν στέκουν γιατί άμα γουστάρουν τον ήλιο μας, μένουν χωρίς να απαιτείται να παίζει ακόμα μπάλα ο Ντομίνγκες για να ζουν! Άλλωστε ο Βαγγέλης Μαρινάκης του την έχει ανοιχτή την πόρτα – το είπε κιόλας εν ολίγοις – πρόσληψης υπό άλλο πόστο οποτεδήποτε αυτός το θελήσει.

Φοβάμαι ότι ούτε το «εφάπαξ» είναι που ίσως τον κάνει να υπογράψει στην Τρίπολη ή να πάει Ριζούπολη, αυξάνοντας τον τραπεζικό λογαριασμό του κατά 300 ή 500.000€.

Ο Τσόρι είναι η προσωπικότητα αθλητή, από εκείνους τους μεγάλους, τους σπουδαίους, τους τρανούς, που δεν λένε να συμβιβαστούν με την ιδέα της αποχώρησης. Με την ημερομηνία σήμανσης του τέλους καριέρας!

Χάσι Δημοσθένης Καρμοίρης Τσόρι Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός