Έχουμε τον πιο αργό παίκτη σε όλο το τουρνουά!

Ξεκινώ τη σημερινή κριτική με μια σημείωση: Γνωρίζω πολύ καλά τη φημολογία ότι έπρεπε να χάσουμε από τη Φινλανδία για να μην πέσουμε πάνω στην Ισπανία στη φάση των οκτώ. Λες και είμαστε απολύτως σίγουροι ότι θα περάσουμε από τη φάση των δεκαέξι, οπότε μας έπαιρνε να το ξεφτιλίσουμε το ματσάκι.

Τα ξέρω λοιπόν όλα αυτά, δεν είμαι κανένα ούφο να μη διαβάζω αθλητικές ιστοσελίδες και εφημερίδες. Τα κρατάω στα υπόψιν και γράφω σαν το παλέψανε κανονικά οι διεθνείς το παιχνίδι και να μην το λατσέψανε.

Κι επειδή ο Θεός εκτός από τον Αδάμ και την Εύα έφτιαξε επίσης και το κόπυ πάστε, συνεχίζω με κάτι που είχα γράψει προ ημερών: «Είμαστε η πιο αργή ομάδα του τουρνουά! Όχι ότι δεν ξέρουμε μπάσκετ, όχι ότι μας λείπει η τεχνική, όχι ότι ξεμείναμε από κορμιά. Τελεία και παύλα και πολύ απλά, είμαστε αργοί. Γι’ αυτό και ο Θανάσης Αντετοκοτούνμπο, ο μόνος που παίζει σε ταχύτητες ΝΒΑ, μοιάζει να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Κι ας μην ξέρει πολύ μπάσκετ ο δόλιος κι ας είναι το σουτάκι του για τα πανηγύρια. Είναι ταχύς ωστόσο ή μάλλον ταχύτατος, την ώρα που οι υπόλοιποι παίκτες μας είναι από απλώς καλούτσικοι σε αυτόν τον τομέα (βλέπε Καλάθης, ας πούμε, ή Παπανικολάου) έως στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα (λέγε με Μπουρούση και Παπαγιάννη)».

Δεν αλλάζω ούτε λέξη στα ανωτέρω, εκτός από το όνομα του Παπαγιάννη. Στη θέση του θα βάλω το όνομα του Mάντζαρη, ο οποίος πρέπει να είναι ο πιο αργός παίκτης σε ολόκληρο το τουρνουά. Κρίμα, γιατί έχει το πλέον αξιόπιστο σουτ στην εθνική μας…

Κι επειδή θα μου την πέσουνε κάποιοι φίλαθλοι του Ολυμπιακού πως έχω άχτι με το σύλλογο και τους παίκτες του, να πω μια καλή κουβέντα για τον Αγραβάνη. Δεν τον αγαπώ, δεν μου αρέσει, δεν με πείθει, στο πρώτο ημίχρονο δεν βλεπόταν, αλλά στο δεύτερο οφείλω να ομολογήσω ότι πολέμησε, σκίστηκε, βοήθησε σημαντικά και έδωσε όσα μπορούσε να δώσει. Παραπάνω δεν γίνεται, ως εκεί φτάνει το ταλέντο του.

Από εκεί και πέρα, τα είδαμε όλοι. Τουρλουμπούκι στο προπονητικό τιμ, ο Παπαπέτρου να προσπαθεί αλλά να μην τα καταφέρνει, ο Παππάς να νομίζει ότι βρίσκεται στην παιδική χαρά, ο παρολίγον ήρωας του προηγούμενου αγώνα Παπαγιάννης να γυαλίζει πάγκο, ο Πρίντεζης να κόντευε να μείνει στον τόπο από την κούραση και ο Καλάθης να μην μπορεί (για μια ακόμη φορά) να συνεννοηθεί με τον Σλούκα. Μείνανε ο Θανασάρας με τον Παπανικολάου του δευτέρου ημιχρόνου να τρέχουνε φιλότιμα δεξιά-αριστερά, προσπαθώντας να σώσουν τα άσωστα. Και δεν τα σώσανε…

Y.Γ. 1: Να ρωτήσω κάτι: Αν εξαιρέσεις τον Μάρκκανεν, όλη η υπόλοιπη Φινλανδία κερδίσει ετησίως (συνολικά μιλάω τώρα) όσα βγάζει ο Σλούκας απ’ τη Φενέρ; Για να μην πω για το συμβόλαιο του Καλάθη!

Υ.Γ. 2: Κι επειδή πολλά έχουμε πει για τον Μίσσα, να προσθέσω και κάτι για υπεράσπισή του: Ποιος άλλος θα δεχόταν να βάλει το κεφάλι του στον τορβά και να αναλάβει την εθνική τελευταία ώρα;

Υ.Γ. 3: Όλοι και όλες χαιρόμαστε τον μαγκίτη, τον τζόρα, τον ασίκη, τον Νίκο τον Παππά. Το φάουλ ωστόσο που έκανε πάνω στον Μάρκκανεν λίγο πριν από το τέλος του αγώνα, ήταν κάτι παραπάνω από εγκληματικό. Τελεία.