Μια φορά κι έναν καιρό, όταν προπονούσε ακόμη ο Ομπράντοβιτς τον Παναθηναϊκό, του κάνανε δώρο οι Γιαννακόπουλοι έναν παίκτη. Ένα Ελληνόπουλο που είχε πάει Αμερική και είχε φτιάξει καλό ονοματάκι στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Δεν νομίζω ότι τον είχε ζητήσει ο Ζοτς, αλλά επειδή αγαπούσε τους προέδρους τον δέχτηκε. Σιγά και που θα τσακώνονταν για έναν εικοσάχρονο!

Να μην τα μακρηγορώ, ξεκινάει η προετοιμασία του ΠΑΟ, έρχεται η ώρα της πρώτης προπόνησης, αρχίζει ο Ομπράντοβιτς τις οδηγίες, γκουχ, γκουχ ο νεοφερμένος.

«Τι είναι παιδί μου;» τον ρωτάει ο Σέρβος.

«Κόουτς εμάς στην Αμερική, μας το δείξανε αλλιώς αυτό το πράγμα», απαντάει ο παίκτης με την κολεγιακή εμπειρία.

Τον ακούει ο Ομπράντοβιτς, δεν λέει τίποτα, συνεχίζει κανονικά τις οδηγίες. Περνάει λίγη ώρα, ξανά γκουχ, γκουχ, ο νεοφερμένος. Γίνεται κάπως μελιτζανής ο Ζοτς, γυρνάει προς το μέρος του άλλου, ξανά μανά «τι είναι παιδί μου», τα ίδια ο απέναντι:

«Κόουτς εμάς στην Αμερική, μας το δείξανε αλλιώς αυτό το πράγμα».

Τρίτη φορά δεν υπήρξε! Έκτοτε το εικοσάχρονο πέρασε όλη τη σαιζόν στον πάγκο κι έπαιζε μόνο με αντιπάλους επαρχιακές ομάδες, όταν το ματς είχε φτάσει τους είκοσι πόντους διαφορά. Όσο για την καριέρα του, ακολούθησε καθοδική τροχιά και φανέλα μεγάλης ομάδας δεν ξαναφόρεσε ποτέ…

Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι αν είχε εφαρμοσθεί κάτι ανάλογο στο τρελάδικο που λέγεται Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ (2017 edition), δεν θα είχαμε φτάσει να κάνουμε το σταυρό μας και να φτύνουμε τον κόρφο μας που δεν κατάφερε να παίξει ο τραυματίας Σλότερ και μπορέσαμε έτσι να νικήσουμε μια κολοσσιαία υπερδύναμη του παγκόσμιου μπάσκετ όπως η Πολωνία. Κι επειδή η διαφορά ξεπέρασε εν τέλει τους 15 πόντους, υπενθυμίζω ότι φάγαμε 29 ποντάκια στην πρώτη περίοδο, όταν και κοιμόμασταν όρθιοι στην άμυνα.

Ευτυχώς στην επίθεση κάτι είχε αλλάξει. Γράφω εδώ και μέρες για την αδυναμία συνεννόησης του Καλάθη με τον Σλούκα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι σπουδαίοι παίκτες, σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να συνεργαστούν. Ως σήμερα τουλάχιστον, οπότε και επιτέλους βρέθηκε δίαυλος επικοινωνίας.

Δεν ξέρω αν επέμεινε το προπονητικό τιμ να παραχωρεί περισσότερη ώρα την μπάλα ο Νικ στον Κώστα, δεν ξέρω αν το σκεφτήκανε μόνοι τους οι παίκτες σημασία έχει ότι κατάφεραν ευτυχώς να λειτουργήσουν στην ίδια συχνότητα. Και φάνηκαν τα σπάνια προσόντα και των δύο. Ως και τρίποντα έχωσε ο Καλαθής!

Το γεγονός, βεβαίως, ότι σκοτώσαμε τον πεθαμένο, δεν μας κάνει σπουδαία ομάδα ούτε επουλώνει τις πληγές μας. Ακόμη αργοί είμαστε, ακόμη νεύρα έχουμε, ακόμη μας δουλεύουν στο πικ εν ρολ. Αλλά έχουμε πλέον λίγο χρόνο, ως το προσεχές Σάββατο, για να σκεφτούμε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την Λιθουανία. Αν μπορούμε…

Υ.Γ.: Τόσο που πανηγύρισαν οι σπήκερ για τον Παπαγιάννη, ούτε η μανούλα του πια! Έλεος παιδιά, δεν απευθύνεστε αποκλειστικά και μόνο σε απόφοιτους Δημοτικού.
 

Χρήστος Ξανθάκης Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ Μπάσκετ SPORTS