Απλά είναι τα πράγματα παιδιά: Άριστη διαχείριση χρόνου και αλλαγών από τον Μπαζάρεβιτς, χείριστη διαχείριση χρόνου και αλλαγών από τον Μίσσα. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Το είχε ξανακάνει αυτό ο προπονητής της Ρωσίας, στα παιχνίδια με την Τουρκία και την Κροατία. Αυτή είναι η δουλειά του άλλωστε, η κύρια δουλειά του έστω. Δεν θα κάτσει τώρα να μάθει μπάσκετ στον Σβεντ, στον Μοζγκώφ και στον Βοροντσέβιτς.

Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να φτιάξει πεντέξι συστηματάκια για να εκμεταλλευθεί τα ταλέντα τους, να σφίξει την άμυνα με τρόπο έξυπνο και να ξέρει πότε να βάνει και να βγάνει τα αστέρια του για να μην κλάσουν μέντες και αφήσουν τα κόκκαλά τους στο παρκέ. Το έκανε και με μας, επιδεικνύοντας ολύμπια ψυχραιμία και πονηριά αλεπούς. Ενώ εμείς, αφελώς, αφελέστατα κυνηγούσαμε τη διαφορά και τη συντριβή του αντιπάλου…

Και κάπως έτσι φτάσαμε στην αρχή της τέταρτης περιόδου να έχει παίξει είκοσι εννιά λεπτά ο Σλούκας. Κόντεψε να δει τα ραδίκια ανάποδα ο δόλιος και ύστερα απαιτούσαμε να έχει καθαρό μυαλό στις τελευταίες επιθέσεις. Το αυτό και ο Μπουρούσης, το αυτό και ο Πρίντεζης, για να μην πω για τον Καλάθη που φύσαγε και ξεφύσαγε και προκοπή δεν έβλεπε.

Ναι, ναι, ξέρω, το έχω γράψει κι εγώ ότι υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην πρώτη μας πεντάδα και στους υπόλοιπους επτά της δωδεκάδας. Αλλά και πάλι φροντίζεις κάπως να το σώσεις το θέμα, δεν τους αφήνεις να σκάσουν και να μην μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Και να χάνουν τη μία βολή μετά απ’ την άλλη, όχι γιατί ξέχασαν το μπάσκετ αλλά επειδή ήταν τα χέρια τους βαριά.

Από εκεί και πέρα, ο Μπαζάρεβιτς έπαιξε με τον ίδιο τρόπο που παίζει πάντα. Όταν σφίγγουν τα γάλατα η μπάλα στον Σβεντ, όταν πέφτει μπουνίδι η μπάλα στον Μοζγκώφ και όταν παίζεται ελεύθερο μπάσκετ η μπάλα στον Κβοστώφ. Ολοι οι υπόλοιποι ήταν αναλώσιμοι με εντολή να τρέχουν, να σπρώχνουν, να ενοχλούν και να δέρνουν τους Έλληνες παίκτες. Και το κόλπο έπιασε, γιατί τυφλωθήκαμε εμείς και βλέπαμε μόνο εντυπωσιακές προσπάθειες και χάιλαϊτ. Βλέπε τις πέντε ασίστ του Καλάθη στην πρώτη περίοδο, που δεν γίνανε ούτε είκοσι, ούτε δεκαπέντε στο τέλος. Γιατί ήξερε ο Ρώσος να κλείσει τους διαδρόμους, όπως τους είχε κλείσει και στον Σάριτς με τον Μπογκντάνοβιτς. Μας τσίτωσε, μας ταλαιπώρησε, μας κούρασε και στο τέλος το έκλεψε το ματσάκι ο γάτουλας…

Συμβαίνουν αυτά στα διεθνή τουρνουά, δεν παίζεις μόνος σου. Κρίμα γιατί ήταν μοναδική η ευκαιρία να βρεθούμε τετράδα, καθώς ο αντίπαλος μας ταίριαζε. Νηστεία τώρα και προσευχή και αποχαιρετισμός στον Γιάννη Μπουρούση που ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Και σαν παίκτης και σαν συμπαίκτης, καθώς τα παιδιά της εθνικής λένε τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν.

Η σημαία πλέον περνάει στον Καλάθη, γιατί ο Πρίντεζης έφτασε τα τριάντα δύο και δεν ξέρω αν θέλει να ξαναπαίξει το 2019. Καλή του επιτυχία και την επόμενη φορά, θα είναι σαφώς προτιμότερο να μη μάθει τον προπονητή του τελευταία στιγμή κύριε Βασιλακόπουλε!
  

 

  

Eυρωμπάσκετ Χρήστος Ξανθάκης Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS