Αφήστε ρε λαμόγια να χαρούμε έστω και για λίγο, έλεος πια αδιόρθωτοι!

Δεν έχει γλυτωμό αυτή η ομάδα. Κι όχι ένας, εκατό επενδυτές και με το χρήμα ουρά να βρεθούν, ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να γλυτώσει και να στρίψει.

Καθώς το πρόβλημά του δεν είναι μόνο το οικονομικό. Είναι πολύ βαθύτερο και έχει να κάνει με τη νοοτροπία και το μεταλλαγμένο DNA που κυριαρχεί πια σ’ αυτό το σύλλογο και που το κουβαλάνε στο πετσί τους πια, όσοι διαχειρίζονται τις τύχες του, την... προς τα έξω εικόνα του και την... εκπροσώπηση του σε όλα τα επίπεδα.

Μιλάμε για ένα συνάφι που δεν έχει καμιά σχέση με τον Παναθηναϊκό, που ζει και αναπνέει ρουφώντας με το καλαμάκι όση ψυχή και «αποφάγια» έχουν απομείνει στον ιστορικό σύλλογο και που λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο για το δικό του συμφέρον και την «επιβίωση» του, χρησιμοποιώντας τον Παναθηναϊκό.

Διαβάστε επίσης...

Ποιος Κριστιάνο και ποιος Μέσι... Ο Βλαχοδήμος ξεφτίλισε όλη την Ευρώπη!

Αυτός «σώζει» τον ΠΑΟ από καταστροφή - Γεμίζει άμεσα τα ταμεία, ποιους «πληρώνει»

Αυτό που ακολούθησε την εκπληκτική ανατροπή των δεδομένων και την νίκη με την Λάρισα, είναι ένα ακόμα δείγμα αυτής της ιστορίας. Ένα ακόμα ξεσάλωμα και παραλήρημα που μοιάζει να έχει σαν αφορμή και αιτία, όχι την προσπάθεια της ομάδας, αλλά την αγωνία όλων αυτών να συνεχίσουν να «υπάρχουν» και να κερδίζουν χρόνο βαφτίζοντας το κρέας ψάρι. Ακόμα κι αν ξέρουν ότι για μια ακόμα φορά πουλάνε φούμαρο διαρκείας το πολύ... δύο ημερών, το οποίο θα μπαγιατέψει όταν η σκληρή πραγματικότητα κάνει ξανά την εμφάνισή της και θα πρέπει τότε να βρουν άλλο «παραμύθι» να κρατηθούν.

Αυτά που έχουν γραφτεί κι ειπωθεί μέχρι τώρα επειδή ο Παναθηναϊκός κέρδισε την Λάρισα παίζοντας με εννιά παίκτες, δεν έχουν ειπωθεί και γραφτεί, ούτε για τις πιο λαμπρές σελίδες δόξας και ευρωπαϊκές βραδιές στην 100χρονη και βάλε ιστορία του συλλόγου.

Μια προφανής εξήγηση γι’ αυτό, είναι το ότι όλοι αυτοί, ή δεν έχουν ζήσει ποτέ τέτοιες στγμές με τον Παναθηναϊκό, ή αν τις έχουν ζήσει δεν τις... ένιωσαν ποτέ, ή τέλος όταν γινόντουσαν όλες εκείνες οι μαγικές στιγμές όλοι αυτοί ήταν κρυμμένοι σε κάποιο λαγούμι... πικραμένοι που είχε χαθεί μια ακόμα... ευκαιρία για κράξιμο, για διχασμό και για πόλεμο στην ομάδα.

Μπορεί φυσικά να συμβαίνουν και όλα αυτά μαζί, όπως βέβαια και το πιο απλό, το να πρόκειται δηλαδή για τη φυσιολογική κατάληξη της βίαιης σμίκρυνσης του ονόματος και του μεγέθους «Παναθηναϊκός» σε όλα τα επίπεδα.

Η νίκη λοιπόν του Παναθηναϊκού με τη Λάρισα, ήταν όντως τεράστια. Άξιζε πραγματικά κάθε πανηγύρι έτσι όπως επιτεύχθηκε και είχαν κάθε δικαίωμα οι πρωταγωνιστές της (ο Ουζουνίδης, οι παίκτες, ακόμα και η εξέδρα που στάθηκε όρθια μόλις στράβωσαν όλα) να εισπράξουν τα συγχαρητήρια και το χειροκρότημα.

Κι άξιζαν ως ένα βαθμό ακόμα και τα έξαλλα πανηγύρια και το ξέσπασμα που ακολούθησε με την λήξη του παιχνιδιού.

Όλα αυτά φυσιολογικά, λογικά και κατανοητά.

Κι εκεί λοιπόν που ο ολόκληρος ο κόσμος μιας πληγωμένης ανεπανόρθωτα ομάδας, πήγε να κάνει ένα διάλειμμα χαράς και να ξεχάσει έστω και για λίγο την χωρίς διέξοδο κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα, πλάκωσαν τα λαμόγια και οι... ακρίδες της μετάλλαξης του Παναθηναϊκού DNA.

Κι αντί να χαρούν κι αυτές ή να μοιραστούν την -έστω και εφήμερη και πρόσκαιρη- χαρά του κόσμου για το συγκεκριμένο παιχνίδι, μου το γύρισαν στα... βαθιά και βαριά συμπεράσματα.

Στα συμπεράσματα της πλάκας για τη ακρίβεια, που έχουν τόση αξία σαν ουσία, όση είχαν και εκείνα τα απίστευτα με τα «μωρά του Αναστασίου», με τα «ευχαριστούμε Στραματσιόνι για τον Παναθηναϊκό που έφτιαξες» και στα «ερχόμαστε» πριν κανά μήνα και κάτι με αφορμή τα πανηγύρια (;) γιατί παίξαμε καλή μπάλα για πενήντα λεπτά σε ένα παιχνίδι που από 2-0 τελικά το χάσαμε σε δέκα λεπτά.

Έτσι, μην τυχόν και αφήσουν κανένα να το χαρεί το πράγμα με την ησυχία του. Αμέσως να το «οικειοποιηθούν» και να το «χρησιμοποιήσουν για την πάρτι τους», λες κι άλλο καημό δεν είχε ο κόσμος, που είδε μετά από καιρό μια ευκαιρία να ξεχαστεί και να χαρεί.

Αρχίσαμε έτσι να βλέπουμε τις «αναλύσεις» για το πόσο τεράστια ομάδα είναι αυτός ο Παναθηναϊκός, για το πόσο... απίστευτους παικταράδες έχει και για το τι... παπάδες θα έκαναν σε Ελλάδα και Ευρώπη αν δεν υπήρχαν τα γνωστά προβλήματα.

Έτσι ακριβώς. «Αν δεν υπήρχαν τα γνωστά προβλήματα».

Τα οποία μάλλον προέκυψαν έτσι, κατά τύχη και όχι σαν αποτέλεσμα της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ δράσης και «κυριαρχίας» πάνω στον σύλλογο.

Πέρναγε ένα... ελικόπτερο πάνω από την Λεωφόρο κάποια στιγμή και είπε «ας ρίξω μερικά... προβλήματα κάτω να...ελαφρώσει το σκάφος από τα... βαρίδια».

Η ουσία λοιπόν, είναι ότι για μια ακόμα φορά, ο Παναθηναϊκός και η ομάδα του, χρησιμοποιούνται σαν «σανίδα σωτηρίας» επειδή έφεραν ένα καλό αποτέλεσμα, που μεταξύ μας, ήταν καλό και εντυπωσιακό και όλα τα σχετικά, μόνο και μόνο για τον τρόπο που έγινε και για τις αναποδιές που χρειάστηκε να ξεπεραστούν για να γίνει. Οι οποίες αναποδιές επίσης... μεταξύ μας, δεν έπεσαν κι αυτές από κανά ελικόπτερο, αλλά τις προκάλεσε ο ίδιος ο Παναθηναϊκός, με το... κάθισμα βαθύ που έκανε και πάλι από το 50’ περίπου και μετά από την άνευ προηγουμένου απειθαρχία και αντιεπαγγελματική συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών του, που επέτρεψαν σε μια από τς χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος να πάρει το πάνω χέρι σε ένα αγώνα που θα 'πρεπε να έχει τελειώσει με το που έγινε το 1-0 αν μιλάγαμε για κανονικό Παναθηναϊκό.

Κι εκεί που όλο αυτό το συνάφι που έχει οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στα πρόθυρα της διάλυσης και έχει ανάγει σε κυρίαρχο θέμα της Παναθηναϊκής καθημερινότητας την συζήτηση περί... Γ’ Εθνικής και... τοπικού, πιάστηκε από την πραγματικά μεγάλη και εντυπωσιακή προσπάθεια του Ουζουνίδη και των παικτών του, για να σερβίρει ξανά το παραμύθι στον κόσμο, ότι μπορεί αυτός ο Παναθηναϊκός να έχει παρόν και μέλλον και ότι γίνεται να σταθεί όρθιος και να προχωρήσει επειδή και μόνο θα συνεχίσουν όλοι αυτοί να διαμορφώνουν την καθημερινότητα και τις εξελίξεις στον σύλλογο.

Ξέρω ότι για μια ακόμα φορά χαλάω... σούπες, πανηγύρια και πάσης φύσεως σαχλαμάρες, αλλά δεν πειράζει. Η πραγματικότητα και η αλήθεια, γι’ αυτό τις περισσότερες φορές είναι ανεπιθύμητες. Γιατί έχουν το κουσούρι να είναι σκληρές και να μην υπολογίζουν μεροκάματα, επιχειρήσεις... διάσωσης, επικοινωνιακές αρλούμπες της μιας μέρας και όλα τα συναφή.

Αλλά όπως έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές, «όταν η αλήθεια δεν μας συμφέρει, τόσο το χειρότερο... γι’ αυτήν». Το ποιος το είπε και με ποια αφορμή, όσοι έχουν την περιέργεια ας ψάξουν να το μάθουν. Έχει και αυτό το ενδιαφέρον του.