Η εικόνα του ματς σε ολίγες λέξεις για να μην ταλαιπωρούμεθα: Βιταμίνες-Αβιταμίνωση: 4-0!
Σε μια φάση περικλείεται αυτό, στη φάση που γύρω στο 80’ ξεκινάει κούρσα ο Βαρέλα, διακόσια κιλά άνθρωπος, από το κέντρο και είναι ένα βήμα πίσω από τον Κουρμπέλη. Κι όταν πια έχει φτάσει στην περιοχή, είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τον μέσο του Παναθηναϊκού! Και εκεί είναι που δικαιώνεται ο Διαμαντόπουλος, ο άτυπος τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟ, καθώς δήλωσε προ ημερών «δεν έχουμε ούτε συμπληρώματα διατροφής να δώσουμε στους παίχτες μας»…
Από εκεί και πέρα όλος ο ΠΑΟΚ, τρεις παίκτες ήταν. Ο προαναφερθής Βαρέλα, που ήταν βράχος στην άμυνα και δεν άφηνε ούτε κουνούπι να περάσει, ο Πέλκας με τη σπάνια τεχνική του που έδεσε φιόγκο όλη την άμυνα του ΠΑΟ κι ο Λημνιός που έστειλε τον Ινσούα να ψάχνει για ρόμπα κλαρωτή μέσα στη μαύρη νύχτα. Θέλετε να βάλουμε και τον Πρίγιοβιτς, με το πίβοτ του στο τέταρτο γκολ, που βούλωσε τα στόματα όσων τον θεωρούν άμπαλο; Άντε, να βάλουμε κι αυτόν. Το υπόλοιπο πακέτο ήταν, ως συνήθως, άχρωμο, άγευστο, άοσμο.
Ό,τι έχουμε συνηθίσει δηλαδή να βλέπουμε ως τώρα από τον ΠΑΟΚ του Λοτσέσκου. Τσούκου τσούκου μπολ, φοβία στην πίεση, τρικυμία στο κρανίο μόλις πλησιάσουμε στην περιοχή. Ο Μάτος κλασικός να ψάχνει την κίτρινη από το πρώτο δευτερόλεπτο (μάλλον του τη χάρισε τη δεύτερη ο ρέφερι, στη μοναδική τραβηγμένη απόφασή του), ο Μακ να χαλάει τις προσπάθειες των συμπαικτών του, ο Κάνιας με τον Μαουρίσιο να συναγωνίζονται στην ευθυνοφοβία και όλη η ομάδα να περιμένει τον αντίπαλο κάτω από τη σέντρα, λες και έπαιζε με τη Μπάρτσα.
Αν δεν ήταν το άστρο του Πέλκα, η μαγκιά του Λημνιού και το χαϊλίκι του Πρίγιοβιτς, με κάνα φυματικό 1-0 θα κερδίζανε και θα κάνανε το σταυρό τους στα αποδυτήρια. Με απέναντί τους τον Γιόχανσον, που δεν κάνει ούτε για βοηθός περιπτερά να φορτώνει μπυρόνια το ψυγείο…
Και τον Άλτμαν που μπορεί να κάνει τρίπλα μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο, αλλά στο σπριντ ο τηλεφωνικός θάλαμος τον περνάει εύκολα. Ή τον Βιγιαφάνιες, που κουβαλάει τη μπάλα ακόμη κι εκεί που πρέπει να δώσει πάσα και τριπλάρει ακόμη και όταν πρέπει να σεντράρει. Μπράβο του, μπαλαδόρος είναι, Αργεντίνος είναι, μεταγραφή θα πάρει, αλλά τα σκώτια του Ουζουνίδη τα έχει τσιγαρίσει. Ο οποίος Ουζουνίδης κάτι παραπάνω από εμάς θα ξέρει για να κρατάει τον Χίλιεμαρκ για το δεύτερο ημίχρονο και τον Χουλτ για το τελευταίο μισάωρο.
Κάτι μέσα από τα αποδυτήρια, που μάλλον βράζουν και χύνονται τον τελευταίο καιρό. Καλός, χρυσός είναι κι αυτός, καλή, χρυσή είναι και η πράσινη φανέλα του Παναθηναϊκού, αλλά άμα δεν πέφτουν τα μπικικίνια κανένας δεν έχει όρεξη να ματώσει και να πέσει στη φωτιά. Ούτε καν ο Μουνιέ που είναι επιπέδου Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά τη βγάζει με ελιά και παξιμάδι και δεν τον βαστάνε τα πόδια του τον δόλιο!