Ποιος Ουζουνίδης και ποιος Διαμαντόπουλος; Αυτή είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα!

Ξεπερνάει ακόμα κα την πιο διεστραμμένη φαντασία αυτό το κλίμα ευφορίας και χαράς που κυριαρχεί στον Παναθηναϊκό τις τελευταίες μέρες και που κάνει την «εμφάνισή» της σε κάθε αγώνα του Παναθηναϊκού στην Λεωφόρο, με οδυνηρό για όσους κατανοούν για ποια ομάδα πρόκειται τρόπο.

Προσπαθεί ο μέσος νους να καταλάβει «γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος… Πατέρα», αλλά άκρη δεν βγάζει.

Είναι αποτέλεσμα του ότι δεν έφυγε τελικά ο Ουζουνίδης;

Είναι αποτέλεσμα του ότι ήρθαν τελικά οι δύο πολυπόθητες μεταγραφές που «έπεισαν» τον κόουτς να μείνει, δηλαδή ο Κάτσε με τον Μυστακίδη;

Είναι η… ευτυχία επειδή  Κουρμπέλης δεν βρήκε πρόταση που να του αρέσει και έμεινε στον Παναθηναϊκό;

Είναι ίσως το ότι όλα τα συστατικά του μικρόκοσμου που αυτοαποκαλούνται «Παναθηναϊκός» αυτό το διάστημα, παρέμειναν ως έχουν στις θέσεις αλλά και τις… θεσούλες τους;

Δεν ξέρω ειλικρινά.

Μπορεί στην τελική να είναι και όλα αυτά μαζεμένα.

Τα οποία για κάποιους, όντως μπορεί να αποτελούν «ευχάριστη εξέλιξη» και λόγο για πανηγύρια, αποθεώσεις και όλε μετά από κάθε παιχνίδι και ανεξαρτήτως πλέον αποτελέσματος.

Το θέμα είναι ότι για τον Παναθηναϊκό δεν αποτελούν κάποια θετική εξέλιξη ή αν θέλετε δεν τον αφορούν και καθόλου.

Όποιος νομίζει ότι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού αυτή την στιγμή, ήταν ή είναι, το αν θα μείνει ο προπονητής, αν θα μείνει ο Κωνσταντίνου, αν θα μείνει ο Τουμαζάτος, αν θα μείνει ο Κουρμπέλης, αν θα μείνε ο Διαμαντόπουλος ή οποιοσδήποτε και οτιδήποτε εμφανίζεται αυτόν τον καιρό σαν «Παναθηναϊκός», είναι πολύ γελασμένος.

Άνευ σημασίας είναι όλα αυτά και πέρα από κάποιες προσωπικές υποθέσεις, κόντρες κα συμφέροντα, δεν αφορούν σε τίποτε άλλο και προφανώς και στον Παναθηναϊκό.

Κι αυτό είναι που σε κάνει να απορείς για τις… προτεραιότητες που εμφανίζουν κάποιοι σε σχέση με τα θέματα που έχει αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός.
Τι σημασία έχει για παράδειγμα το ότι ήρθαν δύο μεταγραφές ακόμα τον Γενάρη;

Αν δεν ερχόντουσαν δηλαδή τι θα γινόταν;

Θα χάναμε και από τον Παναιτωλικό και δεν θα τον… υποχρεώναμε σε ισοπαλία μέσα στην Λεωφόρο, την οποία και… πανηγυρίσαμε κιόλας στο τέλος με την εξέδρα και τους παίκτες και τον προπονητή να αποθεώνουν ο ένας τον άλλο μετά την λήξη του αγώνα;

Σοβαροί να είμαστε.

Μήπως θα κινδυνεύαμε να… πέσουμε;

Δηλαδή αυτό ήταν το «ευτυχώς που είναι ο τάδε και μας κρατάει όρθιους» και το «εμείς θα σε κρατήσουμε Παναθηναϊκέ»;

Να κινδυνεύουμε να πέσουμε αν δεν έρθουν ο Κάτσε και με τον Μυστακίδη;

Κι αυτό το λέμε «όρθιος»;

Σαν κάτι να μην έχουμε καταλάβει καλά αδέρφια.

Κι εντάξει.

Το ότι τον Παναθηναϊκό τον… φέραμε τελικά εκεί που θέλαμε σαν μπόϊ και σαν «όνομα», φανερό είναι.

Αλλά ακόμα κι έτσι μερικά πράγματα δεν γίνεται να τα περνάμε στο ντούκου.

Έχετε συνειδητοποιήσει για παράδειγμα την τραγικότητα αυτής της ιστορίας με την τιμωρία από την ΟΥΕΦΑ;

Έχετε καταλάβει πως η μεγαλύτερη ξευτίλα και τραγικότητα της ιστορίας δεν είναι ότι μας τιμώρησε η ΟΥΕΦΑ με ένα χρόνο αποκλεισμό, αλλά το ότι… δεν μας κοστίζει και τίποτε αυτός  αποκλεισμός αφού… μπορούμε και μόνοι μας πια να μην παίζουμε στην Ευρώπη και δεν προβλέπεται να αλλάξει και σύντομα αυτό;

Ξέρετε για ποιο σύλλογο μιλάμε;

Ή μαζί με τον σύλλογο μίκρυναν και οι… απαιτήσεις μας;

Έχετε συνειδητοποιήσει αυτό που γίνεται από την Κυριακή το βράδυ;

Να μπαίνουν δηλαδή «Παναθηναϊκοί» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να πανηγυρίζουν για την νίκη της ΑΕΚ, ή ακόμα χειρότερα να εκφράζουν θέση για το αν θα τους κάνει να χαρούν το αν θα πάρει η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ ή ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα;

Καταλαβαίνετε ότι πια υπάρχουν «Παναθηναϊκοί» που συμπεριφέρονται κανονικά και με τον νόμο σαν οπαδοί μικρής ομάδας που λένε «είμαι Παναθηναϊκός και από τις… μεγάλες ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακός»; 

Πόση ξευτίλα πια να αντέξει κάποιος νορμάλ οπαδός, φίλος και οτιδήποτε άλλο θέλετε του Παναθηναϊκού;

Και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση και περιμένοντας ταυτόχρονα κάθε μέρα που ξημερώνει αν θα είναι η… τελευταία και θα κλατάρει ολοκληρωτικά το σύστημα, έχουμε και την πολυτέλεια για… χαρές και πανηγύρια κιόλας;

Και θέλετε να πειστούμε κι από πάνω ότι αυτές οι χαρές, τα πανηγύρια, η… ανακούφιση γιατί δεν έφυγε ο ένας κι ο άλλος και τα παλαμάκια μεταξύ μας, είναι αποτέλεσμα της… αγάπης μας για τον Παναθηναϊκό;

Καλή η «προσπάθεια» λοιπόν φίλοι μου, αλλά όταν βρήκε μια πειστική εξήγηση «γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος… Πατέρα», να μας την πείτε και στους υπόλοιπους για να χαρούμε όλοι μαζί πια.