Η αλήθεια πονάει: Αυτοί οι δύο στέρησαν από την ΑΕΚ τη μεγάλη πρόκριση!

Τρεις λέξεις ήταν όλο το νόημα όλου του σημερινού ματς:

Κρίμα κι άδικο!

Κρίμα κι άδικο για την ΑΕΚ που αποκλείστηκε αήττητη.

Κρίμα κι άδικο για την ΑΕΚ που έπαιξε σαν γηπεδούχος και δεν κρύφτηκε ούτε μια φορά μέσα στον αγώνα.

Κρίμα κι άδικο για την ΑΕΚ που έτρεξε περισσότερο από την αντίπαλό της και είχε την καθολική υπεροχή.

Κρίμα κι άδικο για την ΑΕΚ που είχε τις περισσότερες και τις καλύτερες ευκαιρίες αλλά την πούλησαν η μπάλα και οι καραμπόλες.

Κρίμα κι άδικο για την ΑΕΚ που εμφανίσθηκε σαν να ερχόταν από προετοιμασία στο Βόρειο Πόλο και όχι από τους +10 βαθμούς Κελσίου ράιτ θρου στους -10.

Κρίμα κι άδικο για την ΑΕΚ που δεν της έδωσε ούτε τον πυρετό του ο διαιτητής, αλλά μοίρασε σαφώς τα σπόρια απ’ το καρπούζι στη Δυναμό.

Κρίμα κι άδικο για την ΑΕΚ που έστησε σαν μεγάλος μαέστρος ο Χιμένεθ, αλλά την κρίσιμη στιγμή κοίταξε στον πάγκο και είδε τον Κλωναρίδη αντί να δει τον Λιβάγια.

Και ας σταθούμε λίγο σε αυτό το τελευταίο. Στα τελευταία μας της ΑΕΚ του έπιαναν όλες οι αλλαγές του Μανόλο και του γυρνάγανε το σκορ για πλάκα. Αυτή τη φορά ωστόσο οι αλλαγές του ήταν καταστροφικές. Ενώ έβλεπε ότι ο Μασούντ δεν τράβαγε από το εξηκοστό λεπτό κιόλας, αντί να βγάλει αυτόν έβγαλε τον Χριστοδουλόπουλο που είχε ακόμη βενζίνα στο τεπόζιτο και προκαλούσε διαρκώς ρήγματα στην δεξιά πλευρά της Δυναμό.

Κι ακόμη, αντί να βγάλει τον Αραούχο που πραγματικά προσπάθησε στο πρώτο ημίχρονο αλλά στο δεύτερο, ως συνήθως, κορόιδευε, έβγαλε τον Μπακασέτα που μπορούσε με το δυνατό και ευθύβολο σουτ του να δημιουργήσει καταστάσεις στη μικρή περιοχή των Ουκρανών.

Αλλά και πάλι, όλα τα ανωτέρω μαλακίες θα ήταν και ελάχιστες υποσημειώσεις σε έναν μεγάλο θρίαμβο αν ο Μασούντ, ο πλέον τεχνίτης παίκτης της ΑΕΚ και ίσως πιο τεχνίτης του ελληνικού πρωταθλήματος ολόκληρου δεν σημάδευε τα περιστέρια από τα τρία μέτρα. Σε κενή εστία! Μόνο μια φορά το έχω ξαναδεί αυτό, με πρωταγωνιστή τον Μάικ Γαλάκο, πριν από σαράντα χρόνια όταν φόραγα ακόμη κοντά παντελόνια για να πάω σχολείο. Αν το κάρφωνε εκεί ο Μασούντ, είχε τελειώσει ο αγώνας. Γιατί τους είχε δέσει φιόγκο τους Ουκρανούς και τον προπονητή τους ο Χιμένεθ και γιατί οι παίκτες της ΑΕΚ τους είχαν πάρει τα μέτρα για κοστούμι.

Τη εξαιρέση του Μπακάκη βεβαίως, που για δεύτερο συνεχόμενο ματς βρήκε το διάολό του με αυτό τον Γκονζάλες και παραλίγο να την πατήσει και πάλι όπως στο ΟΑΚΑ. Τη γλύτωσε, αλλά μέτρησε διπλό το γκολ από την πρώτη συνάντηση και αντίο ζωή.

Είναι πικρό, είναι άσχημο, αλλά είναι και περηφάνια μεγάλη να αποχωρείς με τέτοιο τρόπο από τη διοργάνωση. Μπράβο στην ΑΕΚ που δεν έκανε πίσω ούτε πόντο και δεν μάσησε ούτε στιγμή. Όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι που έχουν λίγο παραπάνω μυαλό απ’ ότι φανατισμό, σήμερα τη χειροκροτάνε!