Το κατάφεραν και αυτό στον Παναθηναϊκό. Να ζούνε δηλαδή σε ένα ταυτόχρονο… παράλληλο σύμπαν με… δύο Παναθηναϊκούς να προβάλλουν πότε ο ένας και πότε ο άλλος ανάλογα με τις… ορέξεις του καθενός.

Από την μια δηλαδή είναι ο Παναθηναϊκός της καθημερινότητας. Ο Παναθηναϊκός της… αγωνίας για την καταστροφή. Ο Παναθηναϊκός των προσφυγών, των τιμωριών, της αδειοδότησης, ο Παναθηναϊκός χωρίς παρόν και με άγνωστο μέλλον.

Κι απ’ την άλλη, ο Παναθηναϊκός της… μετά θάνατον ζωής. Ο Παναθηναϊκός της χλιδής στα παλάτια του ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός των εκατομμυρίων που θα έχουν επενδυθεί σ’ αυτόν και ο Παναθηναϊκός που θα κινείται πια στην… στρατόσφαιρα της ποδοσφαιρικής του απογείωσης.

Το εντυπωσιακό είναι η απίστευτη άνεση με την οποία κινούνται και… μετακινούνται από τον ένα Παναθηναϊκό στον άλλον, μια σειρά άνθρωποι και ειδικά στα ΜΜΕ, στην καθημερινή αναφορά τους σ’ αυτόν.

Υπάρχουν οι σοβαροί της ιστορίας, αυτοί δηλαδή που έχοντας επίγνωση της πραγματικότητας και των συνθηκών γενικότερα, επιμένουν να τονίζουν την κρισιμότητα του παρόντος και να φωνάζουν για την ανάγκη να βρεθεί λύση και διέξοδος τώρα και ανεξάρτητα από την όποια προοπτική του εγχειρήματος του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και των συνεταίρων του στο ΟΑΚΑ.

Και υπάρχουν και οι… άλλοι. Αυτοί που είτε λόγω αφέλειας, είτε γιατί θέλουν να αποφύγουν την σκληρή πραγματικότητα και τον δικό του ρόλο στο να φτάσει ο Παναθηναϊκός σ’ αυτήν την κατάσταση, μιλάνε ταυτόχρονα για… δύο Παναθηναϊκούς, μειώνοντας ή και ελαχιστοποιώντας την σημασία και τις συνέπειες της ολοκληρωτικής κατάρρευσης του συλλόγου, με αναφορές στο… μέλλον γεμάτες υποσχέσεις, πλούτη και παλάτια.

Με λίγα λόγια και δυστυχώς, στον Παναθηναϊκό αρχίζει και διαμορφώνεται στα σοβαρά όμως πια, ένα κομμάτι –που τείνει να γίνει σημαντικό- ανθρώπων που ασχολούνται με αυτόν, οπαδών του και όλα τα σχετικά, που έχει αποκτήσει πια την νοοτροπία… καθυστερημένων θρησκόληπτων πληθυσμών, οι οποίοι αρνούνται να δεχθούν την πραγματικότητα στο όνομα μιας… ευτυχισμένης μετά θάνατον ζωής.

Σαν να μην έχει καμιά σημασία πλέον το τι ζούνε και τι συνέπειες έχει, αφού υπάρχει ο Παράδεισος μετά και εκεί όλα θα είναι ρόδινα.

Διαμορφώνονται «Παναθηναϊκοί», οι οποίοι μοιρολατρικά περιμένουν τον «οπαδικό θάνατό τους» και τον θεωρούν και… καλοδεχούμενο κιόλας, εν ονόματι του ότι… κάποια στιγμή μετά θα μεταφερθούνε σαν αστρόσκονη στην Πράσινη Πολιτεία στο ΟΑΚΑ όπου θα τους περιμένουν βουνά από… πράσινο πιλάφι και… πενήντα πράσινες παρθένες για το υπόλοιπο της «οπαδικής ζωής τους».

Κι αυτό το σκηνικό υπάρχει λόγος που το καλλιεργούν αρκετοί μέσα και γύρω από τον Παναθηναϊκό. Και ο λόγος είναι απλός.

Δεν συμφέρει από πολλές απόψεις, για πολλούς λόγους και για κάμποσους ανθρώπους, να ασχολείται ο κόσμος του Παναθηναϊκού με το «σήμερα», με το τι γίνεται, γιατί γίνεται και ποιοι φταίνε για όλα αυτά.

Το δε αστείο στα όρια του κωμικοτραγικού ταυτόχρονα, είναι ότι όλο αυτό το συνάφι, ακόμα και για τον… Παράδεισο που επαγγέλλονται ότι θα πάμε όλοι ως «Παναθηναϊκοί οπαδοί» αφού πρώτα κηδέψουμε τον μακαρίτη με συνοπτικές διαδικασίες και πέσουμε όλοι «οπαδικά» μαζί του, έχουν αρχίσει και δημιουργούν «κριτήρια και προυποθέσεις» για το ποιοι θα έχουν το… δικαίωμα να τον γευθούν.

Τέλος πάντων και για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.

Είναι εντελώς άσχετο το τι θα γίνει τελικά με το πλάνο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο ΟΑΚΑ, με το σε τι κατάσταση είναι ο Παναθηναϊκός, πως φτάσαμε στο σημείο να έχουν γίνει ένα με την «Παναθηναϊκή καθημερινότητά μας» λέξεις όπως «υποβιβασμός» και «διάλυση», καθώς και με την ευκολία και την ελαφρότητα που αναφέρουμε αυτές τις λέξεις χωρίς συναίσθηση για ποια ομάδα και ποιον σύλλογο μιλάμε.

Και το σημαντικότερο, το πλάνο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι για τον Παναθηναϊκό και τίποτε άλλο.

Ούτε για να ξεπλύνει τα άπλυτα που έχουν αφήσει παρακαταθήκη στον Παναθηναϊκό οι σωτήρες και οι φευγάτοι εκτοξευτές του, ούτε για να αποκαταστήσει και να βρει στέγη και «δικαιολογίες» στα πάσης φύσεως… ορφανά των παραπάνω που διέλυσαν τον Παναθηναϊκό.

Οπότε καλά όλα, αλλά μάλλον πριν αρχίσουν να μας μιλάνε για τον Παράδεισο, τα πιλάφια και τις παρθένες, να μας πουν λιγάκι τι έχει γίνει, τα γίνεται και τι ρόλο έχουν παίξει οι ίδιοι σε όλο αυτό το σκηνικό.

ΥΓ.

Γιατί έχω την… αίσθηση πως όσα έχουν γραφτεί τις τελευταίες μέρες περί δυνατότητας που δίνει η ΟΥΕΦΑ υποτίθεται, να έχουν την… ευλυγισία κάποιες διοργανώτριες πρωταθλημάτων να δώσουν περίοδο χάριτος τριών χρόνων ακόμα και σε ομάδες που δεν θα έχουν εξασφαλίσει αδειοδότηση, έχει να κάνει με τα… τηλεοπτικά και τις σχετικές διαπραγματεύσεις που συνεχίζονται;

Γιατί έχω την… αίσθηση, ότι υπάρχει βάση στο να πρόκειται όλο αυτό για ένα… τελεσίγραφο προς τον Αλαφούζο του στιλ «μην υπογράψεις με τον ή την… τάδε για τα τηλεοπτικά σου και «εμείς» θα σου εξασφαλίσουμε τρία χρόνια στην Σούπερ Λίγκα ακόμα και χωρίς αδειοδότηση»;

Δεν ξέρω κάτι συγκεκριμένο φυσικά, αλίμονο άλλωστε. Απλά κάποιες αποχρώσεις ενδείξεις και κάτι… πουλάκια που τραγουδάνε αναλόγως έχει πάρει το μάτι και το αυτί μου.