Η ιστορία είναι συνήθως ο μεγαλύτερος και πιο απρόβλεπτος σκηνοθέτης των μεγαλύτερων τραγωδιών. Το έφερε έτσι λοιπόν η ιστορία και σήμερα που συμπληρώνονται ακριβώς δέκα χρόνια από το περιβόητο συλλαλητήριο για τη… λευτεριά και την εκτόξευση του Παναθηναϊκού, ο Παναθηναϊκός να αγωνιά για το αν θα πέσει ή όχι στη Β’ Εθνική (!!!).

Μπορεί πολλά να πει ο καθένας για το τι έγινε τότε, γιατί έγινε ό,τι έγινε και όλα τα σχετικά.

Η ουσία όμως δεν αλλάζει.

Και είναι δυστυχώς μία και μοναδική. Όπως και η αλήθεια άλλωστε.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έφτασε στο τέρμα της μεγάλης πορείας προς την καταστροφή, η έναρξη της οποίας σηματοδοτήθηκε από εκείνο το περιβόητο συλλαλητήριο και του οποίου αντικειμενικό αποτέλεσμα ήταν.

Ο Παναθηναϊκός δια της βίας, με τραμπουκισμούς, με παπάτζες από ένα μάτσο τυχοδιώκτες και απατεώνες και πάνω απ’ όλα με την αμέριστη «συμπαράσταση» στα όρια της… υποκίνησης και προτροπής, από τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ, παραδόθηκε σε ανθρώπους που για δέκα χρόνια λεηλατούσαν και κατέστρεφαν μέρα με την μέρα τον σύλλογο και την 100χρονη και βάλε ιστορία του.

Το αποτέλεσμα αυτής της «προσπάθειας» το βλέπουν σήμερα, ακόμα και εκείνοι οι αφελείς που στην άγνοια και την αφέλειά τους, έγιναν αντικειμενικά το «μαξιλάρι» πάνω στο οποίο πάτησαν όλοι αυτοί οι απατεώνες που διέλυσαν τον Παναθηναϊκό, αλλά και το… λοβοτομημένο ακροατήριο ταυτόχρονα που δεχόταν αδιαμαρτύρητα και κατάπινε αμάσητο το σανό που του σέρβιραν τα παπαγαλάκια των… πουράτων εκτοξευτών.

Των… εκτοξευτών που την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια όταν χρειάστηκε να βάλουν το χεράκι την τσέπη του για να συνεχίσουν να κάνουν τον «παράγοντα», όπως τον έκαναν πριν με τα λεφτά των άλλων.

Η Νέμεσις άργησε είναι η αλήθεια καμιά… δεκαριά χρόνια, αλλά έκανε με δραματικό τρόπο την εμφάνισή της ακριβώς στην… επέτειο της  θλιβερής «ψευτοεξέγερσης» που σήμανε την έναρξη για την πορεία καταστροφής και διάλυσης του Παναθηναϊκού.

Στα δέκα αυτά χρόνια, έγιναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα τα… χατίρια και τα «αιτήματα» των τύπων που είχαν πρωτοστατήσει στον… αγώνα για την λευτεριά.

Μέχρι που σαν κερασάκι στην τούρτα, ήρθε και η περίοδος του Γιάννη Αλαφούζου στην οποία ανέλαβαν και… τυπικά τα κουμάντα στον Παναθηναϊκό, με τις ευλογίες και την «ανάθεση έργου» στους συγκεκριμένους από τον Αλαφούζο.

Σε μια πενταετία που οι εξελίξεις δρομολογήθηκαν με εκπληκτικά γρήγορο ρυθμό και κατ’ ευθείαν προς την καταστροφή του πιο ιστορικού συλλόγου της χώρας. Μέσα σε μια απίστευτη ομερτά σε ΜΜΕ και εξέδρα, που όχι μόνο συγκάλυπτε το διαρκές έγκλημα, αλλά το αποθέωνε κιόλας.

Για να έρθουν τώρα οι ίδιοι ακριβώς να το παίζουν «θλιμμένοι συγγενείς και χήρες» για το… κακό που μας βρήκε.

Πολύ αργά πια. Πολύ αργά και για όλα.

Και για να σωθεί ο Παναθηναϊκός και για να προλάβουν να κρυφτούν όλοι αυτοί και για να συνεχίσουν να σερβίρουν παραμύθια και ελπίδες της τελευταίας στιγμής.

Η Νέμεσις μπορεί να άργησε, αλλά πια ήρθε.

Και απέναντί της θα βρεθούν πια όλοι. Κανονικά και με τον νόμο.

Παναθηναϊκός Superleague