Μια από τις πιο καταταλαιπωρημένες λέξεις και έννοιες στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, ήταν η λέξη "ενότητα". Από ένα σημείο και μετά μάλιστα, η λέξη έχασε εντελώς και το ουσιαστικό περιεχόμενό της. Καθώς από μέσον μετατράπηκε σε... σκοπό.

Έτσι ακριβώς.

Μιλούσαν όλοι για ενότητα, αλλά οι περισσότεροι δεν ήξεραν και δεν έμπαιναν καν στον κόπο να αναρωτηθούν γιατί την θέλουν την ενότητα, για ποιο σκοπό και με ποια αφορμή.

Το θέμα ήταν να είμαστε... ενωμένοι.

Τώρα ποιοι να ήμασταν ενωμένοι, γιατί έπρεπε να ενωθούμε, σε τι αποσκοπούσε αυτή η ενότητα, αυτά ήταν λεπτομέρειες.

Από ένα σημείο και μετά μάλιστα, η ενότητα ουσιαστικά σήμαινε το να το βουλώνεις ότι κι αν έβλεπες.

Να μην μιλάς για τίποτε.

Να λες όλα πάνε καλά.

Να είσαι με λίγα λόγια αρμονικά... συνεργαζόμενος και... υπάκουος, σε όλο αυτό το συνονθύλευμα που είχε κατσικωθεί στον σβέρκο του Παναθηναϊκού με τις ευλογίες και την... προστασία ταυτόχρονα δια της... ενίσχυσης, από τον Αλαφούζο και τους συνεργάτες του.

Ουσιαστικά η επίκληση της ενότητας, αποκλειστικό σκοπό είχε το να μην ζητηθεί ποτέ ο λόγος και να μην λογοδοτήσουν επομένως, όλοι εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην διάλυση του Παναθηναϊκού.

Όλοι αυτοί βέβαια, είχαν ξεχάσει ή είχαν προσπεράσει εσκεμμένα αν προτιμάτε, την ουσία και το νόημα της λέξης ενότητα.

Η ενότητα λοιπόν είναι το μέσον "για να..." πετύχουμε κάτι. Ενωνόμαστε δηλαδή, για να έχουμε καλύτερες προυποθέσεις να πετύχουμε τον σκοπό μας, τον στόχο μας, ότι επιδιώκουμε τέλος πάντων.

Και δεν ενωνόμαστε απλά για να... ενωθούμε και να καμαρώνουμε για το... επίτευγμά μας , την ίδια ώρα που ο κόσμος καίγεται δίπλα μας και εμείς απλά... παρακολουθούμε αδιάφοροι μεν αλλά πάντως... ενωμένοι.

Από την Παρασκευή το βράδυ όμως η λέξη "ενότητα" απόκτησε ξανά νόημα στον Παναθηναϊκό.

Με την αλλαγή σκυτάλης στον Ερασιτέχνη και το πέρασμα του στα χέρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, έχει πραγματικά πια νόημα να απαιτήσουμε όλοι ενότητα και συσπείρωση.

Ακριβώς πια γιατί πλέον υπάρχει στόχος.

Στόχος ορατός και ρεαλιστικός.

Στόχος που αν επιτευχθεί στον Ερασιτέχνη μπορεί να λειτουργήσει σαν πυξίδα και παράδειγμα για το ξεπέρασμα των αδιεξόδων συνολικά στον Παναθηναϊκό και προφανώς και στο ποδόσφαιρό του.

Η προσπάθεια αυτή πρέπει να πετύχει, είναι μονόδρομος το να πετύχει. Και ακριβώς γι' αυτό το λόγο έρχεται εδώ η ενότητα, σαν το μέσον πια που θα βοηθήσει και αρκετά μάλιστα στην επιτυχία των συγκεκριμένων στόχων.

Και μακάρι οι εξελίξεις στην ΠΑΕ, να μας... πείσουν ότι αξίζει και γι' αυτές να ενωθούμε και να στηρίξουμε το όποιο εγχείρημα προκύψει. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι θα παραγραφούν τα εγκλήματα και οι εγκληματίες που διέλυσαν τον Παναθηναϊκό και τον έφεραν σε σημείο μη αναστρέψιμο σε ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρό του.

Η πρώτη αντίδραση της ΠΑΕ στην ανάληψη του Ερασιτέχνη από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, καθώς και η θολούρα, οι ασάφειες κι οι υπερβολές που υπάρχουν σε σχέση με την περίπτωση της απόκτησης των μετοχών της ΠΑΕ από τον Παϊρότζ για λογαριασμό αυτών που εκπροσωπεί, δεν λειτουργούν και με τον καλύτερο τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση.

Ας ελπίσουμε όμως, ότι θα λειτουργήσουν όλοι με γνώμονα αυτό που πρέπει να γίνει για τον Παναθηναϊκό και στο ποδόσφαιρο και θα μας πείσουν να ενωθούμε στο πλάϊ τους.

Προς το παρόν όμως, το δεδομένο είναι ένα και είναι αυτό που συνέβη με τον Ερασιτέχνη.

Και αυτό είναι πως η ενότητα απέκτησε ξανά στον Παναθηναϊκό και νόημα και ουσία αλλά ταυτόχρονα και... ονοματεπώνυμο στο πρόσωπο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Δημήτρης Γιαννακόπουλος Παναθηναϊκός Superleague