Για τον Παύλο Γιαννακόπουλο γράφτηκαν τα πάντα και το τελευταίο μεγάλο αντίο από όλο τον κόσμο, γνωστό και μη, ήταν η πιο συγκλονιστική μαρτυρία για το ανθρώπινο και επιχειρηματικό μέγεθός του.

Αν θα υπήρχε πρόεδρος των προέδρων, τότε η καθολική αποδοχή του Παύλου Γιαννακόπουλου θα τον έβαζε απευθείας στο θρόνο. Ο Παύλος ανήκε τελικά στην τάξη αυτών των ανθρώπων που έγιναν δημοφιλείς και αγαπητοί από όλους, μόνο με το μικρό τους όνομα. Που λατρευόταν από κάποιον, στη σκέψη του και μόνο...

Η παρουσία του Βαγγέλη Μαρινάκη που αψήφησε τις αναμενόμενες αποδοκιμασίες των πράσινων οπαδών, άλλη μια τρανή απόδειξη του ποιος ήταν ο Παύλος. Ήταν ο άνθρωπος που γιγάντωσε τον Παναθηναϊκό όσο κανένας άλλος. Ήταν ο πρόεδρος που σου μιλούσε στον ενικό και που καλούσε μόνος του στις εφημερίδες για να ανακοινώσει μεταγραφή. Και τι μεταγραφή: τον «αθλητή Γουίλκινς». Ναι, αυτή η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και παιδάκι εγώ τότε στον ιστορικό «Φίλαθλο», ήταν από τις πρώτες που έμαθα από τους συναδέλφους.

Ο Παύλος θα είναι πάντα στο ΟΑΚΑ, θα σηκώνει πάντα κούπες και το δημιούργημά του θα μνημονεύει πάντα το έργο του και τη δύναμή του. Η ΚΑΕ, λοιπόν, αλλά και η Πολιτεία, θα πρέπει να πράξουν τα ανάλογα της προσφοράς αυτού του μεγιστάνα του ελληνικού αθλητισμού και του μπάσκετ. Διότι, τα λόγια από ένα σημείο και μετά, γίνονται φτωχά. Γι' αυτό, στον Παύλο Γιαννακόπουλο αξίζει ύψιστη τιμή. Το όνομά του, η μορφή του, να κοσμούν πλέον ένα τεράστιο πρότζεκτ όπως είναι αυτό του Arthens Alive που με τόσο κόπο και ζήλο τρέχει ο γιος του Δημήτρης.

Ναι, δίπλα στην κωδική ονομασία της επιχείρησης Athens Alive, πρέπει να προστεθεί το όνομα του ευεργέτη του Παναθηναϊκού. Θα είναι το τελευταίο και πιο λαμπερό πετράδι στη χρυσή αυτή επένδυση, το... 25ο καράτι που θα λάμπει για πάντα.

Τέτοιοι Άνδρες είναι αιώνιοι, κι ας μην τους τίμησαν -κακώς, κάκιστα- με την παρουσία τους οι... αιώνιοι αντίπαλοι.