Τρώνε τα μούτρα τους με κάτι... Γκερέρο - Αυτούς τους παικταράδες πρέπει να φέρουν - Ο Μπεργκ θα...

Αν θέλουμε ποιοτικότερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, οφείλουμε αναγκαστικά να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι μόνο από έμπειρους και φερέλπιδες Έλληνες ποδοσφαιριστές θα μπορέσουμε να δούμε. Και να κάνουμε την προσευχή μας ότι αυτές οι κατηγορίες των Ελλήνων παικτών θα δικαιώσουν τις προσδοκίες μας. Πρέπει, όμως, να πάρουν σωρηδόν ευκαιρίες.

Αυτός ο μονόδρομος προκύπτει από  το «είδος» που διαπιστώνουμε ότι έχουν οι μεταγραφικές κινήσεις των Ελληνικών ομάδων και δη των λεγόμενων «μεγάλων». Δεν χωρούν αυταπάτες. Οι εποχές παικταράδων που (από)δέχονταν προτάσεις από ελληνικές ΠΑΕ έχουν περάσει προ πολλού. Ακόμη και οι ΠΑΕ που θέλουν, γιατί έχουν τον οικονομικό τρόπο να φέρουν ηχηρά ονόματα, «τρώνε πόρτα». Οι λόγοι είναι γνωστοί:

Οι ξένοι θεωρούν την Ελλάδα ανασφαλή ποδοσφαιρικά χώρα (συνυπολογίζουν και την κρίση), της οποίας έχουν δυσκολέψει τα μονοπάτια προς το Τσάμπιονς και το Γιουρόπα Λιγκ ενώ ταυτόχρονα η αναξιοπιστία, συνοδευόμενη από κραυγαλέες ακρότητες, διαπερνά όλο το σώμα του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

Είναι, ως εκ τούτου, καταθλιπτικό το φαινόμενο να προσπαθούν οι κορυφαίες ελληνικές ΠΑΕ ν’ αποκτήσουν δευτεροτριτοκλασσάτους ξένους παίκτες και να δυσκολεύονται. Εισπράττουν απροθυμία, καθώς είναι κιόλας συνυφασμένη με την μείωση των μπάτζετ (πλην ΠΑΟΚ) των τριών μεγάλων ομάδων του Κέντρου.

Διαβάζουμε ότι ενδιαφέρονται κι αναζητούν παίκτες, που αγωνίζονται σε μέτριες ομάδες (πολλές κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού) καλύτερων, βέβαια, πρωταθλημάτων. Τέτοιοι ποδοσφαιριστές δεν αναβαθμίζουν την ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μέσοι (γιατί από δικούς μας αμυντικούς καλά πάμε) από την Εστορίλ, την Πορτιμονένσε, την Τρουά, την Μαλίν, τη Χέρενφεν, τη Νότιγχαμ, την Μπράιτον, τη Γκρασχόπερς κ.ο.κ. ή επιθετικοί των 3 και 5 γκολ σε μια σεζόν, τύπου Γκερέρο, δεν κάνουν «κλικ» στα μάτια των φιλάθλων.

Η πρωταθλήτρια ΑΕΚ έχει αποδυναμωθεί, την ώρα που ο ισχυρός άνδρας της Δημήτρης Μελισσανίδης αντιμετωπίζει επιχειρηματικά προβλήματα. Ο Ολυμπιακός με μισό προϋπολογισμό έναντι του περσινού, μπορεί να προσβλέπει μόνο σε μάνα εξ ουρανού από απρόσμενα καλές πωλήσεις (Ανσφαριφάντ, Ομάρ, Οφοε, Μαρίν κ.λπ.), αλλιώς δεν θα μπορέσει να κάνει διαφορά με τους Γκερέρο και ΜακΚέιν, αφού τέτοιοι παίκτες δεν κινούνται σε επίπεδα π.χ. Τσόρι, Ιμπαγάσα, Μιλιβόγεβιτς κ.α.

Επίσης, οι περιορισμοί που έχει ο Παναθηναϊκός αποτελούν τροχοπέδη, άρα ακόμη κι αν είναι «ατελείωτα» τα λεφτά της νέας ιδιοκτησίας του, δεν θα μπορέσει νακάνει δαπανηρές- ποιοτικές μεταγραφές ξένων. Μπερκ θα κάνει μερικά χρόνια να ξαναδεί…

Τέλος, ο ΠΑΟΚ που βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα, είναι άλλη ιστορία. Με τον δικέφαλο του Βορρά ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρος, γιατί ξέρει καλύτερα από κάθε άλλο να.. αυτοϋπονομεύεται, ακόμη κι αν έχει ή μπορεί να φτιάξει ομάδα να «πετάει».

Κοντολογίς, μόνο αν κάτσουν κάποιες «έξυπνες αγορές» θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάποιοι ξένοι, θα προσθέσουν ποιότητα στην ήδη μέτρια του Ελληνικού πρωταθλήματος. Χλωμό, αλλά ας μην απορρίπτουμε ότι αποσπασματικά αυτό είναι δυνατόν να συμβεί…

Άρα, τι αναλογεί κατά μείζονα λόγο; Μα, τα παπούτσια από τον τόπο σου. Η εμπιστοσύνη στα νέα, ιδίως, παιδιά, που έρχονται από τις Ακαδημίες. Εκείνοι, που ακόμη κι όταν ήταν 22-23 χρόνων, εξακολουθούσαμε να τους κατατάσσουμε στη χορεία των «ταλέντων». Όχι πλέον. Τώρα οι 18άρηδες πρέπει να λογίζονται από τις ομάδες τους ως άνδρες…