Αυτή είναι η διαφορά Ρονάλντο με τα... βυζανιάρικα Μέσι, Νέιμαρ - Κρόιφ με... τσιγάρο παρά κλάματα

Να το ξέρετε. Όσο ο άλλος φοράει κοντό παντελονάκι είναι παιδί. Όσο κλωτσάει μπάλα είναι παιδί. Ας είναι ο Μέσι. Ας είναι ο Ρονάλντο ή ο Νέιμαρ. Όποιος κι αν είναι, μόνο ένα παιδί έχει μέσα του. Είτε είναι 20, είτε 25, είτε 32 και πλέον χρόνων.

Ταυτόχρονα πολλοί εκτός από παιδιά είναι και διάσημοι. Παιδιά διάσημα, που τα πιο πολλά δεν μπορούν να ισορροπήσουν. Φρονώ ότι φταίει η μονομέρεια της παιδείας τους, όταν βρίσκονται στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες ή είναι εσώκλειστοι στη «Μάσια» και τα άλλα ποδοσφαιρικά «σχολεία» της υφηλίου.

Διαβάστε επίσης...

Χοντρό πρόβλημα στην ΑΕΚ και ανατροπές παντού - «Τρέχει» ο Τίγρης, «τρέμει» ο Ουζουνίδης!

Διαβάζουμε και ακούμε ότι οι εκπαιδευτές τους κόπτονται για τη μόρφωση των παιδιών και ταυτόχρονα τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι κάτι δεν κάνουν καλά. Τους εκπαιδεύουν ανισοβαρώς. Γι' αυτό και τα παιδιά, αντί να γίνονται άνδρες, χάνουν τον προσανατολισμό κι από παιδιά μεταμορφώνονται σε... παιδάκια, που βάζουν τα κλάματα ή κρύβονται στη φούστα της μάνας, της γυναίκας ή της ερωμένης τους.

Έβαλε τα κλάματα ο Νέιμαρ μόλις σκόραρε σε βάρος της φτωχής, πλην τίμιας Κόστα Ρίκα και δήλωσε ότι το ξέσπασμα οφείλετο σε όσα έχει «τραβήξει» για να κάνει το μακρύ οδοιπορικό από τη φτώχεια μέχρι το... Μουντιάλ.

Δεν είναι κακό να κλαίει ένα παιδί. Είναι κακό να υποκρίνεται. Είναι κακό να κλαίει με... επικοινωνιακούς όρους. Είναι κακό, κάκιστο την ώρα της... παράστασης του να θέλει να αλλάξει το σκηνικό και από τον «χλιδάτο» χλοοτάπητα να επιδιώκει τη συνειρμική μεταφορά μας στη φαβέλα των παιδικών φτωχικών του χρόνων.

Ο άλλος, μετά το διασυρμό της Αργεντινής από την Κροατία έπεσε σε περισυλλογή. Ούτε μια εξήγηση για το «Βατερλώ». Ούτε ένα βήμα πιο μπροστά από τους συμπαίκτες του... Έκλεψαν άλλοι για τον Μέσι...

Ξέρω, θα πείτε ότι είναι πληγωμένος ο εγωισμός του και προετοιμάζεται μέσα στη σιωπή για ρεβάνς στο γήπεδο με τη Νιγηρία.

Οι ηγέτες, φίλοι, δεν κλαίνε με τα μάτια του προσώπου. «Κλαίνε» με τα μάτια της ψυχής. Κι αφού την στεγνώσουν, προχωράνε. Αυτή η ειδοποιός διαφορά δεν θα καταστήσει ποτέ αδιαφιλονίκητους ηγέτες τον Μέσι ή τον Νέιμαρ. Αντίθετα, η κόπια του Ρονάλντο είναι διαφορετική. Μπορεί κι αυτός να μη φθάσει ποτέ στο ηγετικό επίπεδο του Πελέ, του Μαραντόνα, του Μπεκενμπάουερ, του Κρόιφ, αλλά τον κατατάσσω πιο ψηλά από τα... παιδάκια.

Και ναι, θα το φωνάζω ότι είναι... παιδάκια έτσι όπως συμπεριφέρονται και στέκονται στο σύγχρονο κόσμο. Που θέλουν χρόνο για να χαζολογήσουν στο ίντερνετ, που θέλουν κι άλλο χρόνο για να κάνουν βαφή και ανταύγιες στα μαλλιά τους και να χτυπήσουν τατουάζ στο σώμα τους. Που τρελαίνονται με το λουκ τους, με το φαίνεσθαι της καθημερινότητας τους, με το ίματζ τους στα ΜΜΕ, τις λάιφ στάιλ χαζομάρες τους και γενικώς με ό,τι το φαινομενικό, επιδερμικό και υποκριτικό.

Μη νομίσετε ότι είμαι εκτός εποχής. Αξιώθηκα -ζωή να' χουν- ν' αποκτήσω τρία παιδιά. Δεν είναι διάσημα. Αλλά με νοιάζει να νιώθουν μεγαλωμένα παιδιά. Να κινούνται με απλότητα και να συμπορεύονται με την ειλικρίνεια. Και ναι, είναι προτιμότερο να δικαιολογούν τον Κρόιφ με το τσιγάρο στο χέρι ή την ανατρεπτική στάση ζωή του Μαραντόνα, παρά να συναναστρέφονται με... παιδάκια, μπούληδες και φλούφληδες που κλαψουρίζουν και σέρνονται από το φουστάνι της μάνας τους.

Μωρέ, πώς το είπε ο Καντονά; «Τέλος πια στην εξαπάτηση. Τέλος στα κροκοδείλια δάκρυα. Τέλος πλέον στο ναρκισσισμό. Αγαπάμε τη Βραζιλία, όπως μάθαμε να την αγαπάμε». Έτσι έγραψε στο Instagram.

Βάλτε τώρα από τη μία πλευρά τον Μαραντόνα, τον Καντονά, τον Χιγκίτα, τον Βαντεράμα, τον Κρόιφ, τον Μπράιτνερ, τον Μπεστ και από την άλλη τον Μέσι και τον Νέιμαρ.

Τι σχέση μπορεί να έχει η παγκόσμια «αλητεία» με τα... βυζανιάρικα;