Είναι καμιά φορά σε τέτοια ειρωνική διάθεση η μοίρα, που λες και σε σημαδεύει για να κάνει τα παιχνίδια της...

«Ματωμένο φεγγάρι»: Ένα από τα σπανιότερα φυσικά φαινόμενα του ουρανού, σημειολογικά, Παρασκευή βράδυ, στο τελείωμα μιας φρικιαστικής εβδομάδας για την πατρίδα και το λαό μας, ορατό πάνω από το λεκανοπέδιο. Με το δράμα, το θρήνο και το σπαραγμό, στα καμένα και τις στάχτες της ανατολικής Αττικής, από κάτω ακριβώς από την «κόκκινη πανσέληνο» του Ιουλίου 2018.

Μια εβδομάδα που άνοιξε με έναν ατέλειωτο κύκλο αίματος και, εν τέλει, καθρεφτίστηκε από τη γη στον ουρανό.

Πελώριο το πένθος, βουβή η πίκρα και η απόγνωση, εφιαλτική η αγωνία – ποιος ξέρει για πόσο; - για τους αγνοούμενους και όσους εγκαυματίες συνανθρώπους μας, δίνουν σκληρές μάχες επιβίωσης στις Εντατικές των νοσοκομείων της Αθήνας.

'Όταν βρέχει πνιγόμαστε, όταν χτυπάει καύσωνας και πιάνουν δυτικοί άνεμοι καιγόμαστε, χάνονται άδικα ανθρώπινες ψυχές, κάθε ηλικίας, εξαϋλώνονται, καταστρέφονται περιουσίες, μόχθοι μιας ολόκληρης ζωής, σαν χτίσματα πάνω στην άμμο που τα παρασύρει το νερό στην ακρογιαλιά!'

ΟΙ ευθύνες πολλές και για πολλούς. Κυβερνητικούς, προγενέστερους πολιτικούς, πολεοδόμους, υπουργούς που ψηφίζουν και περνάνε «διάτρητους», εγκληματικούς νόμους δόμησης.

Ευθύνες και για εμάς τους ίδιους τους πολίτες, που με τον «ωχαδερφισμό» που μας χαρακτηρίζει και την φτηνή ελληνική απατεωνιά που μας διαφεντεύει, από αιώνες, δεν θα διδαχθούμε ποτέ.

Δεν θα βάλουμε μυαλό, ψάχνοντας πάντα για «μπάρμπα στην Κορώνη» και τρόπους για «λαδώματα» και «φακελάκια», για να παρακάμψουμε το νόμο και τους τύπους, χτίζοντας το «τσαρδί» μας όπου να 'ναι, όπως να 'ναι, κι ύστερα να μας φταίνε όλοι οι άλλοι.

Δεν αλλάζει ποτέ αυτό. Δυστυχώς. Το 'χουμε στην κούτρα μας. Είναι ίδιον της φυλής μας, το παντρευτήκαμε από τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας. Σάματις όλα τα στραβά και τα παράλογα, κουσούρια από το ζυγό των γκιαούρηδων δεν είναι;

'Την κουτσουκέλα μας θα την σκεφτούμε, θα την επιδιώξουμε και θα την κάνουμε. Γιατί θα βρούμε έτσι κι αλλιώς πρόσφορο έδαφος.

Όταν είσαι πρόθυμος να «λαδώσεις» και ο άλλος να τα «πάρει», η ζαβολιά θα γίνει. Και ύστερα;'

Ύστερα... όποιον πάρει ο Χάρος. Όσους καταγράψει στο τέλος το θανατικό...

Ηγέτης θα πει... Λάζαρος

Δεν είχα κουράγιο τόσες μέρες να γράψω για μπάλα, φιλικά και μεταγραφές. Με τέτοια θλίψη, με τόσο μεγάλο κακό που χτύπησε πάλι τους Έλληνες.

Άντε όμως ήρθε και το σαββατοκύριακο, η ζωή συνεχίζεται, κάποτε επιβάλλεται να βρίσκουμε τρόπους να ξεχνιόμαστε. Υγεία είναι αυτό. Φυσική ροή των πραγμάτων, με τη ζωή να συνεχίζεται...

Να 'τος, λοιπόν, ο Λάζαρος. Βγήκε μπροστά. Ηγετικά. Σαν που από το ξεκίνημα του με τα ερυθρόλευκα, μας φάνηκε ότι κάνει χρόνια προετοιμασία με την ομάδα, με πόση ταχύτητα δείχνει να έχει ενσωματωθεί με τον σύλλογο! Λες και ήταν πάντα σε αυτόν!

 Ίσως να είναι που τον αγαπούσε από παιδί και του έλαχε, έστω στα «γεράματα», να γίνει μέλος της ομάδας που είχε ανέκαθεν στην καρδιά, όσο κι αν τόσα ποδοσφαιρικά χρόνια τους χώριζαν  επαγγελματικές ανάγκες.

Τον Χριστοδουλόπουλο τον βλέπεις από τον τρόπο που παίζει, πώς συμπεριφέρεται στον αγωνιστικό χώρο, πώς προσεγγίζει τους συμπαίκτες του, αρχηγικά και κατευθυντήρια, σαν ο καθοδηγητής τους.

'Και πώς, χωρίς να περιμένει εκ του ασφαλούς να απευθυνθεί στον κόσμο του Ολυμπιακού, χωρίς να τον παροτρύνει κανείς, μοναχός, εθελούσια, σαν να ήταν εκείνος από την απέναντι πλευρά της εξέδρας, μίλησε, για να διώξει τις ανησυχίες.'

Καθησυχαστικός ο διεθνής επιθετικός, υποσχέθηκε «γούστα» στους οπαδούς του Ολυμπιακού. Τους άνοιξε την όρεξη για το άμεσο μέλλον και ας έχουν ακόμα τους (εύλογους) ενδοιασμούς τους για το τι... χωρητικότητας καλάθι να κρατάνε ενόψει της νέας σεζόν.

Τους καλλιέργησε προσδοκίες για ένα επιθετικό σύνολο που θα παίζει μπάλα και θα προσφέρει θέαμα. Πήρε την ευθύνη να αποταθεί στο ερυθρόλευκο κοινό. Έχει την προσωπικότητα να το πράξει.

'Και αν δεν επαληθευθεί, να είστε σίγουροι, ότι είναι από εκείνους που πάλι θα ξαναβγούν μπροστά. Και θα αναλάβουν τις ευθύνες τους.'

Αυτοί είναι οι ποδοσφαιριστές προσωπικότητες, Έλληνες που το δικό τους πετσί είναι ενιαίο με των υπολοίπων στον τόπο τους και πάνω στους οποίους μπορεί να στηρίζεται μια ομάδα, ένας σύλλογος, ένας οργανισμός. Όπως είναι ο Ολυμπιακός. Με έναν Λάζαρο ηγέτη του!

- ΔΙΑΒΑΖΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΜΙΡΑΝΤΑ  ότι τον έχουν για φευγιό. Ακόμα δεν τον είδαμε, του δίνουμε πασαπόρτι. Δεν τον ήξερα. Μόλις έριξα μια ματιά στο βιογραφικό του, ήταν εύκολο να διαπιστώσω ότι δεν έχει στεριώσει πουθενά.

Και διερωτήθηκα: Γιατί δηλαδή να «πιάσει» στον Ολυμπιακό! Άλλους «Ντα Κόστες», «Μποτίες» και... σου ξου μου ξου μανταλάκια, δεν χρειάζεται η ομάδα. Φτάνει πια η ταλαιπωρία είπαμε με τους στόπερ.

'Δεν κάνει, δεν κάνει. Να φύγει τώρα που είναι νωρίς. Προτού γίνει κι αυτός ακόμα ένα παλτό που μετά δεν βρίσκεις τον τρόπο να το πετάξεις από πάνω σου.

Καλά κάνει ο Ολυμπιακός και τον... σουτάρει εύκολα και απλά. Με συνοπτικές διαδικασίες.'

Καλές, χρυσές και οι δουλειές με τους μάνατζερ. Αλλά ο Ολυμπιακός και κάθε ομάδα στη θέση του, με τους ατζέντηδες των παικτών συνάπτει επαγγελματικές συμφωνίες.

Δεν είναι... φιλανθρωπικό ίδρυμα η ομάδα να κάνει δωρεές σε παίκτες και εκπροσώπους τους! 

Ροντερίκ Μιράντα Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος Superleague Ολυμπιακός