Όαση με γάργαρο νεράκι στην Ξάνθη - Μία από τα ίδια η «εξέδρα» - Εγώ δε λέω τίποτα για τον Μπουζούκη

Το λες μέχρι και ονειρικό το ξεκίνημα του Παναθηναϊκού, δεδομένων των συνθηκών.

Καθώς όχι μόνο έφυγε με διπλό από μια παραδοσιακά δύσκολη γι’ αυτόν έδρα, αλλά σκόρπισε ελπίδες με τη συνολική εικόνα που παρουσίασε μέσα στο γήπεδο.

Διαβάστε επίσης...

Τι συμβαίνει με την καριέρα του Μπουζούκη στον ΠΑΟ - Η απόφαση του Νίκου Νταμπίζα

Και για να μην είμαστε και άδικοι και εκτός γηπέδου, αλλά μόνο μέχρι τον… πάγκο, τον Γιώργο Δώνη δηλαδή και τους συνεργάτες του.

Γιατί κατά τα άλλα, η «εξέδρα» ήταν… μια από τα ίδια ή απλά… συνέχεια εκ των προηγουμένων.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να βρίσκονται σε άλλη χώρα, σαν να κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν και με συνθήματα της περασμένης δεκαετίας και από πλευράς περιεχομένου και από πλευράς… στόχων.

Όχι βέβαια πως σημαίνει και κάτι αυτό.

Απλά επιβεβαιώνεται πως και στις νέες συνθήκες –όπως κι αν προδιαγράφονται αυτές- η ομάδα θα εξακολουθήσει να είναι μόνη της και να προσπαθεί μόνης της και από κει και πέρα ο καθένας να την «θυμάται» όπως τόσα χρόνια, ανάλογα με τα κέφια του, ανάλογα με τους σκοπούς του και να την «χρησιμοποιεί» ανάλογα.

Τέλος πάντων και πολλά είπαμε γι’ αυτό και πολύ χώρο και χρόνο τους αφιερώσαμε, δεν παύουν να αποτελούν ένα μικρόκοσμο από τον οποίο νομοτελειακά ο Παναθηναϊκός κάποτε θα ξεφύγει και θα… ανασάνει ξανά ελεύθερος, αλλιώτικα θα πέσει «δεμένος μαζί τους» στον γκρεμό, εκεί δηλαδή που βαδίζει μέχρι σήμερα… αιώνια πιστός στην… αιχμαλωσία του.

Σε ότι έχει να κάνει με την ομάδα, την εμφάνιση και τη νίκη της τώρα.

Έμοιαζε σαν μια όαση γεμάτη γάργαρο νεράκι η εικόνα του Παναθηναϊκού, ειδικά αν πάρουμε υπ’ όψιν μας την… έρημο μέσα στην οποία καλείται να αντέξει με δεδομένες τις συνθήκες σε όλα τα άλλα επίπεδα.

Και τα κυριότερο, για μια ακόμα φορά φάνηκε, πως αντίθετα με όσα λέγονται και γράφονται και κόντρα στις… επικλήσεις προς τους «παλιούς και μεγάλους» να πάρουν από το χέρι τα πιτσιρίκια και να τα στηρίξουν στη δύσκολή προσπάθειά τους, συνέβη το αντίθετο.

Τα πιτσιρίκια με τον ενθουσιασμό, τη δίψα, το άγχος της καθιέρωσης και κάποια απ’ αυτά και με το ταλέντο τους, όχι απλά πήραν στις πλάτες τους την ομάδα, αλλά κάλυψαν και τα κενά ή το… αγκομαχητό με το οποίο έβγαλαν το παιχνίδι, κάποιοι από τους παλιούς στην ομάδα.

Κι αν δεν κάνω ειδική αναφορά σε κάποια απ’ αυτά και ειδικά στο πρόσωπο της βραδιάς στον Μπουζούκη δηλαδή, είναι μόνο και μόνο γιατί προσπαθώ να αποφύγω τον πειρασμό να μπω και εγώ στον γνωστό «χορό» που θα ακολουθήσει ή που μάλλον ξεκίνησε ήδη από χθες, που το μόνο που θα πετύχει είναι να κάψει πριν καν ξεμυτίσουν και αυτά τα βλαστάρια, όπως έγινε με τόσα και τόσα άλλα πριν απ’ αυτά.

Αυτό που χρειάζονται τώρα αυτά τα παιδιά –και ο Γιώργος Δώνης μαζί τους- δεν είναι ούτε λόγια αποθέωσης, ούτε ανάδειξη και εκτίναξη του ονόματος και της προσωπικότητάς τους.

Αυτό που χρειάζονται πάνω απ’ όλα, είναι η επιμονή στην αντιμετώπισή τους σαν να είναι κανονικά και με τον νόμο παίχτες του Παναθηναϊκού, όπως και είναι άλλωστε ανεξαρτήτως συνθηκών και η συνεχής απαίτηση απ’ αυτούς για προσπάθεια και προσφορά στην ομάδα.

Μόνο έτσι θα συντομέψουν χωρίς τριγμούς, σκαμπανεβάσματα και κινδύνους, το διάστημα προσαρμογής τους στις απαιτήσεις του Παναθηναϊκού και στον ρόλο τους, όχι απλά πια σαν αναγκαστικό συμπλήρωμα στην ενδεκάδα λόγω συνθηκών, αλλά σαν ατού της ομάδας, όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις και οι αντίστοιχες δυνατότητές της στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον.