Δεν είναι ξεγραμμένος ο Παναθηναϊκός - Στην άκρη τα παπαγαλάκια - Ανύπαρκτος ο Μουνιέ!

Έσβησαν μονοκοντυλιά τις περισσότερες από τις ανησυχίες που είχαν στον Παναθηναϊκό για την τύχη αυτής της ομάδας, ο Δώνης και οι παίκτες του.

Έσβησαν κυρίως τον υπαρκτό και λογικό φόβο με βάση τα δεδομένα, για το αν θα μπορέσει αυτή η ομάδα με βάση τις συνθήκες στις οποίες λειτουργεί και πολύ περισσότερο με βάση το πώς δημιουργήθηκε, να σταθεί αξιοπρεπώς ακόμα και σ’ αυτό το υποβαθμισμένο από πλευράς ποιότητας και απαιτήσεων Ελληνικό πρωτάθλημα.

Διαβάστε επίσης...

Επιθετικός από το πάνω ράφι - Παϊρόζ και Γκραντ θα... παίξουν μπάλα - Όλο το ρεπορτάζ!

Mεταγραφή «Μπεργκ» για στόχο ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟ-Αποκάλυψη για το σίριαλ του καλοκαιριού

Κι αυτό είναι πιο σημαντικό ακόμα και από τις νίκες, ακόμα και από τους έξι βαθμούς, ίσως ακόμα-ακόμα και απ’ αυτή την διαφαινόμενη αλλαγή ιδιοκτησίας στην ΠΑΕ.

Ο Γιώργος Δώνης και οι παίκτες του λοιπόν, κατάφεραν ήδη να εξοστρακίσουν τους πιθανούς φόβους για το αν αυτή η «κατ΄ανάγκη και υπό περιορισμούς δημιουργημένη ομάδα» θα είναι σε θέση να υπερασπισθεί τον εαυτό της.

Κατάφεραν επίσης να… υποσχεθούν.

Ναι ακριβώς αυτό.

Να υποσχεθούν.

Προς κάθε κατεύθυνση, ότι όχι απλά δεν είναι ξεγραμμένοι, αλλά ότι θα διεκδικήσουν με όπλα καθαρά ποδοσφαιρικά τα καλύτερα για τον Παναθηναϊκό και για τους εαυτούς του ο καθένας ξεχωριστά.

Και το ότι το κατάφεραν αυτό τόσο γρήγορα, εντυπωσιακά και κυρίως πειστικά ο Δώνης και οι παίκτες του, οφείλεται σε ένα και μόνο λόγο.

Στο ότι επέλεξαν να αντιμετωπίσουν «ποδοσφαιρικά» τα τεράστια προβλήματα που υπήρχαν και υπάρχουν στον Παναθηναϊκό και προσπάθησαν με τέτοια ακριβώς λογική να εξουδετερώσουν τις αδυναμίες και να εκμεταλλευθούν τις όποιες δυνατότητες έχουν.

Ούτε έκλαψαν, ούτε ξεκίνησαν την σεζόν σε στιλ «μα τι ν κάνουμε εμείς όταν υπάρχει αυτή κατάσταση», ούτε ξαμόλησαν τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια να φτιάχνουν «προτομές και αγιογραφίες» στους… ήρωες Δώνη και Νταμπίζα που κρατάνε τον Παναθηναϊκό… όρθιο παρά τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν, ούτε «ακούμπησαν» από τα φιλικά ακόμα στην εύκολη εξήγηση του «τι να κάνουμε αυτά μπορούμε» όταν ήρθαν οι πρώτες στραβές.

Αντίθετα έστειλαν το μήνυμα από την πρώτη τους κιόλας συνέντευξη, ότι εδώ υπάρχουν μόνο απαιτήσεις και καθόλου δικαιολογίες.

Κι έτσι προοσπάθησαν με αυτή την λογική να κάνουν ότι μπορούσαν καλύτερο και προς το παρόν φαίνεται να ξεπερνούν ακόμα και αυτή την ίδια τους προσδοκία και ελπίδα.

Κι αν επιμένω τόσο σ’ αυτό, είναι γιατί είναι πολύ πρόσφατες οι αστειότητες στα όρια της γραφικότητας που ακούγαμε και διαβάζαμε για τον Παναθηναϊκό, τόσο τέτοια εποχή πέρυσι όσο και κατά την διάρκεια όλης της χρονιάς.

Αρκεί να σας θυμίσω ότι πέρυσι τέτοια εποχή, με παρόντες ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ μεταγραφάρες και… ήρωα προπονητή, είχαμε ξεκινήσει με ένα σερί καταστροφών και ντροπιαστικών αποτελεσμάτων, όπως η ισοπαλία στον Πλατανιά ή ήττα από την Κέρκυρα και πάει λέγοντας και την ίδια στιγμή διαβάζαμε για την φοβερή και τρομερή δουλειά που γίνεται, για… ήρωα προπονητή που κρατούσε όρθια την ομάδα και που αν κάποιος τολμούσε να πει «μα… χάσαμε δεν κερδίσαμε» τον αναλάμβαναν οι αντίστοιχες «στρατιές υποστήριξης» για τα… περαιτέρω.

Ούτε ο Δώνης είχε φέτος διοίκηση και… στιβαρό πρόεδρο από πίσω του.

Ούτε οι παίκτες του Παναθηναϊκού –παλιοί και νέοι- είχαν καμιά διοικητική, στελεχική και οικονομική σιγουριά για το παρόν και για το μέλλον τους.

Απλά όμως την διαφορά την έκανε η προσπάθειά τους να «παίξουν μπάλα» όσο και όπως μπορούσαν και σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό, η ποιότητα μερικών απ’ αυτούς που αναγκαστικά φέτος τους ρίξαμε στα βαθιά σε σχέση με την αντίστοιχη ποιότητα της πλειοψηφίας των περυσινών «μεταγραφάρων» του εμπνευσμένου και… θεόσταλτου διδύμου «προπονητή-τεχνικού διευθυντή- που ευτυχώς που είχαμε και αυτούς και τα γνωστά …

Κι όσο για το τελευταίο και το σημερινό παιχνίδι ήταν ενδεικτικό.

Την διαφορά μέσα στο παιχνίδι την έκαναν οι λεγόμενοι «μικροί» με την συμπαράσταση μετρημένων στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού «παλιών» όπως για παράδειγμα ο Κουρμπέλης.

Και μόνο ο «αέρας», η ταχύτητα και η… ανατροπή όποιου έβρισκαν μπροστά τους οι Εμανουηλίδης και Καμπετσής όταν μπήκαν και αποχώρησε ο πολύς αλλά ανύπαρκτος Μουνιέ, ήταν ενδεικτική.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, σε πείσμα των καιρών και των… μελλούμενων μπήκε κάτι παραπάνω από καλά στην μάχη.

Το αν θα συνεχίσει έτσι, σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί από το πόσο θα αντέξουν ο Δώνης και οι παίκτες του στην αντιποδοσφαιρική πραγματικότητα από την οποία περιτριγυρίζονται, από το κατά πόσο θα μείνουν ανεπηρέαστοι από τις εξελίξεις και τους πάσης φύσεως αβανταδόρους που θα πλακώσουν οσονούπω δίπλα τους και τέλος από το πόσο θα παραμείνουν πιστοί στην λειτουργία και την αντιμετώπιση κάθε θέματος και κάθε δυσκολίας, με καθαρά ποδοσφαιρικό τρόπο και κριτήριο.