Πιστεύω να είδε το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Λάρισα ο Αλαφούζος.

Κι αν το είδε, ελπίζω έστω και αργά να κατάλαβε.

Να κατάλαβε τι λεφτά του έφαγαν τόσα χρόνια όλοι οι απατεώνες και ανίκανοι που είχε για τεχνικούς διευθυντές και προπονητές και του έκαναν τριάντα μεταγραφές τη σεζόν και πάλι... δεν είχαν παίκτες κι όλα τα άλλα λαμόγια και άμπαλα που είχε μαζέψει γύρω του.

Να κατάλαβε και αυτός και αν θέλετε και όλοι οι μεγαλοπρόεδροι ειδικά των μεγάλων ομάδων.

Γιατί αν κατάλαβαν, είναι πραγματικά για να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο.

Και ειδικά ο Αλαφούζος που… κατάφερε και να λεφτά να βάλει και να είναι αυτή τη στιγμή το πλέον ανεπιθύμητο πρόσωπο στον Παναθηναϊκό και να έχουν συνδυάσει όλοι την απομάκρυνσή του σαν βασική προυπόθεση για να υπάρξει ελπίδα για τον σύλλογο.

Απλά ας αναρωτηθούν όλοι.

Αν αυτό που βλέπουμε από τον Παναθηναϊκό σ’ αυτά τα πρώτα παιχνίδια του, ήταν προϊόν και αποτέλεσμα των περιβόητων «σχεδιασμών» και «μεταγραφικών πλάνων» σαν κι αυτά που είδαμε τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό.

Αν γινόταν στο ξεκίνημα της σεζόν εκείνου του καλοκαιριού με το… καλύτερο έμψυχο υλικό που είχε ποτέ ο Παναθηναϊκός σαν αποτέλεσμα των επιλογών του Στραματσιόνι.

Αν γινόταν πέρυσι μετά τις δεκαεφτά μεταγραφές του Διαμαντόπουλου και του Ουζουνίδη.

Τα θα έλεγαν και τι θα έγραφαν σήμερα όλοι αυτοί που ανακάλυψαν την Αμερική στον Δώνη και τους μικρούς του Παναθηναϊκού που μπήκαν από ανάγκη στα βαθιά με την μία.

Τι ύμνους και τι αγιογραφίες θα είχαμε.

Κι ας το σκεφτούν λίγο και οι άλλοι μεγαλοπρόεδροι που τους έχουν ταράξει στο ξεζούμισμα οι τεχνικοί διευθυντάδες, οι προπονηταράδες και οι μανατζαραίοι που έχουν δίπλα τους.

Όλοι αυτοί που μόλις καταφέρουν να φέρουν κανά παλαίμαχο που κάποια στιγμή θα κάνει και μια… ντρίπλα σε ένα παιχνίδι ή θα βάλει και κανα γκολ με… πέναλτι, μόλις βρουν κανα παικτάκι που να παίζει καμιά ώρα χωρίς να τραυματίζεται και μόλις φέρουν κανα κανονικό ποδοσφαιριστή που απλά δεν θα προκαλεί γέλια κάθε φορά που ακουμπάει μπάλα, διαβάζουν ύμνους για την πάρτη τους και για την φοβερή και τρομερή δουλειά που έκαναν.

Τόσα λεφτά που έχουν πεταχτεί στο χιόνι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ακριβώς γιατί έχουν μαζευτεί όλοι οι απατεώνες, οι ανίκανοι, οι ανεπάγγελτοι και οι τσανακογλείφτες δίπλα στους προέδρους, δεν έχουν πεταχτεί πουθενά στον κόσμο.

Και μου κάθονται όλοι τώρα και μου γράφουν εκστασιασμένοι ύμνους για τον Δώνη και τα πιτσιρίκια του, με την ίδια ακριβώς άνεση και έπαρση που τόσα χρόνια είτε υμνούν τον κάθε καραγκιόζη που παριστάνει τον τεχνικό διευθυντή και τον προπονητή, είτε το παίζουν «Τσοβόλες» των ομάδων και του… λαού των ομάδων, αραδιάζοντας κατεβατά και… απαιτώντας να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη οι πρόεδροι, να… αφουγκραστούν τον κόσμο και να… δώσουν τα κλειδιά της ομάδας στον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή.

Της λαμογιάς και της αμπαλοσύνης το κάγκελο με λίγα λόγια.

Ειλικρινά δεν ξέρω ως πού και πόσο θα αντέξει ο φετινός Παναθηναϊκός.

Μπορεί και να τρελάνει όλο τον κόσμο, μπορεί και να καταρρεύσει ξαφνικά, μπορεί και να αφήσει εποχή, μπορεί και να περάσει τελικά χωρίς να ακουμπήσει καθόλου.

Παρ’ όλα αυτά και ότι απ’ αυτά κι αν γίνει, αυτό το γκρουπ θα έχει προσφέρει ήδη πάρα πολλά και στον Παναθηναϊκό και στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ακριβώς γιατί θα μπορεί και μπορεί ήδη αν θέλετε, να λειτουργήσει σαν παράδειγμα, στο γιατί τις ομάδες δεν τις κάνουν απλά και μόνο τα λεφτά αν πέφτουν με το τσουβάλι, το πόσα χρόνια και πόσα παιδιά έχουν πάει χαμένα και από τις ομάδες μας και από την Εθνική και τέλος το γιατί οι ομάδες και οι άνθρωποί τους σε όλα τα πόστα πρέπει πριν από κάθε τι να ξέρουν το αντικείμενο, να είναι έντιμοι και να προσπαθούν με δουλειά και ποδοσφαιρικό καθαρά μυαλό να κάνουν την δουλειά τους.

Τον Παναθηναϊκό φέτος, τον… ανάγκασε η πραγματικότητα να συμπεριφερθεί έτσι.

Γιατί νάστε σίγουροι πως αν ήταν αλλιώτικα τα πράγματα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει το παραμικρό απ’ όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής.

Απόδειξη η περυσινή χρονιά, που κανένα απ’ αυτά τα πιτσιρίκια δεν βρήκε ποτέ θέση και ρόλο στην ομάδα, παρ’ ότι υποτίθεται ήμασταν πνιγμένοι στα χρέη, χωρίς διοίκηση κα με τον πρόεδρο φευγάτο.

Και μην πάτε μακριά.

Σκεφθείτε απλά, ότι αυτή εδώ η ομάδα που στήθηκε κατ΄ ανάγκη, με απαγόρευση μεταγραφών και χωρίς καμιά βοήθεια και δυνατότητα, έχει ήδη… συντρίψει το περιβόητο «ρεκόρ» της περυσινής ομάδας με τον φωτισμένο τεχνικό διευθυντή, με τον γίγαντα προπονητή και με δεκαεφτά μεταγραφές στη διάθεσή της.

Σε τρία παιχνίδια μετράει ήδη δύο διπλά μακριά από το Λεκανοπέδιο, τη στιγμή που πέρυσι… βγήκαμε στην Ομόνοια να πανηγυρίσουμε μόλις εκεί προς το τέλος της σεζόν… καταφέραμε επιτέλους να κάνουμε το πρώτο διπλό -στη Λάρισα κατά σύμπτωση και πάλι- γράφοντας πραγματικά ιστορία. Αλλά απ’ την… ανάποδη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: «Χαμός» με Δώνη-Μαρίνο - «Ρίχνει» το ΟΑΚΑ ο Παϊρόζ - Ποιος «κλέβει» Χατζηγιοβάννη, τρόμος στον ΠΑΟ

 

 

Μαρίνος Ουζουνίδης Αντρέα Στραματσόνι Γιώργος Δώνης Γιάννης Αλαφούζος Παναθηναϊκός Superleague