Βήμα-βήμα αλλά σταθερά με κατεύθυνση θετική συνεχίζει να προχωράει ο Παναθηναϊκός. 

Κι αυτό είναι το σημαντικότερο μετά και την νέα νίκη του, επί του Πανιωνίου αυτή τη φορά με το γκολ του Χατζηθεοδωρίδη.

Θα μπορούσε και να τελειώνει εδώ όλη η αναφορά στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Αφού άλλωστε, αυτό είναι το ζητούμενο και μόνο έτσι μπορεί να βλέπει ο Παναθηναϊκός την πορεία του με βάση τις συνθήκες στις οποίες είναι αναγκασμένος να λειτουργεί.

Παιχνίδι το παιχνίδι, με σοβαρότητα, προσγειωμένος και έχοντας πάντα κατά νου, το ότι μέχρι που θα φτάσει θα εξαρτηθεί από πολλά πράγματα, αρκετά από τα οποία δεν περνούν από το χέρι του.

Αν κάτι θα έπρεπε να πούμε για το παιχνίδι με τον Πανιώνιο, αυτό είναι η σοβαρότητα με το οποίο το αντιμετώπισαν και αυτή τη φορά ο Δώνης και οι παίκτες του.

Και το σημαντικότερο, ότι ο Παναθηναϊκός όλο και περισσότερο θυμίζει και δείχνει κανονική ομάδα και μάλιστα ομάδα με απαιτήσεις στην συμπεριφορά, την λειτουργία, την απόδοση αλλά και την αποτελεσματικότητά του μέσα στο γήπεδο.

Κι αυτό ισχύει όχι μόνο για τα θετικά της ιστορίας.

Αλλά και για τις αδύνατες πλευρές, τις αδυναμίες και τα λάθη του, που είναι όλα λογικά και υπαρκτά σε κάθε ποδοσφαιρική ομάδα και που πλέον παραπέμπουν και πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν πράγματα που συμβαίνουν πάντα στο ποδόσφαιρο και που σαν τέτοια τα αντιμετωπίζουν και τα λύνουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλες οι κανονικές ποδοσφαιρικές ομάδες.

Το συγκεκριμένο είναι κάτι, που ασφαλώς και κανείς δεν το περίμενε στο ξεκίνημα της σεζόν.

Καθώς όλοι είχαν επικεντρωθεί στο τρόπο, τα μέσα και τις συνθήκες μέσα στις οποίες κλήθηκε να συγκροτηθεί αυτή η ομάδα και που τα περισσότερα δεν είχαν να κάνουν με το ποδόσφαιρο, αλλά με όλα τα υπόλοιπα που γινόντουσαν και συνεχίζουν να γίνονται στο ευρύτερο περιβάλλον αυτής της ομάδας.
Πολύ μεγάλη υπόθεση αυτό για τον Δώνη και τους παίκτες του.

Το ότι δηλαδή κατάφεραν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τις συνθήκες, να γίνουν κανονική κατ΄αρχήν ομάδα και ανταγωνιστική και αρκετές φορές ελκυστική ομάδα στην συνέχεια.

Και στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο λοιπόν, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε ξανά όλα αυτά τα οποία συζητάμε μέχρι τώρα.

Με κυρίαρχο την φρεσκάδα των νέων παιδιών της ομάδας, την σταθερότητα στο πείσμα, την θέληση και τον τρόπο με τον οποίο διεκδικούσαν –ακόμα και στις μέτριες ή κακές στιγμές στο παιχνίδι τους- να πάρουν το καλύτερο από το παιχνίδι, πράγμα που τελικά κατάφεραν κιόλας.

Το να μπούμε αυτή την στιγμή από τώρα στην συζήτηση για το τι θα γίνει, αν και πως θα ανταποκριθεί η ομάδα και όλα τα σχετικά στο σερί των ντέρμπι που έχει μπροστά της, είναι και ανώφελο και αρκετά γρήγορα για να αποτελέσει αντικείμενο ενασχόλησης και ερωτηματικών στον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του.

Ας μείνουμε προς το παρόν σε όσα έχουμε δει μέχρι τώρα και γα το… μετά, έχουμε καιρό.

Το κάθε πράγμα στην ώρα του. Άλλωστε είπαμε. Βήμα-βήμα και παιχνίδι με παιχνίδι.

ΥΓ.
Κατανοητό και το νεαρό της ηλικίας και όλα α σχετικά.

Αλλά ο Χατζηγιοβάννης θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσει να βλέπει πιο σοβαρά τον εαυτό του πάνω απ’ όλα σαν κομμάτι της ομαδικής δουλειάς και της ομάδας του.

Γιατί εντάξει, αντιμετωπίσαμε όλοι με κατανόηση και συμπάθεια τα… παρακαλετά του προς τον πάγκο σε κάθε πέναλτι που κερδίζει ο Παναθηναϊκός για να τα εκτελέσει, ακόμα και σε περιπτώσεις όπως εκείνο στο τελευταίο λεπτό στην Τρίπολη, που το ποιος θα εκτελούσε το πέναλτι ήταν το τελευταίο που σκεφτόταν ο οποιοσδήποτε στον Παναθηναϊκό.

Αλλά φάσεις σαν κι αυτή στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο, που… έτρεξε να προλάβει τον… Καμπετσή για να σκοράρει αυτός εκεί κοντά στο εικοσάλεπτο του παιχνιδιού, αποτελούν καμπανάκι και προς τον ίδιο και προς τον Δώνη για την νοοτροπία του μικρού, που θα πρέπει άμεσα να αλλάξει, πριν καταστρέψει τα πολλά που μπορεί να κάνει στον Παναθηναϊκό και στο ποδόσφαιρο συνολικά ο νεαρός μεσοεπιθετικός.

Γιώργος Δώνης Πανιώνιος Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague