Τέσσερις χτυπητές αδυναμίες παρατηρεί κανείς στον Ολυμπιακό του Ηρακλείου:

1) Η εντοπισμένη δυστοκία της ομάδας δεν είναι ένα ζήτημα που το περνάς στο ντούκου. Γιατί, άλλο να σου λείπει το εύκολο γκολ και άλλο να μην σκοράρεις ούτε… με αίτηση! Άλλο να είναι τραυματίας ο Χασάν, ο βασικός σου σέντερ φορ φερ' ειπείν και να ησυχάζεις, βρίσκοντας μιας προσωρινή, όπως όπως λύση αντικατάστασης του, περιμένοντάς τον να σε ξελασπώσει πάλι και άλλο να μην υπάρχει ούτε ένας επιθετικός σου, που να βλέπει το τέρμα… στρέμματα ολόκληρα και όχι γραμματόσημο!

Διαφορετικό επίσης να υλοποιείς φάσεις, τις επιθετικές προσπάθειές της η ομάδα, με πλουραλισμό στο σκοράρισμα, χωρίς να στηρίζεται αποκλειστικά σε έναν-δύο παίκτες -όπως π.χ. ο ΠΑΟΚ που περιμένει πρωτίστως να πανηγυρίσει από τα αποτελεσματικά ποδάρια του (γεννημένου στράικερ) Πρίγιοβιτς- παίρνοντας μετουσιώσεις από τους ακραίους, τους χαφ, μέχρι και τους αμυντικούς ψηλούς σε στημένα και διαφορετικό να το ψάχνεις με το σταγονόμετρο.

Καταλαβαίνουμε τι λέμε… Ο Ολυμπιακός δεν έχει τίποτα από όλα αυτά και πώς κατόπιν να φανεί φως στον ορίζοντα; ‘Η το έχεις ή δεν το έχεις το γκολ. Αυτό!

2) Την ασυνεννοησία των κεντρικών μπακ και το έλλειμμα εμπιστοσύνης στην καρδιά της θωράκισης της ομάδας. Ο Βουό -ποιος, ο Βουό και όχι ο… Ιγκουαίν- έπιασε αδιάβαστους Μεριά και Μιράντα στη φάση που έκρινε το ματς. Ούτε που κατάλαβαν οι ερυθρόλευκοι στόπερ για πότε ο Ιβοριανός τους… σκέπασε στο μαξιλάρι που ροχάλιζαν και τους αποκοίμισε για να πιάσει εντελώς ανενόχλητος την κεφαλιά στα 4 μέτρα το πολύ από τον Γιαννιώτη. Θεέ και Κύριε! Αν είναι δυνατό να τρως τέτοια γκολ! Μ’ αρέσει που έμεινε ο Βούκοβιτς πίσω για λόγους τακτικής, που κάναμε τόσο λόγο για τις εμφανίσεις του Σισέ με την εθνική του ομάδα και σε πόσο καλή φόρμα βρίσκεται και που αυτός ο Μιράντα επρόκειτο να μας χαιρετούσε στις 2-3 βδομάδες που είχε ντυθεί στα ερυθρόλευκα το καλοκαίρι, ώσπου στο τέλος όχι μόνο έμεινε αλλά εξακολουθεί και η τεχνική ηγεσία να πειραματίζεται μαζί του!

Ετούτοις θα μας κάνει να αναπολούμε Μποτία και Ντα Κόστα! Τόσο καλοκαίρια ξοδεύονται χρήματα για αγορά στόπερ και το «χτικιό» παραμένει τρυπωμένο μέσα στην αμυντική κάλυψη του Ολυμπιακού!

3) Την έλλειψη αγωνιστικής πειθαρχίας και εκείνη την πεισματάρα διάθεση που συντροφεύει έναν νικητή και τον ακολουθεί στις κινήσεις του. Ο Ολυμπιακός του 1ου ημιχρόνου ήταν ένα θλιβερό φάντασμα με ερυθρόλευκες στολές. Το απόλυτο τίποτα. Αλλού γι' αλλού. Έκανε τους παίκτες του ΟΦΗ να φαίνονται… υπέρ-παίκτες! Ναι, γιατί αυτοί ήταν με το μαχαίρι στα δόντια, οι μαχητές που ήθελαν και πήραν τη νίκη. Οι ερυθρόλευκοι στερούνταν νεύρου, χαρακτήρα και εγωισμού, στοιχεία απαραίτητα για να περάσεις νικηφόρα από ένα επαρχιακό γήπεδο το οποίο διψάει να σε κερδίσει.

Τα τελευταία 25 λεπτά που ο Ολυμπιακός έκλεισε τον ΟΦΗ στα καρέ του μεγεθύνουν το πρόβλημα, γιατί θυμόμαστε ότι:

Στο Μιλάνο για 70 λεπτά οι ερυθρόλευκοι προηγούνταν ήταν μηχανοδηγοί, αλλά μετά κάπου το έχασαν το τρένο, τους έφυγε ο συρμός και έμειναν πίσω να κουνάνε μαντήλι!

Στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ οπισθοχώρησαν ανεξήγητα στο φινάλε, δίνοντας χώρους και καλλιεργώντας το απογοητευμένο ως εκείνη τη στιγμή πνεύμα των παικτών της πρωταθλήτριας να τους ισοφαρίσει, ώσπου συνέβη αυτό στη λήξη!  

Την Κυριακή πάλι στο Ηράκλειο άφησαν μια ώρα και παραπάνω παιχνιδιού να τους φύγει και ύστερα έτρεχαν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα!

Θέλω να επισημάνω ότι αυτά είναι στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι κάτι σοβαρό και όχι απλό συμβαίνει με τη διαχείριση των αγώνων.

4) Και εδώ αρχίζουν οι ευθύνες του Μαρτίνς. Ο οποίος στην Κρήτη φάνηκε ότι παρέταξε την ομάδα «αδιάβαστη». Σε αντίθεση με άλλους αγώνες είναι αλήθεια που ο Πορτογάλος τεχνικός είχε εμβαθύνει σωστά στο παιχνίδι του αντιπάλου. Τώρα όμως, μολονότι τα έριξε στους παίκτες του στο τέλος του ματς, λέγοντας ότι βρήκαμε τον ΟΦΗ όπως ξέραμε και τον περιμέναμε -άρα εγώ τα είπα, αυτοί δεν τα εφάρμοσαν…- εν τούτοις, είδαμε έναν Ολυμπιακό… βάρκα γιαλό, ειδικά στο α’ μέρος, όταν υπήρχε ή δεν υπήρχε στο γήπεδο ένα και το αυτό!

Άλλωστε το βασικό μέλημα ελέγχου του αγώνα και διαχείρισης του, είναι ξεκάθαρα του προπονητή πάντα, ο οποίος πρέπει κατόπιν να βρει τον τρόπο να μεταλαμπαδεύσει τις ιδέες και τη φιλοσοφία αντιμετώπισης του αντιπάλου στους παίκτες του. Με την ευθύνη επίσης να τον βαραίνει για το αν αφομοίωσε τις εντολές του η ομάδα ή όχι.

Ασφαλώς και σε ένα αποτυχημένο σερί, σε λάθη που επαναλαμβάνονται, σε προβλήματα που δεν βρίσκεται λύση και σε επανειλημμένες επιλογές ποδοσφαιριστών που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις, ο τεχνικός ηγέτης έχει το μερίδιο ευθύνης του.

Κάπου σφάλλει και αυτός. Και όχι μόνο οι παίκτες. Ωστόσο δεν εγείρεται θέμα προπονητή αυτή τη στιγμή στον Ολυμπιακό. Δεν είναι άδικο μόνο και άκαιρο, είναι και εντελώς λανθασμένη σκέψη.

Οι όποιες κραυγές του κόσμου στα social media που συμπαρασύρουν τον Πέδρο Μαρτίνς στην οργή κατά παικτών δεν γίνεται να ληφθούν υπόψη. Είναι πάνω σε ένταση, σε φάση απογοήτευσης και πανικού.

Ο Πορτογάλος έχει αναλάβει έργο πολύ δύσκολο με θεμελιώδεις αλλαγές και ανατροπές στο ρόστερ από την αρχή και πολεμική απ’ έξω σε βαθμό που εκ προοιμίου ήταν γνωστό και αναμενόμενο ότι δεν θα έχει προηγούμενο, εφόσον ο Ολυμπιακός κατάφερνε να μπει σφήνα στα θεωρητικά πρώτα φαβορί της σεζόν, τους δύο Δικεφάλους.

Να κριθεί και να καταδικαστεί σε ελάχιστους μήνες; Πάλι τα ίδια δηλαδή; Και ενώ τα δείγματα της δουλειάς του έχουν γενικά ολοφάνερη προοπτική;

Όχι βέβαια!   

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: «Mπαλωθιές» για Ολυμπιακό, Τουρέ, Λάζαρο - «Αυτός τον "έφαγε" - Χειρότερος όλων - Είναι σε πανικό!»

Πέδρο Μαρτίνς Supeleague ΟΦΗ Ολυμπιακός