Κλείνοντας και το δεύτερο δεκαήμερο του Νοέμβρη, είναι δεδομένο πως η ΑΕΚ θα βρεθεί πολύ σύντομα – ίσως και τις αμέσως επόμενες ημέρες – μπροστά στο ανοιχτό θέμα των ανανεώσεων των συμβολαίων. Υποθέσεις γνωστές, για τις οποίες έχουν λεχθεί πολλά. Ισως περισσότερα από όσα θα έπρεπε, καθώς στην ΑΕΚ είναι υποθέσεις που λαμβάνουν μεγάλη έκταση, την ώρα που σε άλλες ομάδες θεωρούνται ως θέματα ρουτίνας.

Δεν θα πω, ότι δεν υπάρχει δυσκολία από την πλευρά της ΑΕΚ. Αν και όσοι έχουν σπεύσει να κατηγορήσουν τη νυν διοίκηση για θέματα συμβολαίων, στέκονται κυρίως σε δύο περιπτώσεις: του Γιόχανσον και του Χριστοδουλόπουλου. Λησμονώντας προφανώς, πως ο Σουηδός δεν ήθελε να μείνει άλλο στην Ελλάδα όποια πρόταση και αν λάμβανε, ενώ ο Χριστοδουλόπουλος φέρθηκε με τρόπο που κρίθηκε ανήθικος και βρίσκεται ακόμα υπό δικαστική κρίση.

Η ΑΕΚ έχει μπροστά της πέντε ανοιχτά ζητήματα (έξι εάν προσθέσουμε και τον Αϊντάρεβιτς, που ωστόσο είναι σαφές πως έχει κριθεί αρνητικά), με παίκτες που έχουν συμβόλαιο ως το καλοκαίρι και άρα σε 40 ημέρες έχουν και τυπικά τη δυνατότητα να διαπραγματευθούν με άλλες ομάδες. Εάν περιμένετε να σας πω ποιους πρέπει να κρατήσει και πόσα πρέπει να δαπανήσει, χάσατε. Αυτά είναι θέματα που αφορούν αποκλειστικά το κλαμπ και τους παράγοντες του. Εμείς, μπορούμε να κρίνουμε και να σχολιάζουμε αυτές τις αποφάσεις.

Το δεδομένο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι πως και οι πέντε (Σιμόες, Μπακασέτας, Λαμπρόπουλος, Γκάλο, Λόπες), έχουν καταστεί ακόμα πιο σημαντικοί για τη λειτουργία της ομάδας από ό,τι φάνταζαν στο ξεκίνημα της χρονιάς. Κάτι που δείχνει ξεκάθαρα, ότι η ΑΕΚ δεν παίζει με το μέλλον κάθε παίκτη και δεν τον πετά στην εξέδρα προκειμένου να τον «συνετίσει», όπως συμβαίνει αλλού.

Η ΑΕΚ, όπως κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, οφείλει να μπει στις τελικές διαπραγματεύσεις συνυπολογίζοντας κάποια πράγματα. Τα οποία αφορούν την προσφορά που έχει κάθε παίκτης μέσα στην ομάδα, την προσδοκία για το μέλλον και τη συνεισφορά του, την πιθανή μεταπωλητική του αξία, την επίδραση που έχει στον κόσμο, πόσο εύκολο είναι να βρεις εναλλακτική λύση με το ποσό που είσαι διατεθειμένος να δαπανήσεις.

Για παράδειγμα, θεωρώ λανθασμένη την κουβέντα – πολύ περισσότερο όταν αυτή γίνεται δημόσια – για τον Σιμόες. Πόσα θέλει ο Πορτογάλος και πόσα θα δώσει η ΑΕΚ, ας τα βρουν οι δύο τους. Η ΑΕΚ οφείλει να αξιολογήσει όσα προσέφερε ο Σιμόες, όσα μπορεί να δώσει στο μέλλον, πόσο σημαντική είναι η επίδραση που έχει εντός ομάδας και προς τον κόσμο. Για μεταπωλητική αξία στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει λόγος κουβέντας.

Για τον Σιμόες η ΑΕΚ οφείλει να κατασταλάξει σε ένα ποσό που θα κρίνει ως δίκαιο για όλα τα παραπάνω. Εάν ο Πορτογάλος βρει άλλη προσφορά που τον καλύπτει, προφανώς και είναι ελεύθερος να πάει. Η ΑΕΚ πάντως, οφείλει να πάει στη διαπραγμάτευση, όπως και με κάθε άλλο παίκτη, έχοντας προαποφασίσει που θα φτάσει, ποιο είναι το τίμημα του «διαζυγίου» και να έχει έτοιμη εναλλακτική λύση.

Επίσης, επειδή γίνεται μεγάλη κουβέντα για τα λεφτά που διαθέτει η ΑΕΚ. Μου προξενεί ακόμα μεγάλη εντύπωση πως παραμένει αυτή η σπέκουλα. Οσοι έχουν γνώση της παραγοντικής παρουσίας του Μελισσανίδη, των πρακτικών που έχει στο ποδόσφαιρο, θα έπρεπε να είναι απόλυτα πεπεισμένοι για την πρακτική που ακολουθείτε: νοικοκυρεμένα πράγματα, βάρος στο σχηματισμό κορμού και στην ελληνικότητα της ομάδας, προσεκτικές και ψαγμένες μεταγραφές.

Αυτά συνέβησαν στο παρελθόν: θυμίζω πως η ΑΕΚ πήρε τον Ατματσίδη και τον Κασάπη, τον Σαραβάκο και τον Μητρόπουλο, παίκτες που άλλοι δεν ήξεραν και άλλοι θεωρούσαν τελειωμένους. Διατήρησε τον κορμό που είχε ήδη δημιουργηθεί, κράτησε όσους ήθελε, βρήκε λύσεις για όσους έφυγαν και προτίμησαν τις σειρήνες που άκουσαν (Μπατίστα, Μήνου, Αλεξανδρή).

Πέραν αυτού, η ΑΕΚ έχει μόλις βγει από μια περίοδο που έφτασε στο έσχατο σημείο απαξίωσης. Κομμάτι αυτής της οδυνηρής διαδικασίας, υπήρξε η αλόγιστη πολιτική στα συμβόλαια. Παίκτες μικρής αξίας ακριβοπληρώνονταν, δίνονταν αδρά συμβόλαια δίχως να περιλαμβάνουν κίνητρα επίτευξης στόχων, το μαγαζί φαλίρισε. Τώρα, δεν επιτρέπεται να συμβεί αυτό.

Δεν είμαι λογιστής, ούτε μάνατζερ κανενός. Αυτό που μετρά κατά την άποψη μου είναι η ΑΕΚ να ικανοποιεί τους παίκτες, αλλά παράλληλα να τους κρατά και «πεινασμένους» για επιτυχίες. Να ξέρουν πως εάν πετύχουν τους στόχους με την ΑΕΚ, εάν πάρουν πρωτάθλημα, κύπελλο, παίξουν στο Champions League, θα κερδίσει η ομάδα και αυτοί μαζί. Αυτή είναι η δικλείδα ασφαλείας με την οποία πρέπει να πάει η ΑΕΚ στις τελικές επαφές.

Αλέκος Αλεξανδρής Δημήτρης Μελισσανίδης Ποδόσφαιρο ΑΕΚ Superleague