Έχει αποκτήσει εδώ και καιρό «ταυτότητα» ο Παναθηναϊκός της φετινής σεζόν.

Μια ταυτότητα απόλυτα ποδοσφαιρική, άκρως απολαυστική σαν εικόνα και πάνω απ’ όλα πλησιάζοντας σχεδόν το απόλυτο από πλευράς αποτελεσμάτων.

Και δεν είναι το εντυπωσιακό 5-1 με τον Απόλλωνα που επιβεβαιώνει αυτή την διαπίστωση.

Αλλά η συνολική μέχρι τώρα παρουσία της ομάδας του τριφυλλιού.

Απλά το 5-1 και ειδικά με τον τρόπο που έγινε, ήταν αυτό που έπεισε ακόμα και τους πιο δύσπιστους για την κανονικότητα της συμπεριφοράς αυτής της ομάδας.

Το ότι δηλαδή φυσιολογικά αξιοποίησε τις δυνατότητές της με το εντυπωσιακό της ξεκίνημα στη σεζόν, φυσιολογικότατα ανταποκρίθηκε όπως ανταποκρίθηκε, στις δυσκολίες της τριάδας φωτιά με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό και φυσιολογικά πάλι επανήλθε στις εντυπωσιακές νίκες όταν στον δρόμο της ξαναβρέθηκε ομάδα που θεωρητικά και πρακτικά είναι πολύ κάτω από τις δυνατότητές της.

Για όποιον του φαίνεται απλό μι ομάδα να συμπεριφέρεται αγωνιστικά νορμάλ για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και ειδικά με βάση τις αντικειμενικές συνθήκες συγκρότησης και λειτουργίας της, τότε θα πρέπει να ξανασκεφτεί.

Να το ξανασκεφτεί και για να βοηθηθεί σ’ αυτές του τις σκέψεις, να κάνει λιγάκι τις συγκρίσεις.

Τις συγκρίσεις με τις ομάδες του Παναθηναϊκού των τελευταίων χρόνων, που ήταν εντελώς διαφορετικές και ακανόνιστες στις εμφανίσεις και τα αποτελέσματά τους.

Τις ομάδες που με την ίδια ευκολία που έκαναν το 0-3 μέσα στο Καραϊσκάκη, έχαναν από τον ΟΦΗ στην Λεωφόρο ή έτρωγαν την μια σφαλιάρα μετά την άλλη από τις Καμπάλες και τις Εστορίλ.

Τις ομάδες που την μια έριχναν τέσσερα στο Λεβαδειακό και την επόμενη έτρωγαν τέσσερα από την Λαμία.

Και το κυριότερο.

Μιας και μπήκε στον κόπο να… ξανασκεφτεί, ας θυμηθεί και λιγάκι την αντιμετώπιση που είχαν οι πρωταγωνιστές εκείνων των ομάδων, σε σχέση με αυτή που έχουν της τωρινής και κυρίως σε επίπεδο τεχνικού διευθυντή και προπονητή.

Είναι κι αυτό, όχι απλά από τα παράδοξα του οργανισμού «Παναθηναϊκός» των τελευταίων χρόνων, αλλά η διαχρονική απόδειξη του ότι σ’ αυτή την ομάδα τα κριτήρια και οι λόγοι που αναγόρευαν κάποιον σε απόλυτα πετυχημένο και οι θριαμβολογίες στα όρια των αγιογραφιών, όπως αντίθετα και το θάψιμο στα όρια της αλητείας και της διαπόμπευσης ποτέ δεν ήταν ποδοσφαιρικά.

Ήταν αποτέλεσμα συμφερόντων, «γραμμής», σχέσεων προσωπικών ή… υπαλληλικών, ασχετοσύνης, περιφρόνησης στην ιστορία και το βάρος της φανέλας και το ονόματος του Παναθηναϊκού, κάτι απ’ όλα αυτά, όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα;

Δεν ξέρω.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι προκαλεί έκπληξη κατ΄αρχήν και εκθέτει ανεπανόρθωτα  κόσμο και κοσμάκη στην συνέχεια το εξής γεγονός.

Πέρυσι ο Παναθηναϊκός είχε καταντήσει η χαρά του κάθε περαστικού εντός κι εκτός Λεωφόρου, έσπαγε το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο, έφτασε σε σημείο να τρώει τέσσερα από την Λαμία και να γράφουν όλοι άρθρα για το… χιόνι που μας στοίχισε την ήττα, πανηγύρισε έξαλλα και θεώρησε σαν απόδειξη της… φοβερής και τρομερής δουλειάς που γίνεται το πρώτο διπλό εκτός Λεωφόρου μετά από κάτι μήνες με την Λάρισα.

 Και όλο αυτό το διάστημα, ξεκινάγαμε την Δευτέρα μας με ύμνους για τον ήρωα προπονητή που πάλι καλά που τον είχαμε αλλιώτικα θα είχαμε διαλυθεί, περνάγαμε την Τρίτη και την Τετάρτη με ύμνους στον… μάγο των ντιλ τεχνικό διευθυντή μας και κλείναμε με αναλύσεις Πέμπτη και Παρασκευή για το ότι έχουμε τον καλύτερο έλληνα προπονητή και τις πάσης φύσεως αγιογραφίες, σερβιρισμένες με «έτοιμες και προκάτ δικαιολογίες για την επόμενη στραβή¨.

Πέρυσι αποθεώναμε «δεκάλεπτα» και «εικοσάλεπτα» από τις εμφανίσεις της ομάδας, ακόμα και μετά από ντροπιαστικά αποτελέσματα.

Είχαμε κάνει κανόνα τα «από το 30’ μέχρι το 45’ φάνηκε η δουλειά που γίνεται από τον προπονητή…», τα «… για είκοσι λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο ο Πσναθηναϊκός ήταν εκπληκτικός, αλλά… και τα λοιπά» και όλα τα συναφή αντιποδοσφαιρικά και άμπαλα «συμπεράσματα» σε αγώνες με αποτελέσματα ντροπή για τον σύλλογο και την ιστορία του.

Και φέτος;

Φέτος με όλα αυτά που βλέπουμε, περνάμε –αναγκαστικά φυσικά- στα γρήγορα και απλά την «πολύ καλή δουλειά που κάνει ο Δώνης» και πάμε παρακάτω;

Ούτε μια… αγιογραφία για τον Δώνη ρε παιδιά;

Ούτε καν, έτσι για… ξεκάρφωμα;

Αν δηλαδή για το περυσινό δίδυμο γράφαμε κατεβατά ολόκληρα για τους έρμους Νταμπίζα και Δώνη τι θα έπρεπε να γράψουμε    ;              

Ότι απλά… πάνε καλά και… μπράβο τους;

Είναι πραγματικά απίστευτη αυτή η… διαφορετικότητα στην αντιμετώπιση και αξιολόγηση προσώπων και καταστάσεων στον Παναθηναϊκό.

Είναι πραγματικά απίστευτο, το πόσο παρουσιάζουμε πρόσωπα και καταστάσεις όχι με βάση τις ικανότητες και τα αποτελέσματά τους, αλλά με βάση μια σειρά άλλα κριτήρια και πάντως σίγουρα όχι με κριτήρια που έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο.

Βέβαια, από μια άποψη, ο Νταμπίζας με τον Δώνη είναι και… τυχεροί στην όλη ιστορία.

Που για μια σειρά λόγους και κυρίως γιατί όλοι αυτοί δεν ήθελαν να έχουν καμιά «καλή σχέση» με την ομάδα του Αλαφούζου μπας και ξεχαστεί η προκλητική και ελλεεινή και τρισάθλια στάση τους όλο αυτόν τον καιρό στο πλαϊ και μαζί με τον Αλαφούζο, δεν πήραν «από την αρχή» υπό την προστασία τους τον Δώνη και τον Νταμπίζα και τους άφησαν να κάνουν την δουλειά τους.

Άσε που περίμεναν και περίμεναν και ακόμα… περιμένουν μπας και αναστηθεί η… ΑΕΚ για να μας πουν «να βλέπετε εκεί που υπάρχει διοίκηση και πληρώνονται όλοι τι αποτελέσματα έχει η δουλειά του», αλλά ούτε κι αυτό που τους προέκυψε και έτσι αναγκαστικά λένε και  κανά καλό λόγο για τον Δώνη.

Με το ζόρι βέβαια πάντα και χωρίς… υπερβολές και με όψιμη ανάκληση του… μέτρου και της λογικής στην φρασεολογία τους, αλλά πάντως λένε.

Περί αγιογραφιών και αφιερωμάτων βέβαια, ούτε λόγος.

Είπαμε.

Αυτά μας… τέλειωσαν πέρυσι.

Και δεν μας βγαίνει ούτε καν μια… αγιογραφιούλα έτσι για ξεκάρφωμα.

 

Μαρίνος Ουζουνίδης Γιώργος Δώνης ΑΕΚ Παναθηναϊκός