Νομίζω ότι χθες είδαμε τρία πράγματα:

* Την άμυνα που ονειρεύεται ο Πιτίνο για τον Παναθηναϊκό.
* Τη σαφή προτίμηση του «πράσινου» προπονητή στον Γκιστ, αλλά και την κατανόηση που δείχνει στα γηρασμένα πόδια του.
* Τον αθλητή Παπαπέτρου, που περίμενε να δει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος όταν του 'σκασε την οκτακοσάρα και τον «έκλεψε» από τον Ολυμπιακό.

Και πάμε να το σπάσουμε σε πενηνταράκια. Αυτοί οι 67 πόντοι που πέτυχε με αίμα η Μπάγερν, είναι το όνειρο κάθε προπονητή. Καμία (ή σχεδόν καμία…) ομάδα δεν μπορεί να κερδίσει με 67 πόντους τον Παναθηναϊκό κι άμα δουλεύουν στο φουλ τα αμυντικά συστήματα του Πιτίνο, κάπου εκεί θα κάθεται η μπίλια. Ακόμη καλύτερα με τον Κιλπάτρικ, που αν έρθει έτοιμος και σε καλή κατάσταση θα δαγκώνει πολύ περισσότερο και πολύ πιο άγρια από τον «μεταξωτό» Λοτζέσκι.

Στους ψηλούς, πάλι, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Μόνο που αυτή τη φορά, έγειρε η παλάντζα. Ο Λάσμε περιορίστηκε σε συμπληρωματικό ρόλο και πρωταγωνιστής χρίστηκε ο Γκιστ. Τον οποίο όμως δεν άφησε ούτε μία φορά πάνω από τέσσερα, βαριά τεσσεράμιση λεπτά σερί στο παρκέ ο Πιτίνο. Τον ξέρει πια, τον έχει μάθει, καταλαβαίνει ότι κουράζεται εύκολα, του δίνει ανάσες. Και κάπως έτσι ξαναμπήκε στο παιχνίδι ο Παπαγιάννης, που ακόμη ψαρωμένος είναι αλλά σιγά σιγά παίρνει μπρος. Εν αναμονή ενός ακόμη ψηλού, που θα προσφέρει το κάτι παραπάνω. Μακρινό σουτ ίσως, περισσότερη γρηγοράδα, ολίγη ευκινησία…



Και πάμε και στον Παπαπέτρου, που σήμερα έκανε το καλύτερο παιχνίδι του από την ώρα που φόρεσε την πράσινη φανέλα. Όσο ψαρωμένος ήταν στο ΣΕΦ, τόσο συγκεντρωμένος και ψύχραιμος ήταν σήμερα. Σε ένα ρόλο κάπου ανάμεσα στο τρία και στο τέσσερα, αυτό που λέγαμε παλιότερα «ελάκι». Νομίζω ότι ο Απόστολος Κόντος που τον παρακολούθησε από τις κερκίδες του ΟΑΚΑ, θα τον χάρηκε δεόντως. Όπως και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος που είδε τα λεφτά του να πιάνουν τόπο και την επιλογή του να δικαιώνεται. Με αυτόν τον Παπαπέτρου, ο Παναθηναϊκός γίνεται άλλη ομάδα αυτομάτως.

Από εκεί και πέρα τα γνωστά. Ο Καλάθης σέρβιρε σαν να μην υπήρχε αύριο (και αστοχούσε στα τρίποντα σαν να μην υπήρχε σήμερα!), ο Μήτογλου μία τα κατάφερνε και μία μπουρδοκλωνόταν (άγουρος είναι ακόμη, ας μην τον κατηγορούμε), ο Λεκαβίτσιους σβούραγε (δίνοντας πολύτιμες ανάσες στον Καλάθη) και ο Παππάς μία έτσι μία γιουβέτσι μία κοκορέτσι στην επίθεση αλλά στην άμυνα δάγκωνε.

Αυτό που ήθελε ο Πιτίνο δηλαδή, απέναντι σε μια ομάδα με γερμανική πειθαρχία και γιουγκοσλάβικη μεθοδικότητα. Κέρδισε ο Παναθηναϊκός, έχει και τη διαφορά, ανέβασε και ψυχολογία και περιμένει τώρα τον μπόμπερ από Αμερική για να τσιτώσει τα γκάζια. Θα επιμείνω ότι χρειάζεται και ψηλό, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η χθεσινή νίκη ήταν κάτι παραπάνω από πειστική. «Επαγγελματική», που λένε και οι αθλητικογράφοι, όταν θέλουν να περιγράψουν κάτι σχετικώς βαρετό αλλά σαφώς καλοδεχούμενο!

 

Ιωάννης Παπαπέτρου Τζέιμς Γκιστ Δημήτρης Γιαννακόπουλος Μπάγερν Μονάχου Παναθηναϊκός