Να μιλήσουμε με τη μία καθώς δεν χρειάζονται ούτε εισαγωγές, ούτε πρόλογοι.

Ο Παναθηναϊκός σαν ομάδα είναι δεδομένο ότι έχει χάσει τη δυναμική της και είναι επίσης δεδομένο ότι -άμεσα τουλάχιστον- δεν υπάρχει προοπτική για να αλλάξει το οτιδήποτε σχετικά.

Όποιος αυτό δεν το βλέπει, δεν το καταλαβαίνει και πολύ περισσότερο δεν το νιώθει, τότε μάλλον με τον… πραγματικό Παναθηναϊκό δεν πρέπει να έχει κι ούτε και να είχε πει κάποια σχέση.

Έχει που έχει λοιπόν χάσει την αίγλη του ο Παναθηναϊκός από… μόνος του ή έστω με τη «βοήθεια» των εκτοξευτών, ων σωτήρων και των στρατιών τους, ας μην τον ισοπεδώνουμε κι άλλο συνεχώς με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε και σχολιάζουμε την καθημερινότητά του.

Είναι δηλαδή ποτέ δυνατόν να ακούμε ή να διαβάζουμε αναφερόμενοι στον Παναθηναϊκό για… αγωνία για τον… Αρμενάκα;

Αγωνία για τον Αρμενιάκα;

Είναι ποτέ δυνατόν;

Αγωνία για τον Αρμενιάκα ο Παναθηναϊκός και ακόμα χειρότερα οι… οπαδοί του;

Και δεν το λέω για το παιδί.

Έτσι κι αλλιώς  Παναθηναϊκός στην κατάσταση που βρίσκεται και με τις δυνατότητες που έχει αντικειμενικά, λίγο-πολύ σ’ αυτά τα κυβικά κινείται και θα κινηθεί.

Αλλά μην το βαφτίζουμε και «κανονικές κινήσεις» αυτές για τον Παναθηναϊκό και τους ρίχνουμε και… αλατοπίπερο με αγωνίες, διαπραγματεύσεις και τα λοιπά για να τηνφέρουμε όσο πιο νορμάλ περίπτωση γίνεται στο μυαλό μας.

Έλεος πια, για τον Παναθηναϊκό μιλάμε.

Σε όποια κατάσταση κι αν είναι, δεν υπάρχει λόγος να την κάνουμε ακόμα πιο οδυνηρή, επαναλαμβάνοντας καθημερινά μια σειρά πράγματα που συμβαίνουν σ’ αυτόν σαν «κανονικά για Παναθηναϊκό» και πληγωνόμαστε ακόμα παραπάνω.

Και δεν έχει να κάνει μόνο με τον Αρμενάκα αυτό.

Έχει να κάνει με τα πάντα.

Και κυρίως με αυτή την… αποχαυνωμένη αποδοχή της πραγματικότητας, την οποία έχουμε αρχίσει και την αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος σαν να είναι φυσιολογική όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό.

Πώς να το κάνουμε δηλαδή;

Αυτή η φανέλα και αυτό το σήμα, έχουν ταξιδέψει και έχουν δοξαστεί εκεί που όχι μόνο δεν έχει φτάσει, αλλά δεν μπορεί ούτε να το ονειρευτεί οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα και αρκετές ευρωπαϊκές.

Δεν γίνεται να λέμε με στόμφο για… ευρωπαϊκό καθήκον του Παναθηναϊκού και να αναφερόμαστε στην κατάκτηση της… πέμπτης θέσης ή στην πρόκριση με τη Λαμία στο κύπελλο.

Να λέμε ότι με βάση την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ομάδα μετά από τους πολύχρονους… αγώνες για την απελευθέρωση και την εκτόξευσή της, μπορεί αυτά να κάνει τώρα, εντάξει.

Δεν είναι και ό,τι το καλύτερο, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι κάποιοι στοιχειώδεις στόχοι.

Δεν είναι όμως σε καμιά περίπτωση στόχοι για Παναθηναϊκό.

Είναι στόχοι για μια μικρομεσαία ομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, η οποία μάλιστα αντιμετωπίζεται και σαν η… ευχάριστη έκπληξη της σεζόν.

Αυτό δηλαδή που ίσχυε και ισχύει χρόνια τώρα, για ομάδες όπως ο Παναιτωλικός, ο Ατρόμητος, ο Αστέρας Τρίπολης, ο Πανιώνιος και πάει λέγοντας και με καμιά διάθεση υποτίμησης της ιστορίας ή του ονόματος των συγκεκριμένων ομάδων αλλά απλά αναφέροντάς τις για να φανεί η «τάξη μεγέθους» για την οποία μιλάμε.

Κι όλα αυτά και κυρίως ο τρόπος που τα λέμε ή τα παρουσιάζουμε σαν «στόχους» στον Παναθηναϊκό, έχουν αντίκτυπο και στην ομάδα και κυρίως στη νοοτροπία, την απαιτητικότητα και το… ταβάνι που αποκτούν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού κινούμενοι μέσα σ΄αυτή την ατμόσφαιρα και… εισπράττοντάς την καθημερινά από τον λεγόμενο «Παναθηναϊκό περίγυρο».

Αλίμονο αν αυτά τα παιδιά και κυρίως τα νεότερα ανάμεσά τους, μάθουν και συνηθίσουν στο ότι οι στόχοι, τα ταβάνι και οι… συγκρίσεις μεγέθους γι’ αυτούς θα είναι τα παραπάνω και αυτό θα αρκεί για να τους κάνει «επιτυχημένους» σαν καριέρα και πέρασμα στον Παναθηναϊκό.

Τα παιδιά αυτά, για να μπορέσουν να μείνουν συγκεντρωμένα, για να συνεχίσουν με πάθος και όρεξη να δουλεύουν, για να βελτιώσουν τον εαυτό τους και να βγάλουν σε όσο γίνεται πιο ψηλό επίπεδο το ταλέντο τους μέσα στο γήπεδο, πρέπει από τώρα, από το ξεκίνημά τους να καταλάβουν, πως όλα τα παραπάνω ακόμα κι αν τα πετύχουν δεν μπορούν να τους αφήσουν ικανοποιημένους αν θέλουν να λέγονται παίκτες του Παναθηναϊκού.

Είναι πολύ βασικό αυτό αν θέλουν να ξεπεράσουν τη «χρυσή μετριότητα» και να ανέβουν επίπεδο αρχικά οι ίδιοι και στη συνέχεια ο Παναθηναϊκός μέσα από τη δική τους εκτίναξη και παρουσία.

Γιατί αυτό θα πρέπει να μπει στο μυαλό κα στο μεδούλι τους ότι είναι το ΚΑΘΗΚΟΝ τους και όχι απλά να γίνουν μια καλή μεν αλλά… μεσαία σαν στάτους κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τόσο ατομικά όσο και σαν ομάδα.

Γι’ αυτό παρ’  ότι μπορεί για μια ακόμα φορά να παρεξηγηθεί αυτό που λέω ή να χαλάει τη γενικότερη ευδαιμονία που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή, εγώ θα επιμείνω.

Ας μη μικραίνουμε την ομάδα περισσότερο με τον τρόπο που αναφερόμαστε, περιγράφουμε και… εξηγούμε το σήμερα του συλλόγου και της ομάδας και αντίθετα ας κάνουμε ότι μπορούμε για να διατηρηθεί σε όλους και από όλους η απαίτηση, να ξαναγίνει ο Παναθηναϊκός… πραγματικός Παναθηναϊκός.

 Και να είναι αυτό και μόνο το πραγματικό κριτήριο της επιτυχίας ή της αποτυχίας του καθενός στον τομέα του.

Το πόσο δηλαδή θα βοηθήσει με την παρουσία, το έργο και την απόδοσή του, στο να πλησιάσει πιο κοντά η μέρα που θα μπορούμε να μιλάμε για πραγματικό Παναθηναϊκό και όχι για μια ομάδα που θα… βγουν οι οπαδοί της στην Ομόνοια αν προκριθεί με τη Λαμία, αν θα πάρει την πέμπτη θέση από τον… Παναιτωλικό και τον Πανιώνιο, αν θα πάρει αδειοδότηση και όλα αυτά περιμένοντας στο τηλέφωνο με… αγωνία για το αν και πότε θα έρθει ο… Αρμενάκας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Βόμβα με Έλληνα άσο του ΠΑΟ - Χτυπάει μεταγραφάρα στην Premier League - Απίστευτη είδηση

 

Παναθηναϊκός