"Δουλίτσες" να γίνονται και ο Παναθηναϊκός ας πάει να….

Παναθηναϊκός:  Τα γραπτά μένουν και καλά κάνουν και μένουν, μόνο που φαίνεται έχουμε υποστεί όλοι μας τόση επίθεση στο μνημονικό μας, που θα πρέπει τα ίδια πράγματα που λέγαμε αρχές της σεζόν, να τα ξαναπούμε και τώρα για τον Παναθηναϊκό.

Βέβαια αυτό έχει και την θετική του πλευρά, καθώς το ότι τα «λόγια του Σεπτέμβρη» έχουν πλήρη ισχύ και τον Φλεβάρη, αν μη τι άλλο δείχνει μια σταθερότητα και ταυτόχρονα και συνέπεια στα όσα επιχειρεί να πει και να αναλύσει ο καθένας μας.

Κι αν κάνω αυτό τον πρόλογο, που μπορεί στους περισσότερους να φανεί και σαν… αυτοαποθέωση, είναι μόνο και μόνο γιατί στον Παναθηναϊκό συμβαίνουν δύο πράγματα τα τελευταία χρόνια.

Το πρώτο είναι ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτε απ’ όσα γίνονται, δεν παίρνει κανένα μάθημα και εξακολουθούν να αναπαράγουν μπούρδες, σοφιστείες και πολλές φορές και ψέματα για να στήσουν παλάτια στην άμμο ή για να στήσουν μια εικονική πραγματικότητα και να… αυτοικανοποιούνται μέσα σ’ αυτήν.

Το δεύτερο και το σημαντικότερο, είναι ότι στον Παναθηναϊκό εξακολουθούν να φυτρώνουν και να… αναπτύσσονται κιόλας, μια σειρά… σαπρόφυτα, είτε σαν κληρονομιά από την «χρυσή εποχή της πολυμετοχικότητας» που το συγκεκριμένο είδος «φυτού» προσφερόταν σαν… σταμναγκάθι βιολογικής καλλιέργειας και… εισέπραττε τα ανάλογα, είτε σαν… νέα φυντάνια που ανακάλυψαν με κάτι χρονάκια καθυστέρηση ότι αυτή είναι… καλή δουλίτσα και όλο και κάτι μπορεί να αποφέρει στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

Αυτού του είδους τα σαπρόφυτα λοιπόν, εξακολουθούν να διεκδικούν και το χειρότερο να έχουν κιόλας, λόγο στην καθημερινότητα και τη γενικότερη λειτουργία του συλλόγου και της ομάδας.

Ένα σωρό νταραβεριτζήδες της κακιάς ώρας που καλόμαθαν στα «κουμάντα» εφ’ όλης της ύλης -μηδέ εξαιρουμένης δυστυχώς και της ομάδας- και συνεχίζουν ακάθεκτοι να ασελγούν σε βάρος του συλλόγου.

Ελπίζοντας και ποντάροντας σε δύο πράγματα.

Από την μια… μπας και αποκτήσει ξανά «αξία» το νταραβεριτζιλίκι και μπορέσει να τους φέρει κανένα αλητο-μεροκάματο και από την άλλη, μπας και μπορέσουν κάποια στιγμή να ξεχαστεί απ’ όλους και εντελώς, ο ρόλος τους στο έγκλημα που έγινε όλα αυτά τα χρόνια σε βάρος του Παναθηναϊκού.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία και όσο όλη αυτή η σύναξη σαπρόφυτων που πνίγει οτιδήποτε καλό πάει να γίνει σ’ αυτή την ομάδα, δεν ξεριζωθεί και δεν αποβληθεί μια καλή από την καθημερινότητα του συλλόγου, μια ζωή στα ίδια και στα ίδια θα κλωθογυρίζουμε, θα βαφτίζουμε το κρέας ψάρι, θα ρίχνουμε και κανά δυο… ηρωϊκά και πένθιμα για τις… χαμένες δόξες του Παναθηναϊκού για να δείξουμε και ότι είμαστε δήθεν… συνέχειά του και η ζωή θα συνεχίζεται.

Καθώς δεν φτάνει που όλοι αυτοί θυμήθηκαν να νιώσουν περήφανοι και συγκινημένοι στα… 111 χρόνια του Παναθηναϊκού, ενώ στα… 100 του έβριζαν και χυδαιολογούσαν σε βάρος της ομάδας και των ανθρώπων της, έχουμε τώρα και… νέο έργο.

Αυτό της αγανάκτησης και του… δεν πάει άλλο, κάθε φορά που η ομάδα δεν τα καταφέρνει καλά σε ένα παιχνίδι.

Μιλάμε τώρα όχι απλά για υποκρισία αλλά για πρόκληση.

Και για μεγάλη μάλιστα πρόκληση.

Οι τύποι που χόρευαν και αποθέωναν πέντε χρόνια τον Παναθηναϊκό την ώρα που κατρακυλούσε στα τάρταρα, που είχε γίνει ο περίγελος και η «ευκαιρία» του κάθε πικραμένου στην Ελλάδα, που τερμάτιζε είκοσι βαθμούς πίσω από την κορυφή… αλλά έκαναν φιέστες πρωταθλήματος γιατί… μας αδικούσε η διαιτησία, που δεν τολμούσε να ξεμυτίσει στην Ευρώπη γιατί έπεφταν σφαλιάρες από τις Εστορίλ και τις Καμπάλες αλλά μας έλεγαν για… επιστροφή του PANATINAIKOS και για… glory days όταν περνούσαμε το… πρώτο προκριματικό γύρο του Γιουρόπα, που υμνούσαν τον Στραματσιόνι και του έλεγαν «ευχαριστούμε Ανδρέα για τον Παναθηναϊκο που έφτιαξες», που αποθέωναν τις ποδοσφαιρικές παλαβομάρες επί Ουζουνίδη και έχτιζαν… ανδριάντες γιατί μας έκανε την χάρη να… είναι στον Παναθηναϊκό, θυμήθηκαν και… ένιωσαν, λέει, ξαφνικά, ότι δεν πάει άλλο και ότι αυτός δεν είναι Παναθηναϊκός κάθε φορά που ο Δώνης και η ομάδα του δεν παίζουν καλά ή δεν κερδίζουν ένα παιχνίδι.

Και οργίζονται, λέει, κιόλας τα… θηρία.

Γιατί;

Γιατί αποφασίσαμε και… διατάξαμε ότι ο Δώνης και αυτοί οι παίκτες θα γίνουν το… πλυντήριο των εγκλημάτων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και επειδή αντικειμενικά αυτό δεν ήταν δυνατόν, αντί να πουν λάθος μας και συγνώμη που ζητήσαμε απ’ αυτή την ομάδα όλα αυτά, τα βάζουν με την ομάδα γιατί δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σ’ αυτά που οι ίδιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να κάνει.

Κι είναι και κάποιοι που θυμήθηκαν ξαφνικά να τα βάλουν και με τον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Γιατί, λέει ξανά, δεν πηγαίνει πια στο ΟΑΚΑ και δεν… στηρίζει τον Δώνη και τους παίκτες του.

Ποιοι;

Αυτοί που καλούσαν σε αποχές διαμαρτυρίες όταν ο Παναθηναϊκός δεν πέρναγε από τους «16» στους «8» της Ευρώπης, αυτοί που έβγαιναν αγανακτισμένοι καλώντας τον κόσμο να μην πατάει στο γήπεδο για να… τιμωρήσει της διοίκηση και τους παίκτες, αυτοί που όταν ανέλαβαν την «εξουσία» χωροταξικά και από κάθε άποψη τα τελευταία χρόνια στη Λεωφόρο, έκαναν περατσάδα απ’ όλες τις θύρες και πλάκωναν στα μπουκέτα όποιον έλεγε κάτι ή όποιον είχαν… σταμπάρει να κάνει… κακές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την πάρτι τους.

Αυτοί τολμάνε τώρα και ζητούν τον λόγο γιατί δεν… γεμίζει ο κόσμος του Παναθηναϊκού το ΟΑΚΑ.

Και ξεχνάνε ότι ένας βασικός λόγος που ο πολύς κόσμος σιχάθηκε το γήπεδο, ήταν αυτοί και τα κολαούζα τους σε διαδίκτυο, ΜΜΕ και «εντός» ομάδας.

Και το… ανέκδοτο της ιστορίας;

Όλοι όσοι έγλειφαν από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Αλαφούζο, που τον αποκαλούσαν «ο τιμωρός που θα καθαρίσει το παρασκήνιο», που πόζαραν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί βάφοντας τα κάγκελα στην Λεωφόρο, που έσπαγαν στο ξύλο ή έκαναν… πόρτα στις θύρες της Λεωφόρου για να μην μπαίνουν στο γήπεδο οι ανεπιθύμητοι που έκαναν κριτική στον… πρόεδρο, που ήταν τα δεκανίκια σε κάθε γραφικότητα και αντιποδοσφαιρική παλαβομάρα που γινόταν με αστείες μεταγραφές, με πλιάτσικο στο μέλλον του συλλόγου κάθε μεταγραφική περίοδο με καμιά εβδομηνταριά μεταγραφές στα πέντε χρόνια, θυμήθηκαν τώρα να βρίζουν τον Αλαφούζο.

Τώρα που πήγε κάτι να γίνει, που η ανάγκη έκανε τον Παναθηναϊκό να λειτουργήσει στοιχειωδώς ποδοσφαιρικά και λογικά, τώρα που ο Αλαφούζος είναι ο μόνος που κάτι σπρώχνει κι αυτός από ανάγκη να γλιτώσει όσα μπορεί από τα εγκλήματα που έγιναν τα τελευταία χρόνια και με ευθύνη δική του κυρίως.

Αλλά βλέπετε, το θέμα δεν είναι αν βάζει λεφτά ο Αλαφούζος και ο κάθε Αλαφούζος και ο κάθε πρόεδρος, ιδιοκτήτης και παράγοντας που πέρασε από τον Παναθηναϊκό.

Το θέμα είναι… που και σε ποιους τα βάζει τα λεφτά.

Τόσο απλά και τόσο αληθινά.

Αν τα λεφτά πηγαίνουν στη… σωστή μεριά, τότε και εκατό Καμπάλες να έρθουν και πενήντα βαθμούς πίσω να τερματίσεις, η ασυλία και η αποθέωση είναι δεδομένη.

Αν αντίθετα η στρόφιγγα κλείνει και τα λεφτά δεν πάνε στους σωστούς αποδέκτες, εκατό ημιτελικούς Τσάμπιονς Λιγκ να πας, χίλια πρωταθλήματα να κερδίσεις, διακόσιους Μπουζούκηδες και Χατζηγιοβάνηδες να βγάλεις, πενήντα Δώνηδες να φέρεις σε ένα χρόνο, την λέζα, το μπινελίκι, το ανάθεμα και τον πόλεμο στην ομάδα, δεν τα γλιτώνεις.

Έτσι ακριβώς.

Η… συνταγή είναι δοκιμασμένη και πάνω απ’ όλα… επιτυχημένη και… κερδοφόρα.

Όχι για τον Παναθηναϊκό και την ομάδα βέβαια, αλλά πάντως… πετυχημένη και κυρίως… κερδοφόρα.

Άλλωστε αυτό έχει σημασία.

«Δουλίτσες» να γίνονται και ο Παναθηναϊκός ας πάει να…