Εκείνος ο δυστυχής ο Μαρτίνς, αμέσως μετά την «κηδεία» από τη Λαμία, μπροστά στην κάμερα του ΟΤΕ, έμοιαζε λες το βασανισμένο από την ένταση πρόσωπο, το στρεσαρισμένο ύφος του (καλά, αυτό κιόλας είναι κλασικά συνυφασμένο νομίζω με την κάθε δημόσια εμφάνιση του όσο καιρό προπονεί τον Ολυμπιακό!), η ανημπόρια του να δώσει εξηγήσεις - η οποία προδίκαζε πόση τρικυμία βασάνιζε τον εσωτερικό φλοιό του κρανίου του - με… τον στενό συγγενή του εκλιπόντος!

Ένιωθε, είχε αντιληφθεί ότι το οικτρό (ιστορικά) αποτέλεσμα του ντροπιαστικού αποκλεισμού, έχει ραγίσει το καντηλάκι του και… χάνει λάδια, μαζί με σημαντικό έδαφος, η προοπτική συνέχισης της σταδιοδρομίας του στον Πειραιά.

Λαμίες, Μηχανιώνες, Χαϊδάρια, Θρασύβουλες και… λοιπές δημοκρατικές, μικρούτσικες, τοσοδούλες, πλην τίμιες ομάδες, είχε να θυμάται η ΑΕΚ ως στραπάτσα, βαριά και ασήκωτα, μέσα από το πέρασμα των χρόνων.

Ο φίλος μου, ο Κώστας ο Κετσετζόγλου, τα έχει αναφέρει λεπτομερειακά σε άρθρο του ΑΕΚτζήδικου site του και είναι προς ενημέρωση ανά πάσα στιγμή:

Το ίδιο και για Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, είχαν καταγραφεί στην ιστορική διαδρομή του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ήττες και αποκλεισμοί σοκαριστικοί, άσβηστες, ανοιχτές πληγές για το κύρος των συλλόγων με αυτό το εύρος.

Ο Ολυμπιακός ως την Τσικνοπέμπτη του 2019 (καταγράφεται πλέον ως ημερομηνία-κηλίδα για τους ερυθρόλευκους) δεν είχε τα «défaut» των άλλων. Απέκτησε και αυτός. Του το προκάλεσε η πανάξια Λαμία και θερμά συγχαρητήρια στους παίκτες και τον Μάκη Χάβο.

Όμως για τους Ολυμπιακούς ήταν πραγματική ντροπή. Δεν καταπίνεται το χάπι. Σε πνίγει. Έχασε τον ύπνο του ένα σωρό κοσμάκης, αξημέρωτος πήγε στην Παρασκευή.

Στον αθλητισμό υπάρχουν και τα τρία σημεία. Χάνω, κερδίζω, φέρνω ισοπαλία. Όλα μέσα είναι. Παιχνίδι είναι. Και πες ότι την ήττα από τον ΠΑΟΚ, έστω και με αμαχητί παράδοση που ήρθε και χάθηκε οριστικά το τρένο του τίτλου, την αποδέχεσαι.

Το ότι έχασε η ομάδα με αυτογκόλ και είχε 24 τελικές στο ντέρμπι του 1ου γύρου, κομμάτια να γίνει κι αυτό.

Τον Παναθηναϊκό που έπαιξε στο Φάληρο με… τα λιμά (αναλογικά με το μπάτζετ του Ολυμπιακού πάντα) δεν τον νίκησες. Με τα χίλια ζόρια στο τέλος έφερες το ματς στα ίσια.

Δε βαριέσαι. Όλα αυτά μέσα στο παιχνίδι είναι. Ήττα και αποκλεισμός από τη Λαμία, όμως, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, δεν γίνεται να είναι… αποδεκτός. Δεν είναι! Αίσχος.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης που δεν εκφράζει το συναίσθημα του μέσου οπαδού του συλλόγου, αλλά του φανατισμένου, που η ζωή του όλη είναι ο Θρύλος, σέρβιρε στα μούτρα όλων τους, στα αποδυτήρια, το αίσθημα ντροπής που τον είχε κυριεύσει και μαζί του και τους οργανωμένους και τη θύρα 7. Που λίγα λεπτά μετά τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, μπούκαραν κι αυτοί στο «άβατο» και τα έψαλλαν και ένα και δύο χεράκια στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Για να γνωρίζουν όλοι πόσο μαύρη ήταν η σελίδα της Πέμπτης, 28 Φεβρουαρίου 2019, για την ένδοξη ιστορία του Ολυμπιακού και πώς, ο καθένας τους ξεχωριστά και όλοι μαζί, προσυπέγραψαν αυτή την ξένη, την τόσο αρνητική και άγνωστη για τον σύλλογο στιγμή!

Οι τελικές, η επανάληψη του πέναλτι και το Ολυμπιακός-Σαράνοφ 0-1

Δεν στάθηκε κανείς αυτή τη φορά, ούτε στις… ένα εκατομμύριο τελικές, ούτε στις 19 επεμβάσεις του Σαράνοφ (μα, για το Θεό ή για… το διάβολο, με… παπά που λένε, κοιμήθηκε ο Σέρβος το προηγούμενο βράδυ!), ούτε στα άλλα δύο πέναλτι που δεν έδωσε ο Κομίνης, ούτε στο ότι ελάχιστοι μέσα στη «σκοτοδίνη» του σοκαριστικού αποκλεισμού παρατήρησαν κατά την εκτέλεση του Φορτούνη από την άσπρη βούλα: ότι δηλαδή ο ήρωας-γκολκίπερ της Λαμίας… βγήκε βόλτα στον πηγαιμό για ρομαντζάδα βραδάκι απέναντι στο φαληρικό όρμο, κάνοντας βήματα μπροστά από την εστία του και λικνίζοντας το κορμί του σε ρυθμούς σάμπα, μέρες που είναι! Για του λόγου το αληθές, δείτε-προσέξτε:

Και τι γίνεται τώρα; Θα τον «φάει» τον Μαρτίνς ή πρέπει να τον κρατήσει; Αναρωτιέται ο κόσμος του Ολυμπιακού, επιχειρώντας να «διαβάσει» τις διαθέσεις του ηγέτη των ερυθρολεύκων.

Αν ήταν να τον «σφουγγάριζε», θα το είχε κάνει πάνω στο ξεχείλισμα του ποτηριού της οργής, το βράδυ της Πέμπτης. Και καλά έκανε για μένα και δεν πήρε απόφαση μέσα στο θυμό, τον πανικό, τα νεύρα, την απόγνωση. Ποτέ δεν είχαν ευεργετικά αποτελέσματα, οφέλη τέτοιες παρορμητικές, «θυμωμένες» λύσεις. Ούτε του ίδιου του Βαγγέλη Μαρινάκη του απέδωσαν στο παρελθόν με βιαστικές κινήσεις και αλλαγές προπονητών.

Τι συμβαίνει με τον Πέδρο Μαρτίνς; Θα δώσω τη δική μου ερμηνεία: Κατακυριεύεται από το άγχος. Ξεπηδάει από τη σκληράδα του προσώπου του, τις κόκκινες κόρες των ματιών του, τις σακούλες κάτω από αυτά, το αναμάλλιασμα, τις εκδηλώσεις του μπροστά από τη μια από τις γραμμές που παίζεται η μπάλα όταν αυτή η άτιμη δεν πάει με τίποτα στα δίχτυα.

Να μπει αυτός να τη στείλει εκεί που πρέπει, να χτυπήσει το πέναλτι αντί για τον Φορτούνη, δεν γίνεται.

Όμως φαίνεται πως στα κρίσιμα ματς, στα κομβικά σημεία, εκεί που ο κυνισμός ενός συνηθισμένου πρωταθλητή, ενός μαθημένου σε υψηλές αντιστάσεις και πιέσεις (αποτελέσματος, προέδρου, διοίκησης, κόσμου, εξέδρας, σύσσωμου του οργανισμού που έχει αναλάβει να «τρέχει» με μεγάλες απαιτήσεις) ανταπεξέρχεται, εκείνος – ακόμα τουλάχιστον – αδυνατεί.

Θολώνει, μπλοκάρει το μυαλό του, μπερδεύονται συναισθήματα, ανησυχίες και επαγγελματισμός και γίνονται όλα… ρόιδο.

Να γιατί ο Ολυμπιακός φαίνεται σα να βγαίνει με «μπλαζέ» ύφος στο γήπεδο. Σα να… την έχει δει ως υπερομάδα και πάει γυμνός στα… αγγούρια στην Τούμπα ή είναι αλλού γι’ αλλού ένα ημίχρονο με την ΑΕΚ ή παίζει με ύφος χιλίων καρδιναλίων που είπε ο σκόρερ της Τσικνοπέμπτης, ο Ισπανός Τομάς, ότι το διέκρινε ανεξήγητα στις διαθέσεις των ερυθρολεύκων και του έκανε εντύπωση!

Δεν χωράει αμφιβολία ότι στου κασίδη το κεφάλι μαθαίνει και ο Πέδρο Μαρτίνς. Μεγαλώνει και αυτός μέσα από το… μεγάλωμα του Ολυμπιακού που του ανατέθηκε. Αυτό το γνωρίζαμε.

Το ήξεραν στην πλατεία Αλεξάνδρας όταν τον κάλεσαν πέρυσι τον Απρίλιο να βάλει μπροστά την ανέγερση της οικοδομής, ρίχνοντας μπετά στα θεμέλια, καθώς είχαν γκρεμιστεί τα πάντα.

Ε, όσο και να το επιτάσσει η ιστορία του Ολυμπιακού και η ανυπομονησία όλων να γυρίσει η ομάδα στους τίτλους, δεν γίνεται το «κτίριο» να γίνει αίφνης ουρανοξύστης. Ανεβαίνουν οι όροφοι σιγά σιγά.

Ψυχραιμία και υπομονή. Εάν είναι να εκδιωχθεί ο Μαρτίνς και να αρχίσει πάλι το ψάξιμο μέσα στην αμφιβολία για τον επόμενο, που θα έρθει καλοκαίρι και λίγο μετά θα παίζει η ομάδα προκριματικά ΤσάμπιονςΛιγκ… άστα βράστα.

Ή πάλι αν είναι ήδη «φαγωμένος» νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα ο Πορτογάλος, ας γίνει το ταχύτερο για να προλάβει ο διάδοχος του να συνεχίσει το χτίσιμο.

Οσμίζομαι, διαισθάνομαι τα εξής:

  • Όσο και αν ακουστεί κάπως, ο Πέδρο Μαρτίνς θα παίξει εν πολλοίς το κεφάλι και το μέλλον του μέσα από την έκβαση του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό:

‘Αν ο ερυθρόλευκος εγωισμός δεχθεί ακόμα ένα βαρύ χτύπημα φέτος, θα… έχει κάψει ίσως και το τελευταίο κανονάκι του ο Πορτογάλος’

  • Καίριο crashtestθα είναι για τον Μαρτίνς η κατάσταση στα αποδυτήρια και η εικόνα της ομάδας στο γήπεδο ως το τέλος του πρωταθλήματος:

‘Αν οι παίκτες το ρίξουν στο σορολόπ λόγω έλλειψης στόχων και κίνητρου τίτλου λ.χ., η ομάδα εμφανίζεται σκορποχώρι, στα ενδότερα απολεσθεί ο σεβασμός στον προπονητή και όλα μετατραπούν σε «παιδική χαρά», τότε ο Μαρτίνς θα φύγει μια ανοιξιάτικη νύχτα’

Συνεπώς ο Πορτογάλος έχει ακόμα ενώπιον του σημαντικά και καθοριστικά κριτήρια, στο αμέσως προσεχές διάστημα για να (ξανά)ανεβάσει τις πεσμένες στο limitdownμετοχές του.

  • ΕΡΩΤΗΣΗ-ΠΡΟΤΑΣΗ: Μήπως αντί για το γαλλόφωνο ντουέτο θα πρέπει να πλαισιωθεί ο προπονητής από μια στιβαρή προσωπικότητα αποδυτηρίων, με πολλή όρεξη και εγνωσμένες ικανότητες για προπονητική δουλειά, τύπου ΕστέμπανΚαμπιάσο; Λέω εγώ τώρα…

Και ο Κριστιάν, πάλι στο ρόλο που του ταιριάζει: Πρέσβης, υπουργός εξωτερικών.

Και ο Φρανσουά, σπίτι του, συνεργαζόμενος μάνατζερ στη Γαλλία, στο εξωτερικό, σε κάποιο άλλο πόστο τέλος πάντων αν θέλει η διοίκηση να τον διατηρήσει ως έμμισθο.

Πέδρο Μαρτίνς Εστεμπάν Καμπιάσο ΑΕΚ Superleague Ολυμπιακός