Παναθηναϊκός - ΑΕΚ: Είναι κρίσιμο το παιχνίδι με την ΑΕΚ για τον Παναθηναϊκό.

Όχι γιατί θα αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά του και πολύ περισσότερο στην προοπτική του, από το άλφα ή το βήτα αποτέλεσμα, ακόμα και από τον τρόπο που θα έρθει αυτό.

Αλλά είναι κρίσιμο για την ίδια την ομάδα, για τους παίκτες και τον προπονητή.

Δεν είναι μικρό αυτό που προσπάθησαν να κάνουν φέτος, ή πιο σωστά αυτό που τους... βάλαμε ή ακόμα και τους... επιβάλλαμε όλοι οι απ' έξω να κάνουν.

Τους αναθέσαμε χωρίς να τους ρωτήσουμε αν συμφωνούν και αν μπορούν να το κάνουν, να παραστήσουν ένα κανονικό Παναθηναϊκό, ένα Παναθηναϊκό που θα είναι όχι απλά ανταγωνιστικός αλλά θα μπορεί να βάζει και στόχους και να περιμένουμε να τους πετύχει κιόλας.

Ήταν ανέφικτο και ουτοπικό κάτι τέτοιο και μάλλον πιο πολύ έγινε για να ικανοποιηθούν τα γούστα και οι προθέσεις του καθενός μας, παρά γιατί πιστεύαμε πραγματικά στις δυνατότητες αυτής της ομάδας.

Κι αυτό ακριβώς ίσως να είναι και ο πιο σοβαρός λόγος της απότομης... κατρακύλας της ομάδας σε αγωνιστικό επίπεδο.

Το ότι δηλαδή σε μια ομάδα που ξεκίνησε ελεύθερη και απαλλαγμένη από κάθε άγχος για πιθανή διεκδίκηση στόχων, ή για ανταγωνιστικότητα και καλές εμφανίσεις, ξαφνικά της είπαμε πως εδώ πια έχεις δουλειά και συγκεκριμένο καθήκον να κάνεις.

Δεν μπορούσε να το αντέξει αυτό το συγκεκριμένο οικοδόμημα που αυτή τη στιγμή αποτελεί -και ονομάζεται ταυτόχρονα- τον Παναθηναϊκό.

Από το σημείο αυτό και μετά, η ομάδα έχασε την... ανεμελιά και το... θράσος της και μαζί μ' αυτά έχασε και τη φρεσκάδα και το τέμπο με το οποίο μπήκε στην αρχή της περιόδου.

Αυτό συν ένα ακόμα πράγμα που δεν φάνηκε και δεν φαίνεται ακόμα τόσο ορατά ώστε να το καταλαβαίνουν όλοι αλλά και η ίδια ομάδα.

Κι ο λόγος εδώ, για το ότι η συγκεκριμένη ομάδα έπαψε από ένα σημείο να είναι η ομάδα "των μωρών του Δώνη".

Έπαψε και ξανάγινε μια υποτίθεται κανονική ομάδα... εμπλουτισμένη και από παίκτες κορμού των προηγουμένων ετών, που μόνο... μωρά δεν μπορείς να τους πεις.

Παίκτες και περιορισμένων δυνατοτήτων και αρκετά επιβαρυμένων σωματικά και ψυχικά και "γνωστοί" στην ποδοσφαιρική πιάτσα, που αντικειμενικά στέρησαν από  τη συγκεκριμένη ομάδα τα στοιχεία της φρεσκάδας, της άγνοιας κινδύνου, του πάθους και της φιλοδοξίας και κυρίως του... απρόβλεπτου.

Καθένα από μόνο του όλα τα παραπάνω δεν είναι ικανό να επηρεάσει σε τόσο μεγάλο βαθμό την εικόνα και την αποτελεσματικότητα της ομάδας.

Αλλά όλα αυτά μαζί σε συνδυασμό με την άρρωστη καθημερινότητα αυτού του συλλόγου, μπόρεσαν εύκολα να... μπλοκάρουν και να... αναχαιτίσουν τελικά την προσπάθεια που τόσο διαφορετικά ξεκίνησε στην αρχή της σεζόν.

Δεν πρόκειται λοιπόν να αλλάξουν όλα αυτά, ό,τι κι αν γίνει στο παιχνίδι με την ΑΕΚ.

Εκείνο που μπορεί όμως να αλλάξει, είναι η ψυχολογία και η... πνευματική κυρίως κούραση και απογοήτευση από τα συνεχή ανεπιτυχή αποτελέσματα και εμφανίσεις, αυτής της ομάδας.

Και γι' αυτό και μόνο το λόγο, είναι κρίσιμο και καθοριστικό το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Και είναι τέτοιο, όχι για τον Παναθηναϊκό συνολικά σαν οργανισμό, ούτε για τον κόσμο του, ούτε για κανένα και τίποτε άλλο, εκτός από την ίδια την ομάδα.

Για τους παίκτες και τον προπονητή δηλαδή, που αξίζει η προσπάθεια που ξεκίνησαν λίγα χαμόγελα, ένα ήσυχο ακόμα και στα όρια του... πανηγυρικού, βράδυ, μια "επόμενη μέρα" χωρίς άγχος και σκυθρωπά πρόσωπα και στην τελική ένα... χειροκρότημα.

Μπορεί να φαίνονται λίγα αυτά όταν η αναφορά είναι σε μια ομάδα που λέγεται Παναθηναϊκός, αλλά για τον συγκεκριμένο Παναθηναϊκό, τον προπονητή και τους παίκτες του είναι πολύ σημαντικά.

Είναι με λίγα λόγια, το απαραίτητο οξυγόνο που έχουν ανάγκη.

Όχι για να πετύχουν κάτι φοβερό και τρομερό, αλλά για να συνεχίσουν να υπάρχουν σαν ομάδα και "εγχείρημα" και για να μπορούν να κρατήσουν ακόμα ζωντανή στο μυαλό και το σώμα τους την προοπτική ότι μπορεί να συνεχίσουν έτσι όλοι μαζί και για τη νέα σεζόν, διεκδικώντας και ελπίζοντας σε μια καλύτερη μοίρα συνολικά.

ΑΕΚ Παναθηναϊκός