Εθνική Ελλάδας - Άγγελος Αναστασιάδης: Ήταν μερικά πράγματα που ήθελα να πω, ή πιο σωστά να... ξαναπώ γιατί από την αρχή αυτής της  Εθνικής... περιπέτειας τα είχα πει- μετά το παιχνίδι με την Ιταλία.

Προτίμησα να μην το κάνω τότε γιατί θα ήταν εύκολη η... ένσταση "μετά την ήττα όλοι κάνουν κριτική και ισοπεδώνουν τα πάντα".

Την πάτησα φυσικά, καθώς ήλπιζα ότι θα κερδίζαμε την Αρμενία και θα μπορούσα τότε να τα πω, μετά από νίκη δηλαδή, ώστε να μην έχει βάση η παραπάνω ένσταση.

Δυστυχώς ούτε με την Αρμενία τα καταφέραμε και έτσι ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος και η "ρετσινιά" ότι μετά το αποτέλεσμα βγαίνουμε και τους θάβουμε όλους.

Παρ' όλα αυτά και επειδή όλοι τελικά...  εκ του αποτελέσματος μιλάνε, θα τολμήσω και εδώ να διαφοροποιηθώ και στα δύο βασικά πράγματα που ακούγονται κατά κόρον μετά το παιχνίδι με τους Αρμένιους.

Το πρώτο είναι πως όσο κι αν φαίνεται περίεργο ή... παράταιρο με το κλίμα των ημερών, η Εθνική δεν ήταν κακή στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Το είχε το παιχνίδι, ακόμα κι έτσι όπως εξελίχθηκε σε βάρος της δύο φορές κατά τη διάρκειά του, τη μία με το 0-2 και την άλλη με το γρήγορο 1-3 αμέσως μόλις μείωσε το σκορ.

Το λέω αυτό, γιατί δεν αλλάζει στο παραμικρό τα όσα είχα και έχω σκοπό να πω για το Εθνικό μας συγκρότημα και τις επιλογές που έχουν γίνει σ' αυτό.

Το δεύτερο είναι ο Άγγελος Αναστασιάδης.

Αυτή τη στιγμή ζητούν όλοι την απομάκρυνσή του ή έστω τον παροτρύνουν σε παραίτηση.

Αρκετοί απ' αυτούς γιατί πίστευαν και πιστεύουν ότι είναι ακατάλληλος, κάποιοι άλλοι απογοητευμένοι από τα αποτελέσματα και τη γενικότερη εικόνα της Εθνικής μέσα κι έξω από το γήπεδο και κάποιοι τρίτοι για να στρέψουν εκεί την όλη ιστορία και να βρεθούν σε πρώτο πλάνο στο κάδρο των ευθυνών.

Ε λοιπόν, όσο τραγικό, γραφικό και συνολικά λάθος ήταν η πρόσληψη Αναστασιάδη, άλλο τόσο λάθος θα είναι και η απομάκρυνσή του τώρα.

Καθώς ειλικρινά, δεν έχει νόημα πλέον.

Αυτό που ήταν να γίνει έγινε.

Και πια ακόμα και αν φέρεις τον καλύτερο δυνατό, δεν έχει νόημα να συνεχίσει πάνω σ' αυτή την οπισθοδρομική και καθυστερημένη ποδοσφαιρικά -αλλά και... αισθητικά- κατάσταση η οποία έχει δημιουργηθεί.

Δεν θα προσφέρει απολύτως τίποτε, εκτός από το να σταματήσει σύντομα η κουβέντα γύρω από την Εθνική και το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά.

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε αυτά τα δύο βασικά ας περάσουμε στην ουσία.

Κι η ουσία σε γενικές γραμμές είναι μία.

Ότι αυτά που είδαμε και η ατμόσφαιρα που εισπράξαμε, ήταν η φυσιολογική συνέπεια της επιλογής του Άγγελου Αναστασιάδη σαν προπονητή της Εθνικής.

Όποιος περίμενε κάτι διαφορετικό και πολύ περισσότερο κάτι καλύτερο, τότε ή δεν είχε ιδέα για τι πράγμα μιλούσαμε, ή απλά πήγαινε με το ρεύμα, που ήθελε τον Αγγελάρα να είναι "προπονηταράς απλά όμως με κάποιες ιδιαιτερότητες που δίνουν λαβή σε όσους είναι εμπαθείς μαζί του να τον κατακρίνουν" επομένως όλοι στο πλάι του και όποιος πει το αντίθετο απλά του κάνει... πόλεμο.

Ας μη γελιόμαστε.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις το γενικό κλίμα όταν ανακοινώθηκε ο Άγγελος, αυτό ήταν.

Κι ένα από τους λόγους γι' αυτό, είναι ότι ο Αναστασιάδης παρά τα όσα διαφορετικά ακούγονται ή υποστηρίζει και ο ίδιος, έχει άριστες σχέσεις με τα ΜΜΕ και ειδικά με μερικούς "κορυφαίους" και "υπεράνω πάσης... οπαδικής υποψίας" δημοσιογράφους.

Το πρόβλημα λοιπόν, ξεκινούσε από εκεί.

Από τη συγκεκριμένη διαπίστωση δηλαδή.

Η οποία στηριζόταν σε... αποφθέγματα, σε αναλύσεις ανόητες του στιλ "μπορεί να μην είναι τέλειος προπονητής αλλά έχει φοβερό μάτι κατά τη διάρκεια του αγώνα" και κάτι τέτοια παλαβά και αντιποδοσφαιρικά ταυτόχρονα τσιτάτα.



Η ουσία λοιπόν ήταν και είναι, ότι ο Αναστασιάδης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ και δεν ήταν και ποτέ καλός προπονητής.

Ήταν απλά ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος του χώρου, με ελάχιστες γνώσεις, που έφτιαξε όνομα και από ένα σημείο το καλλιέργησε και ο ίδιος αυτό, περισσότερο με τις ατάκες του και τις κορώνες για τον Θεό, παρά με τη δουλειά και τα αποτελέσματά του.

Ειδικά όταν μιλάμε για το... 2019 και μόνο αυτό έκανε απαγορευτική την επιλογή του.

Κι αυτό άρχισε να φαίνεται με το καλημέρα της όλης ιστορίας, ή αν θέλετε της περιπέτειας.

Με αποκορύφωμα και κερασάκι στην τούρτα, τις δηλώσεις του πριν το παιχνίδι με την Ιταλία.

Εκεί που ακούσαμε μια σειρά επαναλαμβανόμενες ποδοσφαιρικές ανοησίες με ύφος σοβαροφανές και χιλίων καρδιναλίων και εκεί που για μια ακόμα φορά η... επίκληση του Θεού σαν του μοναδικού που θα αποφασίσει το αποτέλεσμα έκανε -εσκεμμένα- την παρουσία της και λέω εσκεμμένα γιατί από κάποιο σημείο και μετά ο Ανστασιάδης "παίζει" με αυτό το θέμα και το χρησιμοποιεί επίτηδες ξέροντας πως εκεί θα πάει όλη η κουβέντα και όχι στο ποδοσφαιρικό κομμάτι.

Θα ξεκινήσω από αυτό το δεύτερο λοιπόν πρώτα, καθώς το θεωρώ πολύ-πολύ σοβαρό και έχει ξεπεράσει προ πολλού τη "γραφικότητα" με την οποία σπεύδουν όλοι να το αντιμετωπίζουν και επί της ουσίας να το προσπερνούν.

Ίσως δεν είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος να μιλήσω περί πίστης και θρησκείας, ίσως να μην έχω και τις καλύτερες σχέσεις με τον Θεό αλλά κατά καιρούς το ίδιο κι αυτός... μαζί μου, αλλά ξέρω σίγουρα ένα πράγμα.

Πως όταν πιστεύεις πραγματικά στον Θεό, όταν τον σέβεσαι και τον αγαπάς, τότε δεν τον μεταχειρίζεσαι έτσι.

Καθώς αυτό που κάνει ο Άγγελος δεν είναι γραφικότητα ή ιδιορρυθμία όπως λένε οι περισσότεροι.

Είναι ανοιχτή βλασφημία και μέγιστη ασέβεια απέναντι στον Θεό που λες και διατυμπανίζεις ότι πιστεύεις.

Γιατί ας σκεφτούμε λίγο, τι ακριβώς "ζητάμε" από τον Θεό ή ζητάει αν θέλετε ο Άγγελος με την συγκεκριμένη επίκλησή του;

Να τον βοηθήσει να... νικήσει;

Δηλαδή... να χάσει ο αντίπαλος προπονητής, γιατί άλλο τρόπο και αποτέλεσμα αν θέλεις να νικήσεις δεν ξέρω.

Με λίγα λόγια ο Θεός να κατέβει και να βοηθήσει εσένα και τους παίκτες σου να... επωφεληθείτε από την παρουσία και τη "δράση" του.

Να "βοηθήσει" δηλαδή, να πάρετε εσείς τη νίκη, να πάρετε εσείς τους βαθμούς, να πάρετε εσείς το πριμ, να μείνετε εσείς στα πόστα και τις θέσεις σας και να χάσουν αντίστοιχα όλα αυτά οι... άλλοι.

Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν, ένας άνθρωπος που διατείνεται ότι πιστεύει και σέβεται τον Θεό να τον επικαλείται δημόσια και συνεχώς για να πετύχει και να κονομήσει αυτός σε βάρος κάποιων άλλων;

Γιατί να επικαλεστείς τον Θεό να σε προστατέψει από αναποδιές, από τραυματισμούς των παικτών σου και οτιδήποτε σχετικό το καταλαβαίνω.

Αλλά να του ζητάς και νομίζεις κιόλας πως εκδηλώνεις έτσι την πίστη και τον σεβασμό σου, να... μεσολαβήσει υπέρ σου και εναντίον κάποιου άλλου, αυτό ειλικρινά σε ποια θρησκεία, σε ποια πίστη και κυρίως σε πιο "εδάφιο" 'η "δόγμα" της Χριστιανοσύνης υπάρχει;

Δεν είναι γραφικότητες λοιπόν αυτά που λέει ο Αναστασιάδης.

Είναι τεράστια ασέβεια και ευτελισμός του Θεού που ο ίδιος διατείνεται ότι πιστεύει και σέβεται.

Το χειρότερο απ' όλα;

Η χρησιμοποίηση και κυρίως η... προσφώνηση του Θεού, όταν ήρθε η ήττα και κυρίως η δεύτερη και πιο οδυνηρή αυτή με την Αρμενία.

Εκεί λοιπόν, όχι μόνο χρησιμοποιήσαμε τον Θεό σαν... υπεύθυνο για την ήττα, αλλά αναφερόμασταν σ' αυτόν με εμφανέστατο θυμό και αμετροέπεια στα όρια της προσβολής.

Έτσι λοιπόν, ο μέχρι πρότινος "Θεός", ξαφνικά έγινε ο "κύριος... από πάνω".

Έτσι ακριβώς.

Ο... από πάνω.

Η λέξη Θεός, δεν ακούσθηκε ποτέ από τον Αναστασιάδη στις δηλώσεις του και η όποια αναφορά του σ αυτόν γινόταν με τον απαξιωτικό τρόπο "ο... από πάνω"

Αν αυτό σας μοιάζει με... ευλαβική επίκληση και στάση απέναντι στο Θεό, τότε πάσο, μπορεί απλά εγώ που δεν έχω και τόσο σχέσεις μαζί Του να μην το καταλαβαίνω.

Απλά όμως, κάποια στιγμή να τελειώνει κι αυτή η ιστορία με τον Άγγελο και τον Θεό, που μόνο γραφική και ανάξια επισήμανσης δεν είναι.

Και μετά τα Θεία, περνάμε στη δεύτερη μεγάλη ασέβεια του Άγγελου Αναστασιάδη.

Την ασέβεια προς το ποδόσφαιρο και τους αντιπάλους του.

Ξαναβάλτε ή ξαναδιαβάστε τις δηλώσεις του πριν το παιχνίδι με την Ιταλία.

Μιλάμε για την αποθέωση της αμπαλοσύνης, για πνευματική και ποδοσφαιρική καθυστέρηση και παντελή έλλειψη της στοιχειώδους αίσθησης; της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας.

Κλισέ και σαχλαμάρες, που τις περισσότερες οι προπονητές -τέτοιοι είδους- τις έχουν ακούσει από τους δημοσιογράφους και τις επαναλαμβάνουν νομίζοντας ότι λένε και κάτι σπουδαίο κιόλας.

"Δεν μας νοιάζει τι θα κάνει ο αντίπαλος, δεν ασχολούμαστε με αυτούς, Το θέμα είναι να είμαστε εμείς όπως πρέπει και, να κάνουμε το παιχνίδι μας. Από μας εξαρτάται αποκλειστικά το τι θα γίνει".

Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείτε την ποδοσφαιρική ύβρη και αμπαλοσύνη της ιστορίας.

Παίζει η Ελλάδα με την Ιταλία και ο προπονητής της Ελλάδας λέει ότι όχι μόνο "το αποτέλεσμα εξαρτάται από μας", αλλά και ότι "δεν ασχολούμαστε με το τι θα κάνουν αυτοί".

Οι οποίοι "αυτοί" είναι οι... Ιταλοί.

Κι αυτό το προσπέρασαν και το προσπερνούν πάντα όλοι, θεωρώντας το και σαν δείγμα αυτοπεποίθησης και νοοτροπίας μαχητή και νικητή κιόλας.

Μιλάμε για τρία πουλάκια κάθονταν δηλαδή.

Παίζει η Ελλάδα με την Ιταλία και το αποτέλεσμα εξαρτάται από το τι θα κάνει η Ελλάδα.

Και δηλαδή για να έχουμε καλό ρώτημα, αν ο προπονητής της Ελλάδας λέει αυτό, ο προπονητής της Ιταλίας τι πρέπει να πει;

Ότι τα πάντα εξαρτιούνται από το αν παίξει καλά η Ελλάδα;

Θα τρελαθούμε εντελώς πια ή θα πρέπει να "ασπαστούμε" κάποια ποδοσφαιρική... αίρεση που λατρεύεται μόνο εδώ στη χώρα μας για να βγάλουμε άκρη;

Το θέμα λοιπόν είναι ότι στην πραγματικότητα ΔΕΝ εξαρτιόταν από μας το αποτέλεσμα.

Αλλά από την Ιταλία.

Αν η Ιταλία -και όχι εμείς- ήταν "αυτή που έπρεπε" και "έκανε το παιχνίδι της", τότε ότι και να κάναμε μόνο με θαύμα δεν θα χάναμε.

Κι ακόμα κάτι.

Αυτό το "δεν ασχολούμαστε με τον αντίπαλο" σε ποιο ακριβώς... ευαγγέλιο του ποδοσφαίρου τον έχουν βρει και το έχουν κάνει "σημαία", προπονητές, δημοσιογράφοι και οπαδοί εδώ στην Ελλάδα;

Πού ακριβώς, σε πιο σημείο το λέει η... βίβλος του ποδοσφαίρου ότι το 2019 που η πληροφόρηση έχει γίνει δυνατή για τα πάντα με το πάτημα του πλήκτρου ενός πληκτρολογίου, οι ομάδες και ειδικά οι προπονητές τους, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούν με τον αντίπαλο;

Το κακό στην όλη ιστορία πάντως για να το τελειώνουμε, δεν είναι ότι είπε αυτά που είπε ο Αγγελάρας στις δηλώσεις του.

Το κακό είναι ότι οι παίκτες του τα... εφάρμοσαν κατά γράμμα μέσα στο γήπεδο.

Και με τον αντίπαλο... δεν ασχολήθηκαν σε καμιά στιγμή του αγώνα με αποτέλεσμα να κάνουν ό,τι ήθελαν και οι Ιταλοί και οι Αρμένιοι και "το παιχνίδι μας" παίξαμε, ή πιο σωστά αυτό που ξέρουμε σαν παιχνίδι. Τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά.

Και κάτι τελευταίο.

Λένε πολλοί για τις ευθύνες των παιχτών και έχουν σε πολλά δίκιο, όπως για παράδειγμα ότι ο Παπασταθόπουλος λειτούργησε εντελώς απαράδεκτα, ή ότι δεν θέλεις προπονητή για να κερδίσεις την... Αρμενία.

Στο τελευταίο ειδικά θα συμφωνήσω και εγώ.

Όντως δεν θέλεις προπονητή για να κερδίσεις την Αρμενία, τα Φερόε, το Λιχνεστάϊν και πάει λέγοντας.

Για να τα... χάσεις όμως, πραγματικά... χρειάζεσαι "προπονητή" που να μπορεί να το... καταφέρει αυτό.

Και φυσικά και στο παιχνίδι με την Αρμενία, εμείς είχαμε.

Προπονητή ικανό να το... πετύχει και αυτό.


 

Άγγελος Αναστασιάδης Εθνική Ελλάδας