Ξεφτιλίστηκε η εικονική πραγματικότητα του ΠΑΟ και... πηδούν από το καράβι!

Ο εντυπωσιακός, χωρίς προσχήματα και πραγματικά εξευτελιστικός τρόπος με τον οποίος όλοι οι "αυθεντικοί και γνήσιοι" Παναθηναϊκάρες και "υποστηρικτές" αυτής της ομάδας, προσπαθούν να "πηδήξουν απ' το καράβι" από χθες το βράδυ, δείχνει ίσως με τον πιο ανάγλυφο τρόπο και την τραγωδία και τις αιτίες της τραγωδίας στον Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων.

Σαν έτοιμοι από καιρό όπως πάντα τέτοια εποχή, όλοι όσοι αποθέωναν, ομάδα, διοίκηση, παίκτες και προπονητή παρ' ότι τα δείγματα γραφής μόνο για αποθέωση δεν ήταν,. ξαφνικά μιλούν για όλους αυτούς όχι απλά με απαξιωτικά λόγια, αλλά στην κυριολεξία τους δίνουν βορά στους διψασμενους για ενόχους οπαδούς της ομάδας, με σκοπό όπως πάντα ένα και μόνο.
Να γλιτώσουν οι ίδιοι και να αποποιηθούν ο καθένας για λογαριασμό του τις ευθύνες τους.
Ο ένας αποκαλεί προπονητή και παίκτες καρνάβαλους.
Ο άλλος μιλάει για παικτάκια της σειράς που, όπως πάντα Φλεβάρη μήνα φυσικά, δεν ξέρουν που είναι.
Ο τρίτος που μέχρι χθες δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του για τον Βιτόρια που... αναμόρφωσε τον Παναθηναϊκό, τον παρουσιάζει ούτε λίγο ούτε πολύ σαν να τα έχει χαμένα και να μην ξέρει που είναι και τι κάνει.
Και πάει λέγοντας και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.

Η ουσία είναι πως για μια ακόμα χρονιά, το χορτάρι και τα αποτελέσματα, έχουν φτάσει σε ένα σημείο  μην αναστρέψιμο και κυρίως έχουν ξεφτιλίσει κυριολεκτικά την εικονική πραγματικότητα με την οποία φλόμωναν ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ τον κόσμο, όσο "μαθηματικά" υπήρχε πάντα η ελπίδα ότι κάτι θα γίνει τελικά και τα αποτελέσματα θα επιτρέψουν να συνεχίζεται η παραμύθα και  το δούλεμα σε βάρος του κόσμου.
Γιατί εδώ δεν μιλάμε για μια ομάδα που.... πέταγε και ξαφνικά κατέρρευσε και μάλιστα... ανεξήγητα.

Εδώ μιλάμε για την φυσιολογική κατάληξη ενός πράγματος που ήταν συνεχώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ της μετριότητας και της ανυπαρξίας και για την οποία μιλάγαμε σαν να ήταν κάτι μεταξύ... Ρεάλ και Λίβερπουλ που κανείς δεν την σταματούσε και που ο... μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουν ήταν η... διαιτησία και το παρασκήνιο.
Μιλάμε για μια ομάδα για την οποία μιλάγαμε για φοβερά και τρομερά σερί, για τον... ανίκητο Βιτόρια και η οποία όχι μόνο ποτέ δεν έκανε λάθος, αλλά ακόμα κι αν κάποια στιγμή δεν κατάφερνε και πάλι στο... 90' να γλιτώσει την ξεφτίλα, έφταιγε γι' αυτό ο ανάδρομος Ερμής, η διαιτησία, το ότι οι αντίπαλοι την έπαιζαν κλειστά και σκληρά ενώ τους άλλους ανταγωνιστές όχι και πάει λέγοντας.

Μια ομάδα από την οποία ποτέ και κανείς δεν απαίτησε να βελτιωθεί, να είναι αποτελεσματική και κυρίως να κατακτήσει τίτλους, διακρίσεις και τα πραγματικά κρίσιμα παιχνίδια.
Κι αυτό έγινε και φέτος και μάλιστα κατά κόρον.

Ακόμα και αυτή την τραγική παρά λίγο κατάληξη της ευρωπαϊκής της συμμετοχής στο Κόνφερενς που γλίτωσε στο 90' και κάτι, την βαφτίσαμε απόδειξη της... εχθρικής στάσης της ΟΥΕΦΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Η οποία ΟΥΕΦΑ, προφανώς δεν κάνει τίποτα άλλο ολημερίς και ολονυκτίς, από τι να συνεδριάζει σε μυστικοσυμβουλια για τον πως θα... εμποδίσει τον Παναθηναϊκό είτε με διαιτησίες είτε με... σκληρές κληρώσεις -στημένες φυσικά- να αποτρέψει τον καλπασμό του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη.
Μάλιστα.
Γιατί το είδαμε και αυτό.
Για μια ομάδα που έφτασε στους δεκαεξι ευρωπαϊκής διοργάνωσης συναντώντας στο διάβα της τα θηρία... Νιου Σέντς, Τζουργκάρντεν, Μπάνια Λουκα και Ντινάμο Μινσκ και στα νοκ άουτ την... Βίκινγκουρ, να λέμε ότι η ΟΥΕΦΑ της έχει στήσει.,.. καρτέρι και της στέλνει επίτηδες... μεγάλους αντιπάλους στις κληρώσεις.
Να τα βλέπουν δηλαδή αυτά ο Ζάετς, ο Σαραβάκος, ο Βαζέχα, ο Λύμπε, ο Κάρα και τα άλλα παιδιά που έφτυναν αίμα με τις Γιουβέντους, τις Μπαρτσελόνες, τις Ρεάλ, τις Άρσεναλ και τα άλλα πραγματικά μεγαθήρια για να περάσουν ΈΝΑ γύρο και να μην ξερουν αν πρέπει να γελάνε ή να κλαίνε για το ότι αυτό το πράγμα σήμερα το παρουσιάζουν και σαν την φυσιολογική... συνεχεια τους σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Πραγματικά τι να πει κάποιος...
Πραγματικά.

Αλλά για να γυρίσουμε και στο προκείμενο.

Από ποιους ακριβώς παίκτες και από ποιον προπονητή και από ποια διοίκηση ζητάνε όλοι ευθύνες σήμερα;

Τι δείγματα γραφής; δηλαδή τους είχαν δώσει μέχρι χθες όλοι αυτοί για να νομιμοποιούνται όλοι σήμερα να τους στήσουν στον τοίχο για... ανικανότητα, αδιαφορία και δεν ξέρω γω τι άλλο;
Πόσο πιστεύετε διέφερε σαν απόδοση και εμφάνιση του Παναθηναϊκού το παιχνίδι στην Λαμία σε σχέση με αυτό στις... Σέρρες για παράδειγμα όπου από 0-2 στο έκαναν 2-2 και την επόμενη αντί να κάτσει όλος ο Παναθηναϊκός να δει τι έγινε και πως ήρθε το... κακό, όλοι τους έστησαν τον χορό του... αδικημένου και μίλαγαν για τον διαιτητή που πήγε με αποστολή να τον αφήσει πρωτα να κάνει το 0-2 και μετά να τον... σφάξει;
Τι ακριβώς εισέπραξε σαν κόστος ο Ντραγκόφσκι απ΄την ανόητη ενέργειά του να ρίξει κουτουλιά για να παραδειγματιστεί και να μην κάνει την βλακεία που έκανε ο Μαντσίνι στην Λαμία;

Πως δηλαδή θα γαλουχηθεί και θα αποκτήσει νοοτροπία ευθύνης, πρωταθλητισμού και ανταγωνιστικότητας, μια ομάδα, ένας προπονητής και οι παίκτες της, όταν βρίσκονται διαρκώς "προστατευμένοι" από ένα πλέγμα ανοησίας και δήθεν στήριξης της ομάδας, χωρίς ποτέ και κανείς να ΑΠΑΙΤΕΙ απ' αυτούς να βγάλουν όλα αυτά τα στοιχεία μέσα στο γήπεδο ή με την δουλειά τους;

Για παράδειγμα, ακούω από χθες να στήνουν στον τοίχο τον Βιτόρια γιατί, λέει, έβαλε τον Μαντσίνι.
Ο οποίος όπως επίσης διαβάζω και ακούω δεν θα έπρεπε να βρίσκεται καν στο ρόστερ του Παναθηναϊκού.
Μήπως θέλετε να θυμηθούμε λίγο τους ύμνους και τα κατεβατα που έχουμε ακούσει και διαβάσει για τον Μαντσίνι από τους ίδιους τόσο καιρό;
Μήπως θυμάστε ότι τον αποκαλέσαμε "η μεταγραφή που δείχνει την απόφαση του Αλαφούζου να χτυπήσει πρωταθλημα και ο παίκτης που θα κάνει την διαφορά στα χαφ του Παναθηναϊκού";
Κι έχει σημασία νομίζετε να τα θυμίσουμε όλα αυτά;
Καμία πραγματικά.

Καθώς όλη η "ιστορία" του Παναθηναϊκού των τελευταίων χρόνων και φυσικά ΚΑΙ ΦΈΤΟΣ είναι ακριβώς αυτή.
Αποθέωση της μετριότητας, δημιουργία εικονικής πραγματικότητας, τράβηγμα από' τα μαλλιά μιας ενέργειας, ενός... σουτ και μιας εμφάνισης, μπαρούφες για προπονητή που ανέστησε τον πεθαμένο, ο οποίος πεθαμένος φυσικά μέχρι να αποδειχθεί... πεθαμένος ήταν... το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών, ήταν συντριπτικός, καταιγιστικός και... ακούστε το έλληνες ο Παναθηναϊκός είναι εδώ και τον τρέμουν όλοι.

Δηλαδή για ποιον ακριβώς Παναθηναϊκό να μιλήσουμε και τι να πούμε πια;
Να ξαναπούμε όλα αυτά που λέγαμε ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ από το ξεκίνημα σχεδόν της χρονιάς και που όταν τα λέγαμε ακούγαμε τις γραφικότητες και τις ρουφιανιές του στιλ "τα λέει γιατί είναι με... εκείνον", " τα λέει γιατί δουλεύει....εκεί", "χαίρεται όταν χάνουμε και στεναχωριέται όταν κερδίζουμε" και όλα τα σχετικά και τελικά όλοι αυτοί να έρχονται ΚΑΘΕ φλεβάρη και να λένε στο δεκαπλάσιο σε χαρακτηρισμούς και αφορισμούς όσα λέγαμε εδώ πέρα ΚΆΘΕ Σεπτέμβρη και Οκτώβρη;

Έχει νόημα πια αυτό τοι ίδιο έργο και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές και τους ίδιους αμήχανους, αμετανόητους και ευκολοπιστους σε σημείο μην αναστρέψιμο πια... θεατές;
Το θέμα είναι, πως από δω και πέρα όπως πάντα τέτοια εποχή, θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε και κυρίως θα δούμε πολλά.

Και θα τα δούμε όλα αυτά χωρίς κανένα πρόσχημα, από τύπους και ανθρώπους που δεν θα δίνουν καμιά σημασία στο τι έλεγαν μέχρι πρότινος και στο τι σανό πούλαγαν στον κόσμο, από ανθρώπους γύρω και μέσα στον Παναθηναϊκό που θα δίνει στεγνά ο ένας τον άλλον και πάει λέγοντας.

Και μέσα σ' αυτο το κλίμα και περιστοιχισμένοι από αυτό το συνονθύλευμα ανίκανων και επιεικώς επικίνδυνων για τον Παναθηναϊκό που έχει εγκαταστήσει εντός και γύρω από την ομάδα ο Αλαφούζος να την κουμαντάρουν και να την "προστατεύουν" υποτίθεται από τους... κακούς, παίκτες και προπονητής θα πρέπει να κάτσουν και να δουν πως θα προχωρήσουν.
Και αν θα πρέπει τελικά να επιλέξει ο καθένας για την πάρτη του το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" και να αρχίζουν να κάνουν δηλώσεις σαν να είναι... δημοσιογράφοι που κρίνουν... απ' έξω αυτό που βλέπουν και όχι σαν κομμάτι της ομάδας που έχει ευθύνη γι' αυτό, όπως κάνει εδώ και λίγο καιρό ο Ιωαννίδης, ή αν θα μαζευτούν και θα κάνουν την ύστατη προσπάθεια να περισώσουν κάτι από την προσωπική τους αξιοπρέπεια και την τιμή της ομάδας.

Δυσκολότατη η επιλογή, ειδικά όταν λειτουργείς μέσα σε τέτοιο άρρωστο περιβάλλον, αλλά δυστυχώς δεν έχουν και άλλο δρόμο.

Θα πρέπει να διαλέξουν.